Παιδική χαρά, Τουρκία, “αποκεφαλισμοί”, Λωζάννη και ο θάνατος του ρεαλισμού στην Ελλάδα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
To Αθηναϊκό Πρακτορείο απέλυσε τον Άρη Αμπατζή για εσφαλμένη μεταφορά των δηλώσεων Ερντογάν περί Θράκης και νησιών. Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς μίλησε για την Τουρκία χαρακτηρίζοντάς την «θυμωμένη» δύναμη εντός της οποίας, όπως είπε, υπάρχουν κάποιοι με αναθεωρητικές απόψεις.
Αλήθεια κ. υπουργέ; Ανακαλύψατε εν μέρει την Αμερική; Κι όμως στην Τουρκία δεν υπάρχουν κάποιοι που έχουν αναθεωρητικές απόψεις. Τις αυτές απόψεις με τον ισλαμιστή Ερντογάν έχουν και οι κεμαλιστές και φυσικά οι εθνικιστές.
Τι ζητούν; Μα την ανατροπή της Συνθήκης της Λωζάννης. Από πότε; Από την επομένη της υπογραφής της. Για αυτό και με την ανοχή της Ελλάδας η Τουρκία καταπάτησε άμεσα την συνθήκη προσαρτώντας την Ίμβρο και την Τένεδο.
Η Τουρκία θεωρούσε πάντοτε εαυτό διάδοχο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και διεκδικούσε πάντα τα εδάφη που η εν λόγω αυτοκρατορία κάποτε κατείχε. Αυτό άλλωστε είπε και ο Ερντογάν. Η καμπάνα χτυπούσε για τη Μοσούλη, εν προκειμένω, την οποία θέλει αυτόνομη – δηλαδή ελεγχόμενη από τον ίδιο – και σουνιτική, αλλά έχει επέκταση και σε άλλες περιοχές.
Άλλωστε ο Ταγίπ μόνο τη Βιέννη δεν ανέφερε ως τουρκική ίσως γιατί οι Αυστριακοί και οι σύμμαχοί τους δύο φορές τσάκισαν τους προγόνους του εκεί.
Η Τουρκία ήταν πάντα δύναμη αναθεωρητική. Απλώς για ένα μεγάλο διάστημα η Τουρκία δεν είχε τη δύναμη να διεκδικεί. Ήδη όμως από τη δεκαετία του 1940 επανέφερε τις διεκδικήσεις. Μέσα στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρξαν συζητήσεις για τα νησιά του Αν. Αιγαίου και για τα Δωδεκάνησα.
Ακολούθησε η Κύπρος. Αμέσως μετά την έναρξη του κυπριακού αγώνα για την απελευθέρωση από την αποικιοκρατία και την Ένωση με την Ελλάδα, η Τουρκία ενεπλάκη ενεργότερα στο αναθεωρητικό παιχνίδι. Η ελληνοτουρκική κόντρα εστιάστηκε για ένα διάστημα στην Κύπρο. Μετά όμως το 1974 και την – ας πάψουμε να κρυβόμαστε – τουρκική νίκη ελέω Ελλάδος (ΗΠΑ και λοιποί συγγενείς έκαναν απλώς τη δουλειά τους), η όρεξη των Τούρκων άνοιξε για τα καλά.
Επόμενο ορόσημο ήταν φυσικά τα Ίμια και η de facto δημιουργία «γκρίζων ζωνών». Τα λοιπά χαρωπά είναι μόνο δια εσωτερική κατανάλωση και πατριωτικές εξάρσεις άνευ αντικρίσματος. Δυστυχώς η διεθνής πολιτική από την πρώτη καταγραφή της ιστορίας μέχρι σήμερα διέπεται από τον ισοπεδωτικό ρεαλισμό και τίποτε άλλο. Το συναίσθημα δεν υπήρχε ποτέ και όταν κάποιος αδυνατεί να υπερασπίσει αυτά που κατέχει είναι δεδομένο ότι θα τα χάσει.
Και ρεαλιστικά σήμερα η Ελλάδα του «δεν διεκδικούμε τίποτα» είναι συνεχώς αμυνόμενη. Όμως όπως έλεγαν οι Ρωμαίοι «όποιος συνεχώς αμύνεται, πεθαίνει». Ο Ερντογάν διεκδικεί συνεχώς. Το γνωστό τουρκικό παζάρι είναι της λογικής ζητώ 10 για να πάρω τουλάχιστον ένα. Έτσι ο φίλτατος κ. Ερντογάν, φιλόφρων έναντι των πολύ μικρών, όπως αποδεικνύεται, Ελλήνων πολιτικών, περνά συνεχώς τα μηνύματα αδιαφορώντας αν το ΑΠΕ απολύσει ή μαστιγώσει δημόσια, αλά Ιράν, τον κ. Αμπατζή.
Και αλήθεια έχει μεγάλη σημασία πραγματικά αν ο Ερντογάν μίλησε για δημοψήφισμα στη Θράκη από την στιγμή που και οι τελευταίοι στοιχειωδώς παροικούντες στην Ιερουσαλήμ γνωρίζουν το παιχνίδι της Τουρκίας στην ελληνική εσχατιά; Μήπως η κυβέρνηση, του «σκληρού καρυδιού» υπουργού των Εξωτερικών, που στηρίζεται στις ψήφους τριών μειονοτικών βουλευτών δεν το γνωρίζει; Κανείς δεν γνωρίζει τι κάνει στη Θράκη το κόμμα DEB, η παράνομη μεν, ενεργή δε, «Τουρκική Ένωση Ξάνθης», η «Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τούρκων Δυτικής Θράκης», οι παράνομοι μουφτήδες Ξάνθης και Κομοτηνής και άλλες οργανώσεις και κυρίως το διαβόητο προξενείο Κομοτηνής;
Η κυβέρνηση έλυσε το πρόβλημα της Θράκης «αποκεφαλίζοντας» τον Αμπατζή ή εκδίδοντας, μέσω του υπουργείου Εξωτερικών ανακοίνωση ότι «…η Θράκη είναι ελληνική, ευρωπαϊκή και δημοκρατική»; Αρκούντως συγκινητική δήλωση πράγματι την οποία, είμεθα βέβαιοι, πως ο Ερντογάν το βράδυ μετέφερε στην κυρία του πριν κοιμηθεί με βουρκωμένα τα μάτια.
Ποιο ήταν ακριβώς το λάθος του Αμπατζή κύριοι; Μήπως δεν ήταν μια μορφή δημοψηφίσματος η κάθοδος του κόμματος DEB στις τελευταίες ευρωεκλογές; Μήπως οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν γνωρίζουν τις κινήσεις των τουρκικών οργανώσεων στη Θράκη; Χρειάζεται δημοψήφισμα; Και ποιος ακριβώς διασφαλίζει ότι αύριο η Τουρκία δεν θα κινηθεί αλά Ρωσία στην Ουκρανία προκαλώντας μια υβριδική σύγκρουση στη Θράκη; Θα ντραπεί λέτε επειδή η Θράκη είναι ευρωπαϊκή και δημοκρατική;
Ή μήπως ντραπεί από τις δηλώσεις του κ. Προέδρου της Δημοκρατίας περί διεθνών συνθηκών. Οι διεθνείς συνθήκες φυσικά και πρέπει να γίνονται σεβαστές, όμως και αυτές αλλάζουν. Διαφορετικά και η Ελλάδα θα έμενε με τα σύνορά της στη Λαμία.
Η Τουρκία του σήμερα δεν είναι η Τουρκία του 1950, 60, 70, 80 ή 90. Μετά την στρατηγική ήττα της Ελλάδος στα Ίμια η στάση της Τουρκίας μεταβλήθηκε δραματικά και σήμερα η Τουρκία που ήταν πάντα αναθεωρητική δύναμη έχει και την απαραίτητη ισχύ διπλωματική και στρατηγική για να επιβάλει τη θέση της, εκμεταλλευόμενη με αρκετή επιτυχία, για την ώρα τουλάχιστον, τις συγκυρίες μερικές εκ των οποίων όμως η ίδια δημιούργησε.
Και γιατί να μην είναι αναθεωρητική δύναμη η Τουρκία όταν απέναντί της έχει ένα γερασμένο, φοβικό μόρφωμα που αδυνατεί να αντιληφθεί τις καταλυτικές αλλαγές που συμβαίνουν στον διεθνή περίγυρο; Ποιος υπουργός Εξωτερικών ή πρωθυπουργός ασχολήθηκε με τις αλλαγές στη Μέση Ανατολή για παράδειγμα; Ποιος ανέλαβε μια στοιχειωδώς σοβαρή διπλωματική πρωτοβουλία; Ουδείς, δυστυχώς, και η οικονομική κρίση δεν αποτελεί δικαιολογία. Ίσα-ίσα, ακριβώς για την ταχεία απεμπλοκή της χώρας από την κρίση απαιτούνταν άλλες κινήσεις και στο πεδίο της στρατιωτικής διπλωματίας ακόμα.
Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί τόλμη και λελογισμένη ικανότητα ελιγμών η οποία αποδεδειγμένα λείπει. Στην Ελλάδα υπάρχει έλλειμμα ηγεσίας εδώ και δεκαετίες. Ωστόσο σήμερα η κατάσταση τείνει να ξεφύγει από κάθε έλεγχο με συνέπειες απολύτως καταστροφικές. Και ας έχουν υπόψη τους στην παιδική χαρά του Μαξίμου και του υπουργείου Εξωτερικών ότι τη Θράκη, τα νησιά, την Κύπρο και όλη την Ελλάδα μπορεί να έρθει η στιγμή που θα χρειαστεί να τα υπερασπίσουν με κάτι σοβαρότερο από γελοίες ανακοινώσεις.