Η εισφορά στην …φιλόπτωχο των κομμάτων: Έτσι πλήττεται ο… ταξικός εχθρός
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Η ιστορία με τις υπόγειες διαδρομές του χρήματος, την εμπλοκή των κομματικών ταμείων, τα ποσοστά που λαμβάνουν οι πολιτικοί φορείς επί των συμβολαίων, επιβεβαιώνουν με ποιους όρους επιβιώνει ένα ξοφλημένο πολιτικό σύστημα.
Η διαδικασία των αποκαλύψεων, που δεν έχει χαρακτήρα αποκαλυπτηρίων καθώς δεν είναι καινούργια τα νέα, φροντίζει να έχει στη μεγάλη εικόνα τους μόνιμους πρωταγωνιστές. Τη μια στιγμή η κατάθεση στους ανακριτές καίει το ένα κόμμα, την επόμενη το άλλο. Ο χορός από ένα ξεφάντωμα, λεηλασία, μετατρέπεται για τους «ιδεολόγους» της αρπαχτής σε χορό του Ζαλόγγου. Ή τουλάχιστον έτσι τους βλέπουν οι πολίτες που δεν ανήκουν στον λεγόμενο σκληρό κομματικό πυρήνα.
Όπως και να βαπτιστεί η μίζα, εισφορά ή οβολός προς τη… φιλόπτωχο, η ουσία δεν αλλάζει. Γιατί υπάρχουν δεδομένα, τα οποία δεν μπορούν να διαφοροποιήσουν την πραγματικότητα.
Πρώτο, οι επιχειρηματίες όταν δίνουν μια εισφορά, δεν το κάνουν ως φιλανθρωπικά ιδρύματα ή δεν προσφέρουν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Είναι πρόδηλο ότι το κάνουν για να εξασφαλίσουν ανταλλάγματα και μόνο. Τι ανταλλάγματα ζήτησαν οι επιχειρηματίες στο σκάνδαλο με τα σκουπίδια; Είναι προφανές τι επιδίωκαν. Όπως και αυτό που προφανώς ζήτησε η Focus.
Δεύτερο, αυτός που δέχεται το χρήμα, εάν δεν έχει μια αφελή θεώρηση των πραγμάτων, γνωρίζει τη σκοπιμότητα της κίνησης. Εάν δεν ενημερώθηκε όταν ήταν ακόμη ζεστό το χρήμα, έγινε κοινωνός σύντομα, όταν διαβιβάσθηκε η λίστα απαιτήσεων. Και η μη αντίδραση σημαίνει συνενοχή.
Οι πρακτικές αυτές, κοινές για όλους όσοι συνήθισαν να εισπράττουν εισφορές από τους διαπλεκόμενους, δεν έχουν πολιτικό και ιδεολογικό χαρακτήρα. Όμως, οι πράξεις αυτές δεν είναι εμπορικές, είναι πρωτίστως πολιτικές, καθώς συνδέονται με κόμματα. Γι’ αυτό και θα πρέπει να απαντήσουν στο ερώτημα, ποια ανταλλάγματα έδωσαν.
Οι ρητορικές εξάρσεις δεν έχουν στο τέλος καμία σημασία, όταν «ο αγώνας δικαιώνεται» μέσα από τη διαπλοκή. Οι εξάρσεις αυτές γίνονται από κεκτημένη ταχύτητα, εκτός εάν αποδεχτούμε πως ο στόχος είναι να αρπάξουν τα χρήματα του «ταξικού εχθρού» για να καταστραφεί. Μόνο αυτό έμεινε να ακούσουμε. Η πραγματικότητα είναι μια: Το χρήμα εισπράττεται για καλύτερη εξυπηρέτηση των οικονομικών, επιχειρηματικών και άλλων συμφερόντων.
Οι αποκαλύψεις μέσα από τις καταθέσεις δεν προκαλούν αιφνιδιασμό, καθώς γνωστό είναι το φαγοπότι της διαφθοράς. Πώς συντηρούνται για δεκαετίες τα μεγάλα και μικρά κομματικά μαγαζιά; Από τα οικονομικά κατεστημένα. Δυστυχώς, οι αισθητήρες της κοινής γνώμης ήταν για χρόνια ελαττωματικοί. Υπήρξε ανοχή, που εντοπίζεται ακόμη και σήμερα, σε λιγότερο, ωστόσο, βαθμό.
Το πολιτικό σύστημα, όποτε στριμώχνεται επιστρατεύει την ίδια προσέγγιση: «Μα τα κάνουν όλοι αυτά». Δηλαδή, εάν όλοι εισπράττουν μίζα αυτό σημαίνει πως νομιμοποιείται. Μπορούν, εάν θέλουν, να θεσμοθετήσουν τη μίζα. Ακούστηκε και το επιχείρημα πως δεν υπάρχει οτιδήποτε το παράνομο. Ότι είναι νόμιμο, όμως, δεν είναι και ηθικό. Και σε μια κοινωνία που η ηθική βάλλεται πανταχόθεν, θα πρέπει να ενεργοποιηθούν αντανακλαστικά των πολιτών. Όσοι είναι βυθισμένοι στο βούρκο, θα πρέπει να αφεθούν να πνιγούν. Αυτό τους αξίζει.