Ο Λαός, ο Πρόεδρος, ο ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ, ο Ενδιάμεσος και οι πιθανότητες να “χάσει” ο Αναστασιάδης στο νήμα!
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
«Εξημερώνοντας» το θηρίο του ανοίγει και η όρεξη! Ζητούν από το θύμα, την Κύπρο, να δώσει …κίνητρα στο θύτη, στην κατοχική Τουρκία, και δεν ντρέπονται…
Ο «κομματικός πατριωτισμός» και… οι ανάλαφρες μετακομίσεις! Γιατί καλπάζουν στην Κύπρο (και στην Ευρώπη) η ακροδεξιά απειλή και ο φασισμός ενόψει των ευρωεκλογών;
Του Νίκου Αντωνιάδη* – Νέα Υόρκη
Λαμβάνοντας υπόψιν τα μηνύματα του κόσμου, αναλύοντας βασικές “κινήσεις” των ηγετών αλλά και των κομμάτων τους, και σε μια προσπάθεια να εξεταστούν τα σενάρια που μπορούν να εκλέξουν το νέο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, το 2018, η παρούσα ανάλυση έχει γίνει καθαρά για σκοπούς “προβληματισμού” με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θα γινόταν αν τη ζητούσε ο οποιοσδήποτε υποψήφιος για να την μελετήσει και να την αξιοποιήσει.
Πρώτιστος στόχος αλλά και ευχή είναι να υπάρξουν εκείνες οι “εναλλακτικές” προϋποθέσεις, οι οποίες θα ενισχύσουν τις προσπάθειες της πατρίδας μας, τόσο σε πολιτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο παιδείας και οικονομίας. Ο άξονας όλων των πιο κάτω “ακούει” στα θέλω του λαού, τα οποία, όλη η πολιτική ηγεσία του τόπου μας που θέλει πραγματικά να βοηθήσει αυτό τον λαό, θεωρώ πως οφείλει να τα λάβει υπόψιν.
Οι εκλογές στις ΗΠΑ αλλά και το Brexit κατέδειξαν πως στη σύγχρονη εποχή, την εποχή της τεχνολογίας, του ανελέητου ανταγωνισμού, της πάλης “Λαού με Κεφάλαια”, και πιο ειδικά σε μια μικρή και ταλαιπωρημένη χώρα, όπως τη δική μας, όλα αυτά επιτάσσουν την ανάγκη χάραξης στρατηγικών, βασισμένες στην “Προσωπικότητα” και στις “Αξίες” των υποψηφίων αλλά κυρίως στα “Θέλω”, τις “Φωνές” και τη “Σιωπή” του λαού. Και γνώμονας των όποιων κινήσεων κάθε πολιτικού (πρέπει να) είναι πάντα το κοινό καλό, η προστασία και η ενότητα του λαού από όσους επιθυμούν να πάρουν ή να κρατήσουν τα ηνία της πατρίδας μας.
Κοινή γνώμη 1: Κυπριακό
Η (όποια μεγάλη ή οριακή) πλειοψηφία φαίνεται πως είναι αντίθετη με την τρέχουσα στρατηγική του Προέδρου Αναστασιάδη σε σχέση με τον “τρόπο” χειρισμού του στο Κυπριακό, με αυτή τη στρατηγική να μην λαμβάνει την ανάλογη αποδοχή από το λαό. Μέσα από τις κατά καιρούς αντιδράσεις του κόσμου, τουλάχιστον η πλειοψηφία αυτών που απέμειναν να ψηφίζουν και να νοιάζονται, φαίνεται ξεκάθαρα πως επιθυμούν μεν λύση αλλά “λύση που δεν θα πλήττει περισσότερο την αξιοπρέπεια τους”, “λύση που δεν θα περιλαμβάνει στρατό και εγγυήσεις” (ούτε προσωρινά, ούτε και μόνιμα), “λύση που δεν θα συναποφασίζουμε μέσα από μια εκ περιτροπής προεδρία” (έστω κι αν ο Πρόεδρος, ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ ίσως να πιστεύουν πως κάτι τέτοιο “θα μπορούσε να περάσει”), “λύση που δεν θα δίνει δικαιώματα στους Τούρκους μέσα από τις 4 βασικές ελευθερίες”.
Κοινή γνώμη 2: ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ-Πρόεδρος
Παρ’ όλη τη διαφωνία του κόσμου με τους όποιους χειρισμούς του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, η πλειοψηφία, μη έχοντας εναλλακτική στρατηγική για να στηρίξει, “ακολουθούσε” και “ήλπιζε”, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, στον “αυτόματο πιλότο” του Προέδρου, του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ. Κάτι τέτοιο επιβεβαιώνεται από τις “μετρήσεις” και την αρκετά ψηλή δημοτικότητα του Προέδρου. Με τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ αλλά και τον Γενικό Γραμματέα του ΑΚΕΛ να δέχονται τα πυρά (κυρίως στα θέματα Κυπριακού και της απόφασης των εορτασμών στα σχολεία), οι οποίοι “ενεθάρρυναν” και στήριξαν την πολιτική “αναμονής”, “υπομονής”, “ανοχής” και “αποδοχής” του Προέδρου, σε σχέση με το Κυπριακό, δίνοντας του άλλοθι να κινηθεί ελεύθερα, χωρίς να έχει ο ίδιος ιδιαίτερο πολιτικό κόστος (με το κόστος να βαραίνει το ΑΚΕΛ και τον κ. Αβέρωφ προσωπικά). Παράλληλα, η συνεχής, αντιπολιτευτική “κριτική” προς τον Πρόεδρο (κάτι που ισχύει για τον όποιο πολιτικό ή και απλό άνθρωπο) δρα ως “σύμμαχος” του “κατηγορούμενου”, ειδικά όταν αυτή η κριτική δεν συνοδεύεται από εναλλακτική πρόταση. Επίσης, παρ’ όλη τη “φυγή” αρκετών συναγερμικών, παρ’ όλη την “απόσχιση” τους από αρκετούς “χειρισμούς” του προέδρου τους, Αβέρωφ Νεοφύτου, εν’ τούτοις, φαίνεται πως στηρίζουν, υποστηρίζουν και αναγνωρίζουν την προσωπικότητα και την εξυπνάδα του Προέδρου, τον οποίο “ενδόμυχα” θαυμάζουν γιατί “ξέρει να ελίσσεται”, τουλάχιστον στο εσωτερικό. Είναι σημαντικό και οφείλουμε να διαβάζουμε τη “σιωπή” του λαού, μια σιωπή που έδωσε στον Τραμπ την Προεδρία στις ΗΠΑ, μια σιωπή που επέλεξε το Brexit στο ΗΒ!
Συνεπώς, θεωρώ ξεκάθαρο πως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχει αποκτήσει σημαντικό πλεονέκτημα!
Στην αντίπερα όχθη, το ΑΚΕΛ, “κολλημένο” στις διαχρονικές του θέσεις για “απομόνωση” της Ελλάδας, “εξίσωσης” των Τουρκοκυπρίων με τους Ελληνοκύπριους, και κυρίως (άθελη) “εξίσωση” των οπαδών του με τον αιώνιο “αντίπαλο”, τη δεξιά, “έχασε” τη μπάλα (μια μπάλα που μαζί με τα πιο πάνω, γυρίζει ακόμη ψάχνοντας τον “παίκτη” που θα σηκώσει στην πλάτη του τη μεγάλη “συγνώμη” του Μαρί!). Γιατί άλλο ισότητα και άλλο εξίσωση. Η μειονότητα μπορεί να έχει ίσα δικαιώματα αλλά δεν μπορεί να διοικεί την πλειοψηφία. Και η πλειοψηφία δεν μπορεί να αποδεκτεί να διοικείται από τη μειοψηφία, ειδικά όταν αυτή η μειοψηφία διοικείται από την Τουρκία. Η πλειοψηφία δεν μπορεί σε μια μέρα (ίσως ποτέ) να αποδεχτεί πως θα αποφασίζουν κατά καιρούς οι Τούρκοι (όχι οι Τουρκοκύπριοι από μόνοι τους αλλά οι Τούρκοι). Τρανό παράδειγμα η αποχώρηση Ακιντζί από τις συνομιλίες με αφορμή την απόφαση της Βουλής για τους εορτασμούς του ενωτικού δημοψηφίσματος, μια απόφαση καθαρά Τουρκική. Αλλά και τώρα που απορρίπτουν και “επίσημα” την πρόταση του Προέδρου Αναστασιάδη, αρνούμενοι να αγγίξουν το θέμα “Ασφάλειας και Εγγυήσεων”.
Πώς το ΑΚΕΛ μπορεί να πείσει, μέσα από την προεκλογική του καμπάνια ότι “διαφέρει” από τον Πρόεδρο, πώς μπορεί τώρα να έχει αρχίσει τον “πόλεμο” ενάντια στον Πρόεδρο; Μέσα από την πτώση των ποσοστών του, φαίνεται καθαρά πως οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ έχουν χάσει και συνεχίζουν να χάνουν ακόμη περισσότερο την πίστη και την περηφάνια τους. Ακόμη και μέσα από πρόσφατες συμπεριφορές, όπως του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος “επέλεξε” να αποχωρήσει από το Εθνικό Συμβούλιο για “χάριν” του Υπαρχηγού της Αστυνομίας. Μέσα από πράξεις όπως αυτές καθορίζεται και η τάση μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης (public opinion) μιας και (ειδικά) σε ότι αφορά το εθνικό συμφέρον είναι πρωτίστης σημασίας σε οποιαδήποτε χώρα, και ο σημερινός ψηφοφόρος, έστω κι αν δεν μιλήσει, θα “τιμωρήσει” την ώρα που (δεν) θα πάει στην κάλπη. Ακόμη και ο πιστός ψηφοφόρος του ΑΚΕΛ θα σιωπήσει και θα “στείλει” το μήνυμα του εκ των υστέρων. Και με τις εκ των υστέρων αναλύσεις της, η ηγεσία του ΑΚΕΛ πιθανόν να πρέπει να μιλήσει για “λάθος” χειρισμούς, για “μη” επίτευξη διαχωρισμού με την γραμμή του Προέδρου, για στοιχεία που “διευκόλυναν” τον “άλλο”, ισχυρότερο υποψήφιο, να εκλεγεί.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το ΑΚΕΛ πιθανόν να επιλέξει έναν εξαίρετο υποψήφιο, με αρετές και αξίες. Το ίδιο άλλωστε έπραξε και το 2013, με τον κ. Μαλά να δίνει μια αξιοπρεπή μάχη. Όμως, ακόμη κι αν “έρθει” ο Μαραντόνα να παίξει (π.χ. στην Ομόνοια), αν ο προπονητής και η διοίκηση δεν καταρτίσουν πλάνο, στρατηγική, αν δεν “ακούσουν” το παράπονο, τη “σιωπή” και τα “θέλω” των οπαδών τους, το πιο πιθανόν είναι ο Μαραντόνα να φύγει με την πιο βαριά ήττα της ιστορίας του!
Σε σχέση τώρα με το ενδεχόμενο που ακούγεται για να υποστηρίξει τον Γιώργο Λιλλήκα, μπορεί να του δώσει το “εισιτήριο” να περάσει στο δεύτερο γύρο αλλά πάνω σε ποια “κοινή” στρατηγική θα μπορούσε να κτιστεί κάτι τέτοιο; Το ΑΚΕΛ θα “προδώσει” τον Πρόεδρο και τις ίδιες τις προκηρύξεις του, αλλάζοντας πλάνο και στρατηγική και ακολουθώντας τον κ. Λιλλήκα; ‘Η ο Γιώργος Λιλλήκας θα “προδώσει” τον ενδιάμεσο και τον Τάσο Παπαδόπουλο που μαζί πάλεψαν για το ΟΧΙ και θα ακολουθήσει το ΑΚΕΛ, υιοθετώντας μια “εκμοντερνισμένη”, “κεντροαριστερή” έκδοση της πολιτικής του Προέδρου Αναστασιάδη; Και κυρίως, πόσος χρόνος απέμεινε για να πειστούν οι οπαδοί τους για την όποια πιθανή “κοινή” γραμμή θα ακολουθήσουν;
Με βάση τα πιο πάνω, θεωρώ πως το ΑΚΕΛ μένει εκτός, όποια επιλογή κι αν κάνει (εκτός από την “απόμακρη” αλλαγή εθνικής πολιτικής που θα μπορούσε να του διανοίξει ορίζοντες συνεργασίας). Γιατί, όσο κι αν στο ΑΚΕΛ πιστεύουν το αντίθετο, χρειάζονται ψήφους πέραν της πάντα πιστής αλλά πλέον μικρότερης βάση τους. Και οι ψήφοι αυτοί δεν θα προλάβουν να “εμπεδώσουν” γρήγορα την ομολογουμένως (και πάντα) γνήσια προσπάθεια του εργατικού κινήματος αλλά και ούτε η Γενική Γραμματεία του κόμματος θα προλάβει να “προωθήσει” τα όποια πλάνα “οικονομίας” προς όφελος των συμπατριωτών μας, εκτός κι αν “σοκάρει” τον κόσμο αλλάζοντας στάση στο Κυπριακό, ένα σοκ που μπορεί να δράσει καταλυτικά και άμεσα. Σε διαφορετική περίπτωση, ο κόσμος, και επειδή λαμβάνει τόσα πολλά μηνύματα καθημερινά, η όποια διαφορετική “οικονομική πρόταση” του ΑΚΕΛ θα πέσει και αυτή στο κενό μιας και:
α) δεν υπάρχει αρκετός χρόνος, και
β) μέσα από το “στόμα” του κ. Κυπριανού (ανεξαρτήτως της κριτικής προς τον ΠτΔ και/ή της διαφορετικότητας με τον Πρόεδρο στην οικονομία), το Κυπριακό έχει “συνδεθεί” στο μυαλό των Κυπρίων (ακόμη και από μέρος των οπαδών του ΑΚΕΛ), ως μια “κοινή” γραμμή σύμπλευσης με τη “δεξιά” κυβέρνηση.
Όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο, μόνο μια συγκεκριμένη μερίδα του κόσμου (κυρίως ηλικίες 50+) αναλύει πλέον σε βάθος. Οι παλιοί καιροί είναι παρελθόν. Καλώς ή κακώς, είμαστε στην εποχή της εικόνας και της τεχνολογίας και οι “λοιποί” αποφασίζουν “γενικά”, με μια πολύ μεγάλη μερίδα του κόσμου να αποφασίζει digitally (ψηφιακά!). Κατ’ επέκταση, κάτι τέτοιο έρχεται σε αντίθεση με τις ηλικίες 50+ όπου η χρήση της τεχνολογίας αρχίζει να φθήνει.
Συνεπώς, για το ΑΚΕΛ, το μοναδικό σενάριο “εκλογής”, είναι η ολοκληρωτική αλλαγή στρατηγικής (επαναλαμβάνω, πράγμα πολύ απόμακρο κατά την άποψη μου), ικανή όμως να του ξεπετάξει τα ποσοστά του στα παλιά τριαντάρια (συν), πάντα σε συνδυασμό με την προώθηση μιας πιο “μοντέρνας” μορφής του κόμματος!
Κοινή Γνώμη 3: Ενδιάμεσος
Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, η πλειοψηφία του (αριστερού και δεξιού) κόσμου που διαφωνεί με τους χειρισμούς του Προέδρου Αναστασιάδη στο Κυπριακό, μη έχοντας εναλλακτική στρατηγική για να στηρίξει, “ακολουθούσε”, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, τον Πρόεδρο και το ΑΚΕΛ σε ένα κοινό πλάνο. Και ενώ ο ενδιάμεσος, μιλώντας πάντα για τους δυο υποψηφίους, Νικόλα Παπαδόπουλο και Γιώργο Λιλλήκα, θα μπορούσε να δώσει πιο εύκολα και πιο γρήγορα την “εναλλακτική”, εν’ τούτοις, οι “ενδιάμεσες” μαχαιριές ενισχύουν ακόμη πιο πολύ τον Πρόεδρο, με το σκεπτικό του μέσου ψηφοφόρου: “καλύτερα όπως είμαστε παρά να ρισκάρουμε”. Αυτό είναι και ένα από τα πιο βασικά στοιχεία ψυχολογίας του οποιουδήποτε ψηφοφόρου στον κόσμο.
Και με το δίκιο τους, όσοι θέλουν αλλαγή, όσοι διαφωνούν με τον Πρόεδρο, όσοι θεωρούν πως ο Πρόεδρος, με τη στήριξη των ηγεσιών του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, μας οδήγησε κάπου που ίσως ακόμη και “να μην υπάρχει επιστροφή”, όλοι αυτοί, πάνω σε ποια βάση θα ψηφίσουν, ιδίως στο δεύτερο γύρο, ότ(αν) και εφόσον περάσει ένας εκ των δυο (Παπαδόπουλος ή Λιλλήκας); Είτε θα απέχουν, ενισχύοντας τον “δυνατό” που μέχρι στιγμής φαίνεται πως είναι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, είτε θα στηρίξουν τη “σιγουριά του τώρα”, δηλαδή, πάλι τον Πρόεδρο, μη επιθυμώντας να ρισκάρουν!
Υπάρχει πολύ περιορισμένος χρόνος για να πειστεί ο μέσος Κύπριος για μια νέα στρατηγική, που ακόμη κι αν είναι έτοιμη, ακόμη κι αν δόθηκε στον Πρόεδρο, ακόμη κι αν ο Πρόεδρος δεν την έβγαλε από το συρτάρι να τη μελετήσει, ο “ενδιάμεσος” όφειλε, άμεσα, υπεύθυνα και προς όφελος της πατρίδας να την βγάλει από το συρτάρι και να “δείξει” στο λαό την “εναλλακτική” πρόταση από αυτήν του Προέδρου (και του ΑΚΕΛ). Ο Κύπριος ψηφοφόρος και όχι μόνον, δεν μπορεί να ακούει πως ο Πρόεδρος κατηγορείται για “συσκότιση”, ενώ από την άλλη να μην βρίσκει εκείνο το χέρι που θα “ανάψει” το φως (εναλλακτική στρατηγική).
Κατά τη δική μου εκτίμηση, και με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, η απάντηση “νίκης” για τον Νικόλα Παπαδόπουλο ακούει στο όνομα μιας απλής, αξιόπιστης, ρεαλιστικής και κατανοητής στρατηγικής, την όποια θα “προλάβει” να κατανοήσει και να εμπεδώσει ο κόσμος. Μια στρατηγική που ο μέσος Κύπριος θα μπορέσει να αντιληφθεί πως θα είναι όντως προς όφελος του.
Πέραν της καθυστέρησης στην παρουσίαση “εναλλακτικής” στρατηγικής, η συνεχής συζήτηση για τα ονόματα του ενδιάμεσου (αλλά και η συνεχής συζήτηση για τα ονόματα του ΑΚΕΛ) προσδίδουν “σταθερότητα” στην επιλογή του κόσμου για τον ΠτΔ, ανεξάρτητα από τις όποιες “κριτικές” γίνονται προς τον Πρόεδρο. Επαναλαμβάνω, αρκετός κόσμος θα προτιμήσει αυτό που “έχει” παρά αυτό που ακόμη “δεν ξέρει τι είναι”!
Αποτέλεσμα των πιο πάνω, θα φέρουν τον ΔΗΣΥ να συσπειρώνεται γύρω από τον Αναστασιάδη (όχι γύρω από τον Αβέρωφ). Άρα, το +-40% θα το θεωρούσα δεδομένο, τουλάχιστον για τώρα, και με βάση τη συμπεριφορά συσπείρωσης των Κυπρίων, ιστορικά, πάντα λίγες μέρες πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση!
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης
Αναφορικά με το πως αναμένεται να κινηθεί προεκλογικά ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, αυτό είναι κάτι που ήδη “φωτογραφήθηκε” και θα βασιστεί στη “μεγάλη προσπάθεια” που έκανε στο Κυπριακό και στο συνεχή αγώνα του (με “την αδιαλλαξία της Τουρκίας να αποτελεί τροχοπέδη”). Όσον αφορά το “ναυάγιο” που προέκυψε από την μη αποδοχή της πρότασης του (τόσο από τον Ακιντζί, όσο και από την Τουρκία) για πολυμερή που θα ξεκινούσε πρώτα με το θέμα “Ασφάλειας και Εγγυήσεων” και μετά με τα υπόλοιπα θέματα, ήταν μια ομολογουμένως επικοινωνιακά “έξυπνη” κίνηση από τον Πρόεδρο μιας και η όποια εξέλιξη θα τον βόλευε, όμως παράλληλα θα μπορούσε να βάλει και την Κύπρο σε μεγάλους μπελάδες. Δηλαδή:
Α) Αν η πρόταση του γινόταν αποδεκτή θα σήμανε την είσοδο της Τουρκίας στις συνομιλίες για να “αγγίξει” επιτέλους το θέμα “Ασφάλειας και Εγγυήσεων”
Β) Η μη αποδοχή της πρότασης του (όπως και έγινε) θα τον απελευθέρωνε από το “βάρος” της συνέχισης ενός “αδειανού” διαλόγου ανοίγοντας του πλέον διάπλατα την πόρτα για την προεκλογική του εκστρατεία. Με τα μηνύματα της προεκλογικής του να στηρίζονται σε δυο άξονες:
- Ο Πρόεδρος του “success story” της οικονομίας μας.
- Ο Πρόεδρος που «πάλεψε» και έφερε τόσο κοντά τη “λύση” (ρίχνοντας την αποτυχία στην Τουρκία και στον Ακιντζί(;), “παραλύοντας” παράλληλα την όποια ΑΚΕΛΙΚΗ συμμαχική “κριτική”).
Παρ’ όλη όμως την επικοινωνιακά “έξυπνη” πρόταση, όπως έχει αναφερθεί, κάτι τέτοιο εμπερικλείει μεγάλους κινδύνους, γιατί η Τουρκία, αναπόσπαστη πλέον και χωρίς την ξένη “πίεση” ότι βρισκόμαστε σε διάλογο, χωρίς να έχει το “κίνητρο” να κερδίσει επίσημα από την ΑΟΖ (μέσω της συνέχισης του “διαλόγου”), μέχρι και τον Ιούλη που θα ξεκινήσουν οι εξορύξεις στην ΑΟΖ μας, θα αυξάνει την πίεση προς εμάς, κορυφώνοντας τις εντάσεις γύρω από τη θάλασσα μας και πάνω από τον ουρανό μας. Κατ’ επέκταση, η “κίνηση” αυτή του Προέδρου ίσως “στοιχίσει” στην ίδια μας την πατρίδα, αυξάνοντας το ενδεχόμενο ενός θερμού επεισοδίου!
Σύνοψη:
Εν κατακλείδι, και με βάση όλα όσα αναλύθηκαν πιο πάνω, θεωρώ πως ΜΟΝΟ τρία σενάρια μπορούν να “κερδίσουν” τον Πρόεδρο Αναστασιάδη:
Σενάριο Α
Να περάσει στο 2ο γύρο ο Γιώργος Λιλλήκας, μέσω ΑΚΕΛ (όμως πάνω σε ποια βάση στο Κυπριακό); Άρα είναι ένα μάλλον πολύ απόμακρο σενάριο, με τους οπαδούς του ΑΚΕΛ να αντιδρούν αλλά και με τους αντιδραστικούς του ΔΗΚΟ να πάνε προς Αναστασιάδη μεριά. Και μόνο μέσα από “αλλαγή” πολιτικής του ΑΚΕΛ στο Κυπριακό μπορεί να κόψει πρώτος το νήμα.
Σενάριο Β
Από τον 1ο γύρο (στον 2ο ίσως να είναι αργά) ο Νικόλας Παπαδόπουλος να “προσκαλέσει” το Γιώργο Λιλλήλα να αναλάβει ως διαπραγματευτής! Να έχει θέση και ρόλο. Ο Γιώργος Λιλλήκας, ως ένας (πρώην) έμπειρος Υπουργός Εξωτερικών, δίπλα από τον Τάσο Παπαδόπουλο, “θα μπορέσει” να αντεπεξέλθει. Να υπενθυμίσουμε πως μια παρόμοια πρόταση “διαπραγματευτή” είχε εξαγγείλει προεκλογικά και ο κ. Αναστασιάδης, το 2013, κάτι που είχε θετικό αντίκρυσμα, με τον κ. Μαυρογιάννη να εκτελεί αυτά τα καθήκοντα. Φυσικά, κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει και από τον ίδιο τον Γιώργο Λιλλήκα, ο οποίος μπορεί “να τεθεί άμεσα στη διάθεση της πατρίδας”.
Σενάριο Γ
Να υπάρξουν τέτοιες εξελίξεις στη Μεσόγειο και την ΑΟΖ μας που η Τουρκία να “αναγκάσει” τον Πρόεδρο να υποκύψει σε κάθε της απαίτηση και το λαό πλέον να παίρνει τις τύχες στα χέρια του μέσα από ένα δημοψήφισμα (πριν τις εκλογές), το οποίο θα δράσει και ως “ψήφος” απόρριψης της εμπιστοσύνης προς τον Πρόεδρο, θέτοντας τον έτσι “εκτός μάχης”.
Καταληκτικό Σχόλιο
Στην περίπτωση που περάσουν στο δεύτερο γύρο οι Αναστασιάδης-Παπαδόπουλος, θα επαναλάβω απλά δύο σημαντικά στοιχεία:
Α. Η σιωπή των οπαδών του ΑΚΕΛ θα ενισχύσει τον προπορευόμενο Νίκο Αναστασιάδη, μέσα από την “αποχή-σιωπή” και τη “λευκή” ψήφο τους.
Β. Η εναλλακτική στρατηγική, η ουσία και το βάθος της θα παίξουν πρωτεύοντα ρόλο για τον Νικόλα Παπαδόπουλο στην όλη έκβαση της προεκλογικής περιόδου. Παρ’ όλα αυτά, η απογοητευμένη μερίδα του ΔΗΚΟ, ίσως να εργαστεί και προς όφελος του Νίκου Αναστασιάδη. Γι’ αυτό και η άμεση συμπόρευση με το Γιώργο Λιλλήκα είναι εκ των ουκ άνευ για το Νικόλα Παπαδόπουλο, έτσι ώστε να προσδώσει ενότητα και δυναμική στην υποψηφιότητα του, όπου μαζί με μια πειστική, εναλλακτική στρατηγική, να “προσφέρει” στον Κύπριο πολίτη το αίσθημα της ενότητας και της εμπιστοσύνης, στοιχεία που ο κόσμος “διψά”, στοιχεία που θα τραβήξουν περισσότερους “επαναστάτες” δηκοϊκούς να στηρίξουν το δικό τους Πρόεδρο, αναβιώνοντας τις μέρες ενότητας, τον Απρίλιο του 2004, στοιχεία που θα απαλύνουν το φόβο ενός θερμού επεισοδίου, το οποίο πιθανόν να σημάνει και το εσαεί κλείσιμο του κυπριακού (κάτι που όλοι απευχόμαστε).
Υ.Γ. Όπως έχω αναφέρει, η πιο πάνω ανάλυση αποτελεί καθαρά μια επιστημονική προσέγγιση, βασισμένη στο Σύγχρονο Πολιτικό Μάρκετινγκ και την Πολιτική Επικοινωνία, σε σχέση με τα σενάρια και τις “κινήσεις” των πολιτικών ηγετών και υποψηφίων αλλά και με άξονα τις ως τώρα διαφαινόμενες “τάσεις” της κοινής γνώμης. Η δική μου “προσωπική” εισήγηση, ως άξονας εναλλακτικής στρατηγικής έχει καταγραφεί σε προηγούμενη αρθρογραφία μου:
Η «Αλλαγή Στρατηγικής» έχει όνομα! http://mignatiou.com/2017/04/i-tourkia-ine-afti-pou-ine-emis-ti-imaste-i-allagi-stratigikis-echi-onoma/
και
Πως να αλλάξει η Πολιτική Στρατηγική http://www.sigmalive.com/news/opinions_sigmalive/350173/pos-na-allaksei-i-epikoinoniaki-politiki-stratigiki
- * Σύμβουλος Πολιτικού Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας
- (Πολιτική Ανταγωνιστικότητα και Απόδοση) Μέλος του Αμερικανικού Συνδέσμου Πολιτικών Συμβούλων (AAPC)
- https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades/
