ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Το περιοδικό TIME υμνεί τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας: Ο Μητσοτάκης θέλει η χώρα του να γίνει το “στόρι της επιστροφής” της δεκαετίας, είναι έντονα φιλοδυτικός και φιλονατοϊκός…
Η Γεωγραφία της Ελλάδος: Η Αθήνα δεν μπορεί να υποχωρεί άλλο, είναι υποχρεωμένη να αντιστρέψει την μέχρι τώρα δυσοίωνη φορά των πραγμάτων…
Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΤΣΟΜΥΤΗ
https://yanniskoutsomitis.wordpress.com
Ενώπιον δύσκολου διλήμματος θέτει η Λαγκάρντ την Ευρωζώνη και την Ελλάδα, όσον αφορά τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος.
Σε απάντηση δημοσιογραφικού ερωτήματος προχθες, δήλωσε ότι η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος συνδέεται άρρηκτα με τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. «Αν η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος δεν είναι σημαντική, ουσιαστική και βαθειά, τότε αυτό θα σημαίνει ότι απαιτείται περισσότερη ελάφρυνση χρέους».
Λαγκάρντ: Μη βιώσιμη η συνεισφορά του προϋπολογισμού στο ασφαλιστικό με 10% του ΑΕΠ ετησίως
Η Λαγκάρντ εστίασε στη μη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού, λέγοντας ότι ο ελληνικός προϋπολογισμός συνεισφέρει στο ασφαλιστικό σύστημα με ποσό που αντιστοιχεί στο 10% του ελληνικού ΑΕΠ [σσ.: στην πραγματικότητα είναι 9%], ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι κατά μέσο όρο 2,5%.
Οικονομικά σωστό, πολιτικά μη βιώσιμο
Με την ευθεία σύνδεση που κάνει η Λαγκάρντ ανάμεσα στη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού (ουσιαστικά στο ύψος των περικοπών) και τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους θέτει ουσιαστικά τις Κυβερνήσεις της Ευρωζώνης ενώπιον ενός δύσκολου πολιτικού διλήμματος: Σκληρή προσαρμογή του ασφαλιστικού με μεγάλες περικοπές και μικρότερη ελάφρυνση του χρέους ή ηπιότερη προσαρμογή και μεγαλύτερη ελάφρυνση.
Είναι προφανές ότι αν τεθεί έτσι το δίλημμα στα Κοινοβούλια της Ευρωζώνης, η δεύτερη επιλογή δεν έχει καμία τύχη. Οικονομοτεχνικά είναι απόλυτα σωστή αυτή η προσέγγιση καθώς το ετήσιο ύψος της επιχορήγησης του ασφαλιστικού συστήματος από τον κρατικό προϋπολογισμό επηρεάζει αμεσότατα και το δημόσιο χρέος, άρα και τη βιωσιμότητά του. Πολιτικά όμως μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς ως ψευδοδίλημμα, καθώς οποιαδήποτε μεταρρύθμιση για να πετύχει και να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα θα πρέπει να είναι και κοινωνικά και πολιτικά βιώσιμη και εφαρμόσιμη.
Το ζητούμενο άρα είναι να βρεθεί εκείνη η ισορροπία που θα καθιστά τη μεταρρύθμιση (και τις περικοπές) ουσιαστική και από οικονομοτεχνική πλευρά αλλά και από κοινωνικοπολιτική. Σε αυτό το σημείο το ΔΝΤ δεν έχει δίκαιο να προτάσσει τη βιωσιμότητα του χρέους ως πρώτη προτεραιότητα, καθώς γνωρίζουμε ότι αυτό αρχίζει να αποκτά χαρακτηριστικά μη βιωσιμότητα μετά το 2022.
Αυτό που απαιτείται αυτήν τη στιγμή είναι ένας εξορθολογισμός του ασφαλιστικού, ο οποίος θα ανακουφίζει μεν τον κρατικό προϋπολογισμό και δεν θα επιβαρύνει τους νέους ασφαλισμένους και την αγορά εργασίας αλλά και που θα είναι κοινωνικά και πολιτικά βιώσιμος και εφαρμόσιμος. Πρόκειται για δύσκολη πολυπαραγοντική εξίσωση αλλά απόλυτα εφικτή. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι μια τέτοια λύση απαιτεί χειρισμούς από επιδέξιους αλλά και ειλικρινείς και ενάρετους πολιτικούς που θα καταφέρουν να πείσουν την κοινωνία και την Οικονομία. Αυτοί δυστυχώς λείπουν.