Η αναμενόμενη “αποχή” και οι πηγές προέλευσής της: Οι πολίτες έχουν ευνουχιστεί πολιτικά
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Εκλογές, δημοσκοπήσεις και …άλλα: Οι ευρύτερες θέσεις των Κομμάτων σε πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά θέματα επηρεάζουν και τις θέσεις τους στην άσκηση της εξουσίας
Συντριπτική ήττα για τον Σούνακ και τους Τόρις στις τοπικές εκλογές της Βρετανίας: Κανείς πλέον δεν αμφιβάλει ότι η αποκαθήλωση είναι θέμα χρόνου
Του Χρύση Μιχαηλίδη
Όλοι αναμένουν με αγωνία το ύψος του ποσοστού της ΑΠΟΧΗΣ (στις κυπριακές βουλευτικές εκλογές), αλλά και σε απόλυτους αριθμούς , διότι όλοι είναι βέβαιοι, για την παρουσία της, αλλά δεν γνωρίζουν έως που θα φτάσει σε αυτή την εκλογική διαδικασία ς χάριν της δεδομένης , συνεχούς και ανοδικής της πορείας.
Την ίδια ώρα η απουσία οπουδήποτε προβληματισμού η διαλόγου για το καυτό αυτό θέμα (για τα κόμματα φαίνεται το θέμα δεν παρουσιάζει καθόλου ενδιαφέρον) αποδεικνύει κάτι πολύ σημαντικό. Την απουσία ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ευαισθησίας από τους ίδιους τους πολίτες, που ουσιαστικά, αποδυναμώνονται, χάνοντας το κυριότερο ΔΙΚΑΙΩΜΑ , όπλο τους, την δύναμη της Ψήφου, αφήνοντάς την στα τηλελεγχόμενα «κομματόσκυλά» που θα ψηφίσουν τις δοτές μονοσταυρίες τους, και τα κορδόνια που θα τους δοθούν την τελευταία νύκτα, μέσα από γνωστά κομματικά κανάλια.
Αλλά γιατί οι πολίτες και δη οι ΕΝΕΡΓΟΙ, αρνούνται αυτό το ιερό τους δικαίωμα του «ΕΚΛΕΓΕΙΝ» ? Το ερώτημα είναι ουσίας και καθορίζει την άρχουσα πολιτική σκέψη τόσο αυτών που απέχουν, αλλά και όλων αυτών που όφειλαν να πολιτικοποιούν ορθά ( όχι να κομματικοποιούν) τους πολίτες της κυπριακής δημοκρατίας.
Ο πρώτος λόγος αυτής της ΑΠΟΧΗΣ είναι η μεγάλη απογοήτευση των κυπρίων πολιτών και δη την άνεργη νεολαία, από όλο το κομματικό φάσμα, ιδίως μετά την απομυθοποίηση του ΑΚΕΛ, που έγινε με την άνοδό του στην εξουσία, και την αδυναμία του να κομίσει στην ζωή μας, οτιδήποτε από όσα επαγγέλλετο με πάθος διαχρονικά.
Αυτό σε συνδυασμό με την δια νόμου ταύτιση του «ΛΕΥΚΟΥ» με το «ΑΚΥΡΟ» ψηφοδέλτιο, αφαίρεσε και τον τελευταίο λόγο συμμετοχής στις εκλογικές διαδικασίες, από τους απογοητευμένους.
Ο δεύτερος λόγος και για μένα ο κυριότερος, είναι η εν ψυχρώ δολοφονία του ορισμού του «ΠΟΛΙΤΗ» με το ελληνικό της περιεχόμενο, τόσο από το εκπαιδευτικό σύστημα όσο και από τα κόμματα τα ίδια, αλλά και τα μέσα ενημέρωσης.
ΠΟΛΙΤΗΣ είναι ο ενεργός πολιτικά άνθρωπος, που γνωρίζει:
Πρώτα πώς να ΔΙΟΙΚΕΙΤΑΙ (να υπακούει τους νόμους και να συμμορφώνεται με την απόφαση της πλειοψηφίας) και
Δεύτερο πώς να ΔΙΟΙΚΕΙ, (να συμμετέχει σε ομάδες λήψης των αποφάσεων, να συνεργάζεται με άλλα πρόσωπα, και να παίρνει συλλογικές αποφάσεις).
Όλοι οι πολιτικοί αλλά και κοινωνικοί φορείς φροντίζουν το πρώτο, πως δηλαδή ο πολίτης να γίνει ένας καλός υπήκοος, υποταγμένος στους νόμους του κράτους, και τους κανονισμούς της οποιαδήποτε υπηρεσίας. Αντιθέτως το δεύτερο χαρακτηριστικό, έχει φύγει τόσο από την εκπαίδευση όσο και από τις κομματικές ατζέντες, προς τις κομματικές νεολαίες, δηλαδή το «ΕΚΛΕΓΕΣΘΑΙ» έπαψε προ πολλού να αποτελεί γνήσια πολιτική επιλογή στην αστική μας Δημοκρατία.
Έτσι οι θέσεις λήψης αποφάσεων ( από την πιο απλή έως την πλέον δύσκολη) έμεινα στα «αζήτητα» ως θέσεις απρόσιτες για τον απλό λαό και ως κληρονομικό δικαίωμα των «εχόντων» και των ευνοημένων του συστήματος.
Όλα όσα διατυπώνω εδώ τα βιώνουν όλοι όσοι εμπλέκονται στο κομματικό εκλογικό παιγνίδι, στο οποίο τα αποτελέσματα είναι γνωστά, πριν ακόμα ανοίξουν οι κάλπες, γεγονός που γίνεται ακόμα πιο εύκολο για τα κόμματα με την συνεχή αύξηση της αποχής και την ευνοϊκή μεταχείριση μόνο κάποιων από τους υποψηφίους ( π.χ. μόνο κάποιοι διαθέτουν ΌΛΟΥΣ τους κομματικούς καταλόγους των μελών των κομμάτων, με όλα τα προσωπικά τους δεδομένα τηλέφωνα, διεύθυνση κλπ) ). Μην με ρωτήσετε υποκριτικά ποιοι είναι αυτοί, γιατί ήδη πήρατε μηνύματα και τηλέφωνα από τους κυρίους αυτούς.
Λοιπόν ΧΩΡΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ (που να γνωρίζουν πώς να Διοικούν και να Διοικούνται) δεν υπάρχει Δημοκρατία και κάποιοι ήδη έχουν φροντίσει οι πολίτες μας να ευνουχιστούν πολιτικά, από μικρή ηλικία.