Δόξα για όσους υποστήριξαν το πραξικόπημα: Κάποιοι έκτισαν καριέρες, έκαναν χρήμα…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
‘Οσοι πολέμησαν κατά του πραξικοπήματος στην Κύπρο, όσοι έπεσαν πολεμώντας υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία και επέλεξαν την οδό των χαμηλών τόνων, της σιωπής, δεν έχουν ανάγκη αυτές τις επαναλαμβανόμενες, βαρύγδουπές διακηρύξεις.
Δεν έχουν ανάγκη από τα δακρύβρεχτα μνημόσυνα, τις επετειακές εκδηλώσεις. Άλλωστε, τα καλύτερα μνημόσυνα τελούνται πάντα μέσα από δράσεις και όχι με τις κοστουμαρισμένες παρουσίες που στριμώχνονται μπροστά-μπροστά στις εκδηλώσεις για ενός λεπτού δημοσιότητας.
Σαράντα δυο χρόνια μετά, αυτό που θα πρέπει να απασχολεί δεν είναι η αναζήτηση δόξας από τις δάφνες των όσων τις απέκτησαν αγωνιζόμενοι. Σαράντα δυο χρόνια μετά, η απόσταση μεγάλη, οι ανατροπές πολύ περισσότερες. Μοιάζουν τα γεγονότα του 1974, πραξικόπημα και εισβολή, ότι βρίσκονται σε μια άλλη μακρινή εποχή, με τους ανθρώπους τότε να θεωρούν κάποιοι ότι είχαν πρωτόγονες ιδέες και ιδεοληψίες. Σε σύγκριση πάντα με τις δικές τους προσεγγίσεις και απόψεις.
Το 1974 μετά την καταστροφή, κάποιοι έκαναν καριέρες, πολιτικές και άλλες. Δόξα και χρήμα μαζί ταίριαξαν για πολλούς. Για «την πατρίδα» και την «προσφορά». Είναι αυτοί οι βολεμένοι που άφησαν το καράβι να πέσει στα βράχια. Όταν η χώρα νόμισε ότι συνήλθε από την καταστροφή, παραδόθηκε σε μια παρατεταμένη παρακμή. Μια παρακμή πολιτική, πολιτιστική, οικονομική, ηθική αλλά και θεσμική. Μέχρι που η ευμάρεια αποδείχθηκε ψεύτικη και απατηλή.
Τα σημερινά μνημόσυνα τελούνται και για να παράσχουν άλλοθι σε κάποιους που λοξοδρόμησαν, πήραν άλλο δρόμο από εκείνο που ταιριάζει στη χώρα, τους ανθρώπους της. Προσαρμοσμένοι σε αυτό που επιδίωξαν οι εχθροί της Κύπρου.
Σύγχρονοι «ιστορικοί» επιχειρούν εδώ και χρόνια να μας αποδείξουν πως το πραξικόπημα έγινε μόνο από τη χούντα. Ότι δεν είχε ανάμιξη η ΕΟΚΑ Β. Αυτά βεβαίως μπορούν να κουβεντιάζονται στους καφενέδες για να κρύψει ο καθένας την ενοχή του. Δεν μπορεί, ωστόσο, να είναι και «τεκμηριωμένη άποψη». Υποστηρίζουν κάποιοι ότι ο Γρίβας ήλθε στην Κύπρο για να διεξάγει αντιχουντικό αγώνα την ίδια ώρα που χρηματοδοτείτο από τη χούντα. Η παράνομη υπονομευτική του δράση υποστηριζόταν από το δικτατορικό καθεστώς των Αθηνών σε κάθε επίπεδο. Κι αυτό είναι τεκμηριωμένο. Όπως τεκμηριωμένος είναι και ο ρόλος των ΗΠΑ. Υπάρχουν παράλληλα και εκείνοι που αναζητούν την εξίσωση των ευθυνών. Ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν ευθύνες για το Μακάριο. Άλλο τα λάθη ακόμη και οι παραλείψεις και διαφορετική η προδοσία.
Οι ανιστόρητοι βολεύουν όσους επιχειρούν να εκσυγχρονίσουν τις «ιστορικές πραγματικότητες». Είναι οι ίδιες οι λογικές, που επιστρατεύουν τις θεωρίες του «κάμαμε και εμείς», όπερ σημαίνει «να μην έχετε απαιτήσεις».
Όλα αυτά, σαράντα δυο χρόνια, μετά είναι ως να μιλάμε πως τα γεγονότα τότε έγιναν σε άλλη χώρα, σε άλλη ήπειρο. Οι θύμισες είναι επετειακές και μόνο. Για μια δυο μέρες και αυτές, για κάποιους, αποτελεί ευκαιρία για το τηλεοπτικό σόου. Πάλιν καλά που δεν παρενέβη και το λάϊφ στάιλ.