Στον …υπέροχο κόσμο του Κυπριακού: ‘Εθεσαν υπό διαπραγμάτευση ακόμα και τα αυτονόητα!
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Κάτι σοβαρό συμβαίνει με τα Boeing: Τρίτο περιστατικό σε τρεις μέρες * Έσκασε ο μπροστινός τροχός ενός 737 κατά την προσγείωση σε αεροδρόμιο της Τουρκίας [videos]
Συμφωνία ΗΠΑ-Τουρκίας για το LNG: 10ετούς διάρκειας μεταξύ της τουρκικής κρατικής ΒOTAŞ και της ExxonMobil*Στην Ουάσιγκτον ο τούρκος υπουργός Αλπαρσλάν Μπαϊρακτάρ
Του Κώστα Βενιζέλου
Το θέμα της ασφάλειας θα έπρεπε να είχε συζητηθεί στην αρχή της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, καθώς, μεταξύ άλλων, όταν δημιουργείται η προοπτική για ένα ομαλό περιβάλλον, τούτο βοηθά προς την κατεύθυνση της επίτευξης συμφωνίας.
Όπως από την αρχή θα έπρεπε να είχαν ξεκαθαρίσει πως τα αυτονόητα δεν είναι μέρος της διαπραγμάτευσης. Στην περίπτωση της Κύπρου, όμως, οι εμπλεκόμενοι και οι «μαθητευόμενοι μάγοι» αναμένουν πως αυτά θα προκύψουν μέσα από συζητήσεις (που διεξάγονται εδώ και τέσσερις δεκαετίες) και «συμβιβασμούς». Επειδή, λοιπόν, στην περίπτωσή μας, τα αυτονόητα, αυτά που ισχύουν σε όλες τις δημοκρατικές χώρες, είναι υπό διαπραγμάτευση, αυτός είναι και ένας λόγος που το πρόβλημα δεν επιλύεται.
Και αυτονόητα είναι η εφαρμογή όλων των βασικών ελευθεριών και ο σεβασμός της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στο θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων, οι συζητήσεις –λέγεται πλέον ανοικτά– θα καταλήξουν μέσα από τη διασύνδεση που γίνεται του κεφαλαίου αυτού με το περιουσιακό και το εδαφικό. Κοντολογίς, οι Τούρκοι για να εγκαταλείψουν τις εγγυήσεις (όχι όμως κατά ανάγκη και την εδώ παρουσία τους) θα προσγειώσουν ελληνοκυπριακά πάγια αιτήματα στο εδαφικό και περιουσιακό. Όπως είπε, πάντως, ο Πρόεδρος στο Εθνικό Συμβούλιο δεν αποδέχεται αυτή τη διασύνδεση.
Μέσα από περίπλοκες διαδικασίες, όπως προτείνονται και από ε/κ πλευράς, δύσκολα θα αναπτυχθεί αίσθημα ασφάλειας και θα λειτουργήσει ένα συμφωνημένο μοντέλο. Εάν ο Μουσταφά Ακιντζί λειτουργούσε αυτόνομα από την Τουρκία, θα μπορούσε ίσως να συμφωνήσει με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη για την ασφάλεια της Κύπρου. Θα μπορούσε να συμφωνήσει σε ένα μοντέλο χωρίς εγγυήσεις ή διατάξεις με υπαινιγμούς για «δυνατότητα στρατιωτικής επέμβασης» και συνθήκη συμμαχίας που προέβλεπε την παραμονή στρατευμάτων (έστω και σε έναν στρατώνα συγκεντρωμένοι). Δυστυχώς, όμως, δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα και φαίνεται –φευ– πως είναι και αναλώσιμος. Το τι θέλει, στο τέλος-τέλος, μπορεί να μην έχει σημασία. Σημασία είναι τι αναγκάζεται να εκφράζει στις συνομιλίες.
Η ασφάλεια έχει σχέση με απαλλαγή από ξένες εξαρτήσεις και έλεγχο της χώρας από τρίτους. Έχει σχέση, όμως, ταυτόχρονα και με τη λειτουργικότητα του κράτους. Κάθε χώρα, κοινωνία, λαός, πρωτίστως, ενδιαφέρεται για τη φυσική επιβίωσή του και τούτο προϋποθέτει αποτελεσματική ασφάλεια. Να έχει και να αισθάνεται ασφάλεια και να λειτουργεί ελεύθερα σε μια δημοκρατική πολιτεία. Αυτά, όμως, που θεωρούνται αυτονόητα για τον υπόλοιπο κόσμο στην Κύπρο είναι μέρος της διαπραγμάτευσης και πρέπει να «δώσουμε», να προβούμε σε υποχωρήσεις, όχι προς Τουρκοκύπριους, αλλά στην Τουρκία, για να τα διασφαλίσουμε. Πρέπει να μην επιμένει η ε/κ πλευρά στη Μόρφου και στο περιουσιακό να περιοριστούν οι δικαιούχοι στο ελάχιστον, διαμηνύουν οι Τούρκοι για να είναι ελαστικοί στις εγγυήσεις. Να θυμίσουμε αυτό που είπε με νόημα ο Τούρκος υφυπουργός Εξωτερικών, Φεριντούμ Σινιρίογλου, στην πρώτη και τελευταία φορά που συνάντησε τον Ελληνοκύπριο διαπραγματευτή: Τα τουρκικά αεροπλάνα χρειάζονται έξι λεπτά να φθάσουν πάνω από την Κύπρο. Και προφανώς εννοούσε πως δεν χρειάζονται εγγυήσεις για να απογειωθούν.