Φιλοξένησαν οικογένειες προσφύγων παρά τις απειλές που δέχτηκαν την προηγούμενη φορά
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Το χιονισμένο τοπίο μοιάζει μαγευτικό. Εικόνες βγαλμένες από παραμύθι. Μόνο που το παραμύθι δεν είχε μόνο πρίγκιπες και πριγκίπισες αλλά και μάγισσες και δράκους… Και πολλές εικόνες ντροπής. Οι νιφάδες του χιονιού, δεν έφεραν μόνο ηρεμία και γαλήνη.
Σε άλλους έφεραν χαρά και παιχνίδι και σε άλλους πόνο, μεγάλο πόνο. Αρκετοί συμπατριώτες μας, βλέπετε, ήρθαν αντιμέτωποι τόσο με τη μοναξιά τους, ΄όσο και με την ανελέητη και επιπόλαιη συμπεριφορά της κυβέρνησης και της πολιτείας. Το οικοδόμημα ναι, αποδεικνύεται κάθε μέρα όλο και πιο σαθρό αλλά και εμείς φαίνεται, πως πια είμαστε άνθρωποι , χωρίς καρδιά.
Χτες το βράδυ, άστεγοι διώχθηκαν από κέντρο φιλοξενίας, γιατί ο υπάλληλος αλλαγής βάρδιας αρρώστησε και ο ο άλλος κουράστηκε και θα πήγαινε για ύπνο…
Και από την άλλη μεριά οι καταυλισμοί των προσφύγων για δεύτερη μέρα ,συνέχισαν να πνίγονται στο χιόνι. Οι άνθρωποι φώναζαν πως θα πεθάνουν. Παιδιά, να ψήνονται στον πυρετό. Και οι εικόνες από τις χιονισμένες και θαμμένες πια σκηνές να κάνουν, το γύρο του διαδικτύου. Και όπως πολύ καλά γνωρίζετε, το καταραμένο το διαδίκτυο δεν έχει σύνορα. Και αυτή τη φορά, αποτελούμε μία από τις σημαντικότερες ειδήσεις, στον ξένο τύπο και όχι για τη φιλοξενία μας…
Οι πόρτες των άδειων ξενοδοχείων στη Λέσβο, παρέμειναν κλειστές. Οι πόρτες μιας εκκλησίας το ίδιο… γιατί; Άλλοι μιλούν για φόβο και άλλοι μιλούν για ένα “πόλεμο” που έχει ξεσπάσει μεταξύ των μη κυβερνητικών οργανώσεων και ξενοδόχων…. έχετε σκεφτεί πως πριν από μερικά χρόνια, κάποιοι από μας υπήρξαν στην ανάλογη θέση; Πως ίσως αύριο – μεθαύριο μπορεί να έρθει και η δική μας σειρά; Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι επιβιώσαν από δύο θανάτους. Επαιξαν τη ζωή τους κορώνα – γράμματα για ένα αβέβαιο ταξίδι στο σαπιοκάραβο. Κάποιοι έζησαν και κάποιοι άλλοι χάθηκαν. Μόνο για το 2016, 7.496 άνθρωποι πνίγηκαν στο κύμα. Ποιος νοιάστηκε θα μου πείτε και ποιος ασχολήθηκε… Δεν πάει όμως έτσι, ο Έλληνας συνηθίζει να ξεχωρίζει για την ανδρειοσύνη του και το ανάστημα του.
Η Ευγενία Δρεκόλια (υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων, ξενοδοχείου CLARA, Πύργου Μυτιλήνης – Αρχοντικό Πέτρας), η γυναίκα που πριν από λίγο διάστημα, μπήκε τόσο άδικα, στο μάτι του κυκλώνα, επειδή τόλμησε και φιλοξένησε σε ένα από τα ξενοδοχεία τους, 22 παιδιά ( από 6 μηνών μέχρι 12 ετών), ξεδιπλώνει τη δική της πτυχή και μιλάει για όλα όσα ζει και για όλα όσα βλέπει, στο ευλογημένο αυτό νησί του Αιγαίου…
“Τον τελευταίο ενάμιση περίπου χρόνο της λεγόμενης προσφυγικής κρίσης, η Λέσβος και οι κάτοικοί της ζουν κάτι πρωτοφανές, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά θεωρώ πως κάθε επαρχία Ευρωπαϊκής χώρας θα βρισκόταν απροετοίμαστη μπροστά στο φαινόμενο. Ως οικογένεια δραστηριοποιούμαστε τα τελευταία 30 χρόνια στο χώρο των ξενοδοχειακών υπηρεσιών και του τουρισμού και κάτι ανάλογο δεν ζήσαμε ποτέ.
Είναι άδικο θεωρώ για τις τοπικές κοινωνίες τόσο της Λέσβου, όσο και των υπόλοιπων περιοχών -ιδιαίτερα των νησιωτικών-, να πληρώνουν τις αμαρτίες ευρωπαϊκών και εγχώριων κυβερνητικών πολιτικών.
Πριν αναφερθώ στους τοπικούς φορείς και την τοπική κοινωνία, θέλω να κάνω μια επισήμανση καθώς νομίζω πως πέρα από τις σημαντικές ευθύνες που φέρουν οι εγχώριοι φορείς για την διαχείριση του προσφυγικού, νομίζω πως εξαρχής η στάση της ΕΕ ήταν ανεύθυνη. Αυτή η λογική του «σου δίνω τα λεφτά κι εσύ πρόσεχέ τους», αυτή η αποποίηση των ευθυνών, έχει βάλει το χέρι της στις δυσκολίες που εμφανίζονται κάθε λίγο με τους πρόσφυγες. Θέλω να πω πως καμία κοινωνία, ενδεχομένως και καμία κυβέρνηση -χωρίς να θέλω να υπονοήσω πως δεν υπάρχουν σημαντικές ευθύνες κι από εκείνην- δεν είναι προετοιμασμένη για ένα τέτοιο φαινόμενο, χωρίς να υπάρχει ένα σχετικό know how για την αντιμετώπισή του.
Βέβαια, όταν ακούς δηλώσεις όπως τη σημερινή του κ. Μουζάλα ο οποίος μίλησε με «ελαφρά τη καρδία» για «ύβρη στον πολιτισμό» αναφερόμενος στη στάση των ξενοδόχων της Μυτιλήνης στο ζήτημα της φιλοξενίας των προσφύγων, εξοργίζεσαι. Γιατί προφανώς ή κάτι δεν έχει καταλάβει ή αρνείται να καταλάβει. Και εν πάσει περιπτώση ας έρθει για μία ακόμη φορά ο Υπουργός στο νησί. Όχι για μια μέρα, αλλά να μείνει εδώ! Και αν πιστεύει πως μπορεί να συντονίσει καλύτερα ας το κάνει για μερικές μέρες από εδώ. Δε χωρούν μικροπολιτικές με τον ανθρώπινο πόνο.
Στο σημείο αυτό θέλω να ξεκαθαρίσω πως ως επιχείρηση είμαστε αντίθετοι με τη στάση των ξενοδόχων της Λέσβου στο συγκεκριμένο ζήτημα. Στην άρνησή τους δηλαδή να φιλοξενούν στα εκτός Μυτιλήνης ξενοδοχεία πρόσφυγες ακόμη και σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Δεν μας αρέσει να βλέπουμε τις καταστάσεις οριζόντια καθώς θεωρούμε πως υπάρχουν ιδιάζουσες περιπτώσεις στις οποίες θα πρέπει να σταθούμε, ως κοινωνία πρωτίστως, αλλά και ως ξενοδόχοι, όπως σταθήκαμε όλον αυτόν τον καιρό απέναντι στο φαινόμενο· αλληλέγγυα.
Όπως πράξαμε λοιπόν ως επιχείρηση -κόντρα στην απόφαση της Ένωσης ξενοδόχων- πριν μερικές ημέρες (και τότε κρύο είχε) φιλοξενώντας στο ένα από τα τρία ξενοδοχεία μας στην Πέτρα -έπειτα από συνεννόηση με την Ύπατη Αρμοστεία- 22 παιδιά (από έξι μηνών μέχρι 12 χρονών), τα περισσότερα από αυτά ασυνόδευτα, επτά γονείς και δύο μεταφραστές, διότι η απεργία των καραβιών δεν τους επέτρεπε να φύγουν στην Αθήνα, το ίδιο κάνουμε και σήμερα στο ξενοδοχειο μας στη Μυτιληνη φιλοξενώντας δυο οικογενειες προσφυγων με μικρα παιδια. Κι ας δεχτήκαμε τότε απειλές και τραμπουκισμούς σαν οικογένεια και σαν επιχείρηση και άδικη κριτική από κάποιους. Όμως εγώ αναρωτιέμαι πώς μια τέτοια ευπαθής ομάδα θα μπορούσε να βλάψει την κοινωνία της Πέτρας και του Μολύβου; Θα τους «ρήμαζαν τα σπίτια» όπως κάποιοι είπαν ή θα χαλούσε το τουριστικό προϊόν σε χειμερινή περίοδο;
Θέλω όμως να πω πως κατά τ’άλλα συμμερίζομαι τον φόβο και τις αγωνίες των ξενοδόχων. Και η δική μας επιχείρηση άλλωστε έχει πληγεί όπως το σύνολο των τουριστικών επιχειρήσεων στη Λέσβο. Αυτή τη στιγμή η κατάσταση των ξενοδόχων και των λοιπών συνυφασμένων με τον τουρισμό επαγγελματιών που λειτουργούν εκτός Μυτιλήνης, αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα βιωσιμότητας. Η ανάκαμψη που όλοι περιμένουμε και προσδοκούμε όμως δεν μπορεί να γίνει με αυτό τον τρόπο. Με αποφάσεις που πλήττουν και διαβρώνουν την ανθρώπινη πλευρά μας.
Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στη διαχείριση τέτοιων ζητημάτων καθώς εύκολα μπορεί το νησί μας και οι άνθρωποί του, από φωτεινό παράδειγμα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς να γίνουν το μαύρο πρόβατο. Το τουριστικό προϊόν από κάτι τέτοιες ενέργειες δυσφημίζεται περισσότερο από το ίδιο το προσφυγικό θέμα.
Είναι αλήθεια πως τέτοια χιονόπτωση εγώ προσωπικά δεν έχω ξαναζήσει στο νησί. Το κρύο είναι έντονο ωστόσο αυτό το μετεωρολογικό φαινόμενο που ζούμε εδώ και δυο μέρες δεν έχει υπάρξει ξανά και κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Και θεωρώ πως αργήσαμε, αργήσαμε να δώσουμε αυτό που πρέπει σε αυτούς τους ανθρώπους.
Λύπάμαι που θα το πω αλλά η κατάσταση όπως έχει δημιουργηθεί είναι μια: Ζούμε με το προσφυγικό και πρέπει να μάθουμε ως κοινωνία να το αντιμετωπίζουμε χωρίς εκρήξεις, μίσος, σπασμωδικές κινήσεις και «εμφύλιους». Η αλήθεια πάντα είναι κάπου στη μέση….
Και όταν θα λιώσουν τα χιόνια, η τουριστική εικόνα του νησιού μας θα παραμένει δραματική και σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης!
Όμως αυτή η τουριστική πολιτική θέλει ψυχραιμία, πρέπει να μάθουμε να αφουγκραζόμαστε τις εξελίξεις και να μην βγάζουμε τόσο εύκολα συμπεράσματα …”
Το πλοίο του πολεμικού ναυτικού έδωσε μια πρόσκαιρη λύση για την προστασία των ανθρώπων από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, με πολλές αντιδράσεις… Ξέρετε όμως κάτι; οι συγκεκριμένοι άνθρωποι και όλοι οι άνθρωποι γενικότερα δεν κινδυνεύουν μόνο από τον κακό καιρό, αλλά και από τις δικές μας ακραίες συμπεριφορές… Γιατί, δεν έχουμε ξεμείνει μόνο από λεφτά αλλά και από ανθρώπους και αυτό είναι και το πιο θλιβερό… Και τη ντροπή μας, το χιόνι δεν μπορεί να τη σκεπάσει…