Η αμνησία δεν είναι συλλογική: Το άγχος της διαφοροποίησης και το ντέρμπι των αιωνίων
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Τονωτική ένεση ενός εκατομμυρίου ευρώ στα ταμεία της Κυπριακής Δημοκρατίας: «Χρυσάφι» τα παράβολα των 6.594 υποψηφίων για την Ευρωβουλή και την Τοπική Αυτοδιοίκηση
Ετοιμο εντός των επόμενων ημερών το τεχνητό λιμάνι στη Γάζα: Θα μεταφέρει την ανθρωπιστική βοήθεια μέσω της Κύπρου ανακοίμωσε ο Λευκός Οίκος
Του Κώστα Βενιζέλου
Οι δυο μεγάλοι παίκτες του κυπριακού πολιτικού συστήματος (ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ) γνωρίζουν πολύ καλά το μονοπάτι της πόλωσης. Το δίπολο συσπειρώνει την κομματική πελατεία, κυρίως εκείνη που εξακολουθεί να στοιχίζεται πίσω από τα συνθήματα και αρέσκεται να παρακολουθεί αντιπαραθέσεις σε ψηλούς τόνους μεταξύ των «αιωνίων» (κατά την ποδοσφαιρική γλώσσα).
Και οι μεγάλες αντιπαραθέσεις δεν αφορούν το Κυπριακό, στο οποίο συμφωνούν, αλλά το ποίος κουβαλά λιγότερες ή περισσότερες αμαρτίες. Η προεκλογική ρητορική εξαντλήθηκε στην αναζήτηση στοιχείων για να φορτωθεί τα περισσότερα λάθη ο αντίπαλος και για τις ευθύνες που υπάρχουν για την οικονομική κατάσταση στη χώρα. Οι ρόλοι αλλάζουν αναλόγως ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση και ποιος στην αντιπολίτευση. Ποιος έφερε την Τρόικα και συζητούσε μνημόνιο και ποιος στη συνέχεια έστρωνε πανηγυρικά το χαλί στους δανειστές είναι ένα αφήγημα που παραμένει στα αζήτητα. Όταν αρχίζει το μοιρολόι για τους άνεργους, από αυτούς που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους, διερωτάται κανείς ποιος δημιούργησε αυτή την κατάσταση. Και ποιος, βέβαια, τη διαιώνισε στη συνέχεια.
Είναι προφανές πως η ρητορική που αναπτύσσεται, με το άγχος να φανεί η διαφοροποίηση, καταντά μια κουραστική επανάληψη. Αν οι προεκλογικές στρατηγικές δεν στηρίζονταν στη λογική πως στη χώρα υπάρχει γενική αμνησία, τότε η τακτική που ενίοτε υιοθετείται αφορά πρωτίστως στους λεγόμενους σκληρούς πυρήνες του κομματικού πελατολογίου. Σε αυτούς, δηλαδή, που βλέπουν, για παράδειγμα, ως συνωμοσία «τις αποδείξεις και ονόματα» για τις μίζες, τις παραλείψεις, την ανεπάρκεια. Είναι προφανές πως η διατήρηση του σημερινού στάτους κβο στο κυπριακό πολιτικό σύστημα είναι που διατηρεί το χάσμα με τους πολίτες.
Την ίδια ώρα οι μικρότεροι των πολιτικών σχηματισμών –περαστικοί και μη– εάν αποτύχουν να εισπράξουν την απαξίωση και να τη μετατρέψουν σε στήριξη προς τους ίδιους, τότε έχουν χάσει μοναδική ευκαιρία. Κι αυτό, δηλαδή, να μην τα καταφέρουν, μπορεί και να είναι ορατό, καθώς οι προεκλογικές στρατηγικές (όσοι είχαν) βάδισαν στα μονοπάτια της πεπατημένης.
Ενίοτε οι κομματικές ηγεσίες να παθαίνουν αμνησία όταν προχωρούν σε «υπερβάσεις» και κάνουν κωλοτούμπες για να εξασφαλίσουν ψήφους, να «πείσουν» ψηφοφόρους να τους ακολουθήσουν. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η αμνησία αυτή είναι συλλογική. Οι πολίτες –αυτοί που ασχολούνται– θυμούνται και μπορούν να κρίνουν.
Οι πολίτες –όσοι τελικά θα προσέλθουν στις κάλπες– θα αποφανθούν για τη σύνθεση της νέας Βουλής. Τα μηνύματα στέλνονται διά της ψήφου και όχι διά της αποχής. Την ίδια ώρα, με βάση την προεκλογική εκστρατεία, προσθέσεις ποσοστών για το ένα ή το άλλο θέμα θα είναι παρακινδυνευμένες μέχρι και εξωπραγματικές. Γιατί «καθαρές κουβέντες» στα πλείστα θέματα, όπως για παράδειγμα στο Κυπριακό, δεν ειπώθηκαν. Οι πλείστοι έσπευσαν πίσω από τα «θέλω» των πολιτών, όπως πράττουν συνήθως.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτή η προεκλογική ήταν κουραστική και ανιαρή. Όσο περνά ο καιρός, πρυτανεύει η μετριότητα. Όλο και περισσότερα «νούμερα» φωλιάζουν σε ψηφοδέλτια. Κι αυτό γιατί το πολιτικό σύστημα, απαξιωμένο και ευάλωτο, καταφεύγει σε λύσεις ανάγκης, για να γεμίσουν τα ψηφοδέλτια.