Ο Αβέρωφ Νεοφύτου υποκλίνεται στον Ακιντζί: Το κλέφτικο γεύμα και τα παρατράγουδά του
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Οι δημοσιογραφικές διασκέψεις των πολιτικών ανδρών συχνά είναι αποκαλυπτικές. Και διαβάζοντας τα λεγόμενά τους, ανακαλύπτει κανείς πολλά και ωραία ενδιαφέροντα θέματα κρυμμένα ανάμεσα στις γραμμές.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και εκείνη του Προέδρου του ΔΗΣΥ, κ. Αβέρωφ Νεόφυτου. Και είναι μια περίπτωση όπου δεν μπορούμε να μην ασκήσουμε κάποια εύλογη κριτική, συνδέοντάς την βέβαια με τις φήμες που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες για μια «υπακοή σκλάβου» των ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ στις απαιτήσεις του Ακιντζί και της Τουρκίας σχετικά με το «ενωτικό δημοψήφισμα».
Ας επιλέξουμε λοιπόν για ανάλυση μερικά, μεταξύ άλλων, σημεία των δηλώσεων του, που ίσως να φαίνονται ανώδυνα, αλλά κρύβουν όχι και τόσο ανώδυνες εκπλήξεις.
Λέει πως «γίνεται μια προσπάθεια για επανέναρξη του διαλόγου». Λέει «γίνεται», απρόσωπα και γενικά, αλλά ή αλήθεια δυστυχώς είναι ότι αυτή τη προσπάθεια την κάνει μόνο η ελληνοκυπριακή πλευρά, αν δεν απατόμαστε, και σίγουρα όχι η/και η τουρκοκυπριακή!
Και για να μη μείνουμε στη «προσπάθεια» νέτη-σκέτη, ο κ. Νεοφύτου συμπληρώνει: τί προσπάθεια κάνουμε; δεν πρέπει να στείλουμε και κάποιο μήνυμα; και επιπλέον με το μήνυμά μας μπορούμε να δείξουμε ότι «βολευόμαστε με το αδιέξοδο»; όχι βέβαια, πώς να «βολευτούμε»;
Έτσι λοιπόν, το πιο σωστό είναι να τρέξουμε εμείς, οι μη-φταίχτες, οι καλοί, πίσω από τον Ακιντζί παρακαλώντας τον ταπεινά να δεήσει να ξαναγυρίσει στις φοβερές συζητήσεις μας! Αχ τί είναι αυτός ο Ακιντσί! Θαρρείς πως είναι μια «γκόμενα» που μας κάνει νάζια ενώ εμείς σπαρταράμε από τη λαχτάρα να την πείσουμε να έρθει πάλι στην ζεστή αγκαλιά μας που την περιμένει;!
Οπωσδήποτε είναι ωραία τα γεύματα, ειδικά όταν είναι και κρυφά και έχουμε ωραίες προτάσεις να κάνουμε που θα «βοηθήσουν» αυτό το παλιόπαιδο τον Ακιντσί ώστε να μας κάνει τη μεγάλη χάρη να χαρίσει πάλι, σε εμάς τα ορφανά, την εξαίσια παρουσία του!
Εμείς όμως έχουμε και προτάσεις τόσο «καλές» που δεν αντέχουμε να τις παρουσιάσουμε στο φως του ήλιου, διότι ταιριάζουν και μας εμπνέουν μόνο στο κλειστό δωμάτιο της τραπεζαρίας, ακόμη καλύτερα και με ένα καλό ποτήρι κόκκινο κρασί.
Αλλά, κ. Νεοφύτου, γιατί σώνει και καλά πρέπει να στείλουμε και μηνύματα; Ξαφνικά μας ήρθανε ιδέες και στέλνουμε μηνύματα μαζί με τις ορεκτικές μυρωδιές των φαγητών; ή μήπως στέλνουμε μηνύματα ίσα ίσα με μυστικά γεύματα περιμένοντας να μας τα φανερώσει, σαν τα καλά μαντάτα, εν ευθέτω χρόνω ο Ακιντσί επειδή «δεν είμαι (ο κ. Νεοφύτου) εξουσιοδοτημένος να μιλήσω εκ μέρους του κ. Ακιντζί», που λέτε;
Δηλαδή, αν έχουμε καταλάβει καλά, όχι μόνο απ’ αυτόν περιμένουμε με αγωνία να μας πει το απελευθερωτικό «ναι», αλλά και ο ίδιος μας «δεσμεύει» στους δικούς του «κανόνες»;!
Μοιάζει με θέατρο του παραλόγου. Μη το παρακάνουμε, αλίμονο! Κρίμα όμως που στην πραγματικότητα το θέμα είναι, και πρέπει να είναι, ότι κανονικά, μετά το τουρκικό πατατράκ, εμείς δεν έχουμε και δεν μπορούμε να έχουμε κανένα «συμβιβαστικό» μήνυμα να στείλουμε σε όποιον μας «γράφει στα παλιά του τα παπούτσια».
Και εάν αυτός δημιούργησε εκούσια το «αδιέξοδο», εμείς θα πρέπει να κάνουμε τα «καλά παιδιά»; Πάντα εμείς είμαστε τα «καλά παιδιά που υποχωρούν δήθεν «για το καλό όλων», ενώ οι τούρκοι δεν είναι ποτέ «καλά παιδιά»;! Κάτι δεν πάει καλά, ας το παραδεχθούμε.
Επιστρέφοντας τώρα στο «αδιέξοδο», φυσικό είναι, εφόσον υπάρχει(!) βούληση επανόρθωσης, εκείνος που το δημιούργησε να ρίξει τα μούτρα του και, αν είναι τίμιος με τον εαυτό του και με τους άλλους, να πάρει ικανές πρωτοβουλίες ώστε το αδιέξοδό του να αρθεί!
Εδώ όμως δεν υπάρχει περίπτωση ο Ακιντζί να προβεί σε καμία άρση διότι θα πρόκειται για εξέλιξη που δεν του συμφέρει.
Ωστόσο και σε εμάς δεν συμφέρει να αρθεί το «αδιέξοδο» αν το αδιέξοδο είναι η αποφυγή της δηλητηριώδους ΔΔΟ που θέλουν να επιβάλλουν οι Τούρκοι. Και όπως ξέρουμε οι πάντες, είναι τελείως βλακώδες να πάμε να χαθούμε μέσα στον κυκεώνα αυτής της τούρκικης ΔΔΟ επειδή «είμαστε καλά και υπάκουα παιδιά», είμαστε τόσο ευαίσθητοι και στεναχωριόμαστε σφόδρα για το αδιέξοδο που επίτηδες δημιούργησε ο τούρκος/τουρκοκύπριος και θέλουμε να το εξαλείψουμε!
Αν όμως η άρση του αδιεξόδου απ’ τον «πυροσβέστη» Νεοφύτου σημαίνει πως η ελληνοκυπριακή πλευρά συνθηκολογεί και «βολεύεται» με τις παραμέτρους του ίδιου του τουρκικού αδιεξόδου υιοθετώντας τις; Τί γίνεται; Τί κάνουμε; Ο μυστικός δείπνος είναι για εμάς η καλύτερη βοήθεια. Η γοητεία του μυστικού. Να ξέρω εγώ χωρίς να ξέρει άλλος κανείς!
O κ. Νεοφύτου όμως επανέρχεται και μας αποκαλύπτει πως «ο διάλογος είναι ο μόνος δρόμος για να λύσουμε το κυπριακό» και λέει αυτό το λαπαλισσιανό «πρωτότυπο» ξέροντας πολύ καλά ότι ο έως τώρα «διάλογος» υπήρξε μάλλον ένας τουρκο-τουρκοκυπριακός μονόλογος με τον Ακιντσί πρωταγωνιστή, χάρη στις ολέθριες του διολισθήσεις του Αναστασιάδη, και τον ίδιο τον Αναστασιάδη όχι μόνο σκιά του μηδενός, αλλά και πρόθυμος και χρήσιμος yes man!
Τώρα, εάν με έναν τέτοιο «διάλογο» ο κ. Νεοφύτου νομίζει πως θα «λυθεί το κυπριακό», τότε ή είναι επικίνδυνα αφελής ή είναι συνένοχος με τον αρχηγό του για να ευνοηθεί η Τουρκία ή δεν ξέρει τί του γίνεται.
Όχι μόνο: χειροτερεύει τη κατάσταση μιλώντας μας για «επανένωση» του «τόπου», όταν θα πρέπει να γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους ότι η ΔΔΟ που ο «αρχηγός» του δεν παύει απτόητος να «διαπραγματεύεται» είναι όλο το αντίθετο της επανένωσης!! Είναι ο ολικός και οριστικός διαχωρισμός, ακριβώς έτσι όπως «προνοεί» το τουρκικό σχέδιο.
Εκτός αυτού δηλώνει πως θα «συνυπάρξουν» με την ΔΔΟ οι δυο κοινότητες. Μα βέβαια και θα συνυπάρξουν, η μια στο Βορρά και η άλλη στο Νότο: κανείς δεν θα τις εξαφανίσει, μόνο που ο κ. Νεοφύτου δεν μας διευκρινίζει ότι αυτή η «συνύπαρξη» θα είναι «χωριστών δωματίων», τόσο «χωριστών» όσο ποτέ δεν υπήρξε: δεν του συμφέρει να πει την αλήθεια, έτσι όπως πηγάζει από την αγαπημένη του ΔΔΟ.
Επομένως, τελικά, αν ο κ. Νεοφύτου τί είναι; Πονηρός, αφελής ή ανίδεος; Ό, τι κι αν είναι, τον παρακαλούμε θερμά να μη λέει πράγματα που προϋποθέτουν πως εμείς ήμαστε αφελής ή ανίδεοι και γι’ αυτό αυτός ο κύριος μπορεί να πιστεύει υπεροπτικά πως έχει το ελεύθερο να ξεστομίζει ό, τι κατεβάζει το μυαλό.
Και μόνο που μας αραδιάζει πως «δεχθήκαμε ως πλαίσιο λύσης την ΔΔΟ» σαν να είναι αυτό το «πλαίσιο» κάποιο Ευαγγέλιο ή ανυπέρβλητο δόγμα, ο κ. Νεοφύτου ομολογεί το εγκληματικό λάθος το δικό του, του Αναστασιάδη και των προηγούμενων προκατόχων, ένα λάθος που αν κάποιος Κύπριος Πρόεδρος ήταν κάπως συνετός, θα έπρεπε προ πολλού να το είχε «διορθώσει» αποκηρύσσοντας με όλη του τη δύναμη το έκτρωμα της ΔΔΟ και στέλνοντάς το πίσω προς τον τούρκο «οραματιστή» του!
Όσο για την «πολιτική ισότητα» (ηχώ της τούρκικης απαίτησης!) του κ. Νεοφύτου, τί και ποια είναι; Πώς την εννοεί; Να μας το πει. Η «πολιτική ισότητά» του μήπως είναι ότι το 20% των τ/κ μπορεί να διοικεί το 80% των ε/κ; Ή μήπως ότι το 20% των τ/κ επιβάλλεται στην πλειοψηφία των 80% των ε/κ; Ή μήπως ότι το 20% των τ/κ ισούται με το 80% των ε/κ ώστε σε ένα νομοθετικό Σώμα (η «εφεύρεση» Γερουσία) οι ε/κ και οι τ/κ να είναι 50/50; Ή μήπως είναι να έχουμε μεταξύ των δυο κοινοτήτων, 80% και 20% αναλογίες 4:2;!
Λέει στη συνέχεια ο κ. Νεοφύτου πως «εργάζεται» για «να κάμψουμε την τουρκική αδιαλλαξία».
Απ. ό, τι φαίνεται, ή η «εργασία» του για αυτόν τον σκοπό υπήρξε μηδαμινή ή άδικος κόπος ή και «μη ενδεδειγμένη»: το αποτέλεσμα είναι πως πάνε τώρα πάνω από 35 χρόνια και η τουρκική αδιαλλαξία δεν κάμφθηκε με τίποτα. Απεναντίας: ενδυναμώθηκε λόγω της τεράστιας αδράνειας, ανικανότητας, υποχώρησης, κενότητας της ελληνοκυπριακής κυβερνητικής πλευράς.
Και αυτός θέλει τώρα, δήθεν, να την «κάμψει». Πώς; με την ΔΔΟ;! Θεέ και Κύριε! Κάμψη θα είναι ή παράδοση, έχοντας καθαρά υπόψη όλα τα «στοιχεία» της ΔΔΟ;
Κατά τα άλλα, αν νομίζει ο κ. Νεοφύτου πως «μέσα απ’ τον διάλογο» – δηλαδή από τον διάλογο που είδαμε πώς γινόταν στο Μον Πελερέν και στη Γενεύη(!), για να μη πούμε τα σίριαλ της Λευκωσίας – θα βρεθεί «μια σωστή λύση», πάλι είμαστε υποχρεωμένοι να του πούμε, με την εμπειρία που «μαζέψαμε» όλον αυτόν τον καιρό, πως ή είναι πάλι επικίνδυνα αφελής ή δεν καταλαβαίνει τί συμβαίνει ή παίζει το παιχνίδι του Τούρκου.
Διότι είναι πασιφανές πως με έναν τέτοιου είδους «διάλογο» βασισμένο στη τουρκογενή ΔΔΟ, οι μόνες προσδοκίες που ικανοποιούνται είναι εκείνες της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων και όχι βέβαια εκείνες των Ελληνοκυπρίων!
Να μη μιλάμε λοιπόν στα κουτουρού αναφέροντας ένα ουτοπικό «το σύνολο του λαού μας», εκτός κι αν για το «μας» εννοούμε «του τουρκικού λαού μας»! Μήπως αυτό εννοεί ο κ. Νεοφύτου; Διότι σίγουρα δεν αφορά τον «ελληνικό» λαό της Κύπρου.
Κιόλας το ότι ο κ. Νεοφύτου εμμέσως σχεδόν σαν ικέτης, δηλαδή το «παθητικό πρόσωπο» του αδιεξόδου, πήγε στον Ακιντσί, που είναι το «ενεργητικό πρόσωπο» του αδιεξόδου, δείχνει μια κακώς εννοούμενη «επιθυμία συμβιβασμού», μια σιωπηρή παράκληση για «να τα ξαναβρούμε»(!) σώνει και καλά, μήπως «μαλακώσει» ο τούρκος και μας κάνει τη χάρη να μας συναντήσει!
Τώρα, πώς θα είναι αν «τα ξαναβρούμε», είναι μια άλλη υπόθεση. Όλα αυτά ασφαλώς αχρεία, αισχρά και βαθιά υποτιμητικά για την ελληνοκυπριακή πλευρά.
Θα πρέπει ίσως και να θυμηθούμε και το άλλο το πολύ σημαντικό: συνέχεια να ανεχόμαστε να μας φέρονται αφ’ υψηλού και μετά να είμαστε εμείς εκείνοι που προσπαθούμε να κατευνάσουμε αυτόν που μας φέρθηκε και μας φέρεται με απαξίωση και αλαζονεία δίνοντάς του την εντύπωση ότι τον παρακαλάμε να επανέλθει πάλι σε εμάς ή ότι αυτός μας είναι τόσο απαραίτητος που χωρίς αυτόν δεν μπορούμε να ζούμε!
Δεν ξέρω πόσοι είναι εκείνοι που θεωρούν μια συμπεριφορά του είδους απαράδεκτη. Ότι όμως πρόκειται για μια πολιτική καθόλου καλή η οποία δεν μας τιμά και ούτε μας τοποθετεί σε κανένα «βάθρο μεγαλοψυχίας», είναι απ’ όλους νομίζω αντιληπτό.
Αντιθέτως: μας υποβιβάζει δραματικά και μας κάνει να είμαστε μίζεροι, αδύναμοι, εξαρτώμενοι, χωρίς σθένος: ήγουν πάλι γινόμαστε θύμα που υποκύπτει στον θύτη. Δεν το αντιλαμβανόμαστε; Τόσο πωρωμένοι είμαστε;
Δεν εισέρχομαι περισσότερο`1 στο θέμα της «μυστικότητας» του δείπνου, αν και, στη σημερινή κατάσταση, άσχετα κι αν ο ενδιαφερόμενος δηλώνει καλοπροαίρετος, ό, τι είναι «μυστικό» υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ελλοχεύει δεινά ή τουλάχιστον δυσχέρειες, αν δεν γίνεται κιόλας αιτία ο «άλλος» να επωφεληθεί λογαριάζοντας την «ευγενική» πράξη μας σαν υποχώρηση και επιβεβαίωσή του.
Ωστόσο οι «δικαιολογίες» του κ. Νεοφύτου, οι «καλλωπιστικές εκφράσεις» με ύφος μετριοφροσύνης, οι περιφράσεις για να καλύψει το ακάλυπτο και να οδηγήσει αλλού τη σκέψη του αναγνώστη, δεν συνάδουν φυσικά με έναν πολιτικό άνδρα που θέλει όχι μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται ειλικρινής και αντικειμενικός.
Το μόνο σίγουρο είναι πως ό, τι έχει λεχθεί ή αποφασιστεί ή προταθεί σε αυτή τη μυστική και μυστηριώδη συνάντηση μάλλον θα μας το πει προσεχώς ο ίδιος ο Ακιντσί ο οποίος, απ΄ ό, τι βλέπουμε ως τώρα, συχνά πυκνά είναι το φερέφωνο του Αναστασιάδη, είναι εκείνος που «τοποθετεί» τα σημεία που ο Αναστασιάδης δεν θέλει/μπορεί να εκφράσει, μη τυχόν και του καταλογίσουν προδοσία, αλλά στη συνέχεια δέχεται να γίνουν αντικείμενο συζήτησης ή «διαπραγμάτευσης» αλλά και αποδοχής.
Ο κ. Νεοφύτου λέει πως «δεν βολευόμαστε από το αδιέξοδο». Θα πρέπει όμως να μας πει επίσης από τί άλλο «βολευόμαστε». Διότι αν απλά θέλει να πει πως «βολεύεται» από μια άρση του αδιεξόδου που θα καταλήξει μάλλον στις σκοτεινές και ολισθηρές και τραγικές ατραπούς της τουρκικής ΔΔΟ και «δεν βολεύεται» από μια συζήτηση δικού μας επιτέλους ελληνο-ελληνοκυπριακού σχεδίου λύσης (θα μου πείτε: μα υπήρξε ποτέ, υπάρχει τέτοιο σχέδιο;), τότε θα είναι μια από τα ίδια: ακόμη μια φορά θα πρέπει να σερνόμαστε στους δρόμους που οι άλλοι, οι τρίτοι, και ως επί το πλείστον εχθροί, μας παρουσιάζουν σαν να είναι οι μόνοι βατοί διότι αυτό συμφέρει σε αυτούς!
Επ’ ουδενί λόγω όμως συμφέρει σε εμάς, όπως είναι γνωστό.
- Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι συγγραφέας, Ελληνιστής