Η ρωσική πολιτική στη Μέση Ανατολή και τα κίνητρα της: Η επιρροή του Πούτιν σε άνοδο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Σε εκδήλωση με τίτλο ‘Russia in the Middle East: Motives, Consequences, Prospects’ στη δεξαμενή σκέψης Washington Institute for Near East Policy αναλύθηκαν τα κίνητρα της πολιτικής της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή.
Η Anna Borshchevskaya, συνεργάτης του Ινστιτούτου καθώς και του European Foundation of Democracy, υποστήριξε ότι η Ρωσία δεν είναι η μεγάλη δύναμη του παρελθόντος. Ωστόσο, η ευάλωτη Μέση Ανατολή δεν απαιτεί ιδιαίτερα μεγάλη επιρροή και στρατιωτική παρουσία. Ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν συνεχώς δοκιμάζει τα όρια της επιρροής του έναντι της Δύσης με στόχο να αναδεικνύεται ως συνεπής ηγέτης κυρίως για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης.
Η περιφερειακή επιρροή της Ρωσίας βρίσκεται σε άνοδο και όχι μόνο στη Συρία, αλλά και το Ιράκ, το Ιράν και το Μαρόκο.
Ο Πούτιν αντιμετωπίζει καχύποπτα και εχθρικά τη Δύση. Θεωρεί ότι η δυτική ρητορική περί δημοκρατίας απειλεί τη ρωσική συνοχή. Η διπλωματία είναι, κατά τον Ρώσο Πρόεδρο, ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, και επιδιώκει να καλύπτει τα κενά εξουσίας που αφήνει η Δύση. Μετά την επιδείνωση των σχέσεων ΗΠΑ-Αιγύπτου, παραδείγματος χάριν, ο Πούτιν ενίσχυσε τις σχέσεις της Ρωσίας με το Κάιρο.
Ο Philip Gordon, ανώτερος συνεργάτης του Council on Foreign Relations, συμπλήρωσε ότι ο Πούτιν θεωρεί συμφέρον του να αντισταθεί στην παγκόσμια τάση για την εξάπλωση της δημοκρατίας, που προωθούν οι ΗΠΑ, με το να κάνει συμμαχίες με αυταρχικές κυβερνήσεις.
Τα δύο αγκάθια στη Μέση Ανατολή μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ είναι η Συρία και το Ιράν. Στο Ιράν , ο Πούτιν δεν ήθελε την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων, αλλά από την άλλη δε ήθελε να φανεί ότι προωθεί και τα αμερικανικά συμφέροντα. Στο τέλος, η Ρωσία αποδείχτηκε καλός εταίρος για το Ιράν, παρά τις διαφορές για την ουκρανική κρίση, τη νομοθεσία για τις ΜΚΟ, την πυραυλική άμυνα κ.α. Το Ιράν ήταν το τελευταίο πεδίο συνεργασίας Ρωσίας-Δύσης.
Στη Συρία, η υποστήριξη της Ρωσίας στον Άσσαντ οφείλεται στο ότι ο Πούτιν αποστρέφεται την ιδέα ότι οι λαοί μπορούν να ξεσηκώνονται και να εξασφαλίζουν την υποστήριξη της Δύσης στην περίπτωση που δεν συμπαθούν τον δικτάτορα τους. Εξηγείται επίσης και από τους κινδύνους που προβλέπει η Ρωσία στην μετά-Άσσαντ εποχή, αλλά και στην απόφασή της να είναι ρυθμιστής των πραγμάτων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πάντως, δεν οφείλεται στο διακηρυγμένο στόχο της, την καταπολέμηση δηλαδή του Ισλαμικού Κράτους.
Σε περίπτωση, που οι ΗΠΑ παρουσιάσουν ένα σχέδιο για τη Συρία που συμμερίζεται τα ρωσικά συμφέροντα, ο Πούτιν θα το δεχτεί, εκτιμά ο Gordon. Οι ΗΠΑ θα πρέπει να έχουν ως στόχο τώρα τη συνεργασία με τη Ρωσία για μία πολιτική λύση για τη Συρία. Η ρωσική απόσυρση και οι συνομιλίες στη Γενεύη στέλνουν το μήνυμα στον Άσσαντ ότι η Ρωσία δεν τον υποστηρίζει στο να επανακαταλάβει ολόκληρη τη χώρα.
Oι ΗΠΑ έχουν περισσότερα να προσφέρουν στη Μέση Ανατολή από ότι η Ρωσία. Οι χώρες της Μέσης Ανατολής προτιμούν τις στρατηγικές συνεργασίες με τις ΗΠΑ, ωστόσο, η Ρωσία έχει τη δυνατότητα να αποτελέσει αρνητική δύναμη σε περιπτώσεις που θα μπορούσε να είναι θετική.
http://www.washingtoninstitute.org/policy-analysis/view/putins-middle-east-policy-causes-and-consequences