Η Ιταλία, τα μακαρόνια, το σύμφωνο συμβίωσης και η προκατάληψη: Η πιο “γκέι” πνευματικά χώρα

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η Ιταλία αποκλείει άμεση δραστηριοποίηση στρατιωτών της στην Ουκρανία: «Δεν κατανοώ τον στόχο των δηλώσεων Μακρόν» λέει ο Ιταλός υπουργός Αμυνας

75 χρόνια από την τραγωδία στον λόφο Superga Basilica: Όταν ξεκληρίστηκε η Grande Torino, το ποδοσφαιρικό καμάρι της Ιταλίας [videos]

Οι γιατροί του Πάπα εγχείρισαν την πριγκίπισσα Κέιτ: Η ομάδα της πολυκλινικής Αγκοστίνο Τζεμέλι ανέλαβε την επέμβαση, γράφουν τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης

Του Φρανκ Μπρούνι*

Αν υπάρχει μια χώρα πιο γκέι από την Ιταλία, δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου. Δεν εννοώ δημογραφικά γκέι. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το μετρήσει. Εννοώ πνευματικά γκέι.

Το σχήμα της χώρας είναι σαν ψηλοτάκουνη μπότα. Οι άνδρες κυκλοφορούν με ακριβά ρούχα. Το σύμβολο της χώρας, ο Δαβίδ, δεν μοιάζει καθόλου να περιγελά τον Γολιάθ. Κι αυτοί οι γυάλινοι πολυέλαιοι της Βενετίας, με τα άγρια χρώματά τους και τα παλαβά πλοκάμια τους, δεν μοιάζουν λίγο με γκέι χταπόδια που πηγαίνουν σε μια υποβρύχια συναυλία της Σερ;

Και τότε, γιατί η Ιταλία δεν φέρεται καλύτερα στους γκέι;

Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, και ύστερα από έντονη πίεση της Ε.Ε., η Ιταλία θέσπισε τελικά σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια. Και ενώ αυτό ήταν ένα σημαντικό βήμα, θύμισε πόσο πίσω βρίσκεται η Ιταλία ακόμη κι από πιστές καθολικές χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία.

Λίγο πριν από την απόφαση αυτή, μία διεθνής οργάνωση για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων είχε δώσει στη δημοσιότητα έκθεση που έδειχνε ότι στο ζήτημα αυτό η Ιταλία βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις, μετά την Αλβανία, τη Βουλγαρία και την Εσθονία.

Την ίδια στιγμή, αποδεικνύοντας ότι είναι μια μαρινάρα αντιφάσεων, η Ιταλία έχει αγκαλιάσει και λατρέψει γκέι καλλιτέχνες, σχεδιαστές, ακόμη και πολιτικούς ηγέτες. Η Απουλία εξέλεξε το 2005 για κυβερνήτη έναν ανοιχτά ομοφυλόφιλο, τον Νίκι Βέντολα, και τον κράτησε στη θέση αυτή για δέκα χρόνια. Κάποια στιγμή είχε κυκλοφορήσει ότι ο Βέντολα πήγαινε και για πρωθυπουργός. Όταν τον ρώτησα για την καθυστέρηση της χώρας του, μου απάντησε ότι μεταξύ άλλων οφείλεται στη στενή σχέση της με την Καθολική Εκκλησία.

Λίγοι είναι οι Ιταλοί που πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία, ενώ πολλοί είναι εκείνοι που αγνοούν τις θέσεις της Καθολικής Εκκλησίας για τα διαζύγια και τις αμβλώσεις (που είναι νόμιμες). Η θέση του Βατικανού όμως στην καρδιά της χώρας «νομιμοποιεί» την εμπλοκή του στις καθημερινές της υποθέσεις. Σύμφωνα με τον Βέντολα, στο ζήτημα των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων και της πρωταρχικής ιδέας της παραδοσιακής οικογένειας, «η εκκλησία παίζει ακόμη και σήμερα όλα τα χαρτιά της για να επηρεάζει την ιταλική πολιτική». Έτσι, μπορεί να ψηφίστηκε το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, όχι όμως και η υιοθεσία, στην οποία αντιτάχθηκε σθεναρά η ηγεσία της εκκλησίας. Ο Τζοβάνι Νταλ?Όρτο, ένας ομοφυλόφιλος ιστορικός από το Μιλάνο, το θέτει πιο παραστατικά: «Ας πούμε ότι η Καθολική Εκκλησία παίζει στην Ιταλία τον ρόλο που παίζει στις ΗΠΑ η Εθνική Ένωση Όπλων».

Ένας άλλος παράγων που εμπόδισε την πρόοδο της Ιταλίας σε αυτόν τον τομέα είναι η έλλειψη θάρρους από την πλευρά της πολιτικής τάξης. Αλλά και το κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων δεν ωρίμασε στην Ιταλία όσο γρήγορα ωρίμασε σε άλλες χώρες. «Σε γενικές γραμμές, οι Ιταλοί είναι χαλαροί στις πολιτικές τους μάχες» λέει η Νίνα Πέτσι, μία σχεδιάστρια από την Φλωρεντία που παντρεύτηκε τη Βρετανίδα φίλη της στην Αγγλία. «Στην Ισπανία, βγήκαν στους δρόμους. Στην Ελλάδα, βγήκαν στους δρόμους. Και στην Ιταλία βγήκαν στους δρόμους για να σταθούν στην ουρά για το τελευταίο μοντέλο του iPhone».

Όταν έζησα στη Ρώμη, από το 2002 ως το 2004, είχα εντυπωσιαστεί από την πληθώρα των νόμων, τόσο θρησκευτικού όσο και κοσμικού χαρακτήρα. Είχα εντυπωσιαστεί όμως επίσης και από το πόσο λίγοι άνθρωποι τους τηρούν. Γιατί λοιπόν να αλλάξεις τους νόμους όταν μπορεί ο καθένας να διαλέξει ποιους θα υπακούσει; Πολλοί βλέπουν αντιφάσεις σε όλα αυτά. Άλλοι, πάλι, όχι. Ο σύντροφός μου, ο Τομ έχει θείους που ζουν σε ένα χωριό 250 κατοίκων της Τοσκάνης. Είναι πάνω από 75 ετών. Όταν τους επισκεφθήκαμε, μας μαγείρεψαν, κάλεσαν τα ξαδέρφια και μας πίεσαν να μείνουμε τρεις νύχτες. Το κρεβάτι που μας έστρωσαν για να κοιμηθούμε ήταν κάτω από ένα από τα δεκάδες εικονίσματα που υπήρχαν στο σπίτι: Μία κορνιζαρισμένη εικόνα του Πάπα.

Πηγή: The New York Times

• Ο Φρανκ Άντονι Μπρούνι διατηρεί, από τον Ιούνιο του 2011, στήλη γνώμης στους New York Times (http://www.nytimes.com/column/frank-bruni ) και είναι ο πρώτος ανοιχτά ομοφυλόφιλος αρθρογράφος γνώμης της εφημερίδας. Από το 2004 ως το 2009, ήταν ο επικεφαλής κριτικός εστιατορίων στους Τάιμς. Έχει συγγράψει, μεταξύ άλλων, το «Ambling into History: The Unlikely Odyssey of George W. Bush» (Harper, 2002) και το «Born Round: The Secret History of a Full-time Eater» (Penguin Press, 2009).