Θα μπορέσει ο Κυριάκος να φέρει την αναγκαία ανατροπή ισοπεδώνοντας τις αντιφάσεις;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Νίκου Σταματάκη
Θα συμφωνήσω με τους περισσότερους αναλυτές ότι η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας αποτελεί μια απολύτως θετική εξέλιξη:
1) Δίνει την κατάλληλη ιδεολογικά και ηλικιακά ηγεσία στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το θέτει σε τροχιά ανανέωσης.
2) Δημιουργεί προϋποθέσεις εξισορρόπησης του πολιτικού συστήματος που εδώ και ένα χρόνο κυριαρχείται από την νεανική – πλήν ταχέως φθίνουσα – φυσιογνωμία του Αλέξη Τσίπρα.
Επίσης, κατά ένα εξόχως ιδιάζοντα τρόπο – και τούτο μόνο στο γεμάτο αντιφάσεις σχιζοφρενικό ελληνικό πολιτικό τοπίο θα μπορούσε να συμβεί – ο Κυριάκος Μητσοτάκης (ναι αυτός ο κατεξοχήν γόνος της οικογενειοκρατίας και μάλιστα της σκληρής έκδοσής της) έχει την μοναδική ευκαιρία να αποδείξει ότι πράγματι ο ίδιος αποτελεί όχι μόνο την εξαίρεση του κανόνα αλλά και την απαρχή μιας νέας εποχής. Μιας εποχής όπου τα πτυχία με άριστα από σπουδαία πανεπιστήμια, όπως αυτά που πήρε ο ίδιος ομολογουμένως με τον ιδρώτα του (χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο –και εδώ μια ακόμα από τις αντιφάσεις – ότι θα γινόταν ποτέ δεκτός στο Χάρβαρντ με άλλο όνομα) θα αποτελούν το κυρίαρχο κριτήριο επαγγελματικής και κοινωνικής ανόδου και όχι οι λογής εξυπηρετήσεις (όπως πχ. αυτές που κουβάλαγε παραμάσχαλα ο πατέρας του κάθε Παρασκευή πρωί στο γραφείο του τότε υπουργού Οικονομίας κ. Γιώργου Αλογοσκούφη)…
Και όπως συνήθως οι αστυνομικές υπηρεσίες χρησιμοποιούν πληροφοριοδότες και καταδότες για την εκ των έσω διαλεύκανση εγκλημάτων και τη διάλυση εγκληματικών οργανώσεων, έτσι και ο ελληνικός λαός έχει στην διάθεσή του τον καλύτερο «πληροφοριοδότη» των προνομίων της οικογενειοκρατίας, τον άριστο γνώστη των κακώς κειμένων, ο οποίος φέρεται διατεθειμένος να την πολεμήσει ως το τέλος…
Υπάρχουν όμως οι προϋποθέσεις για μια τέτοια πορεία ανατροπής; Καταρχήν είναι φανερό ότι ο Κυριάκος – και ας μας επιτραπεί τον αποκαλούμε με το μικρό του όνομα διαισθανόμενοι αυτό που ίσως γίνει σύντομα συνήθεια – έχει ως άτομο και ως προσωπικότητα τα περισσότερα από τα απαιτούμενα προσόντα για να επιτελέσει σπουδαίο έργο στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Διαθέτει την έμφυτη εξυπνάδα και την πολύχρονη τριβή με τους μηχανισμούς της εξουσίας, δύο από τα θετικά στοιχεία που κληρονόμησε λόγω της καταγωγής του (άλλη αντίφαση εδώ: όταν μιλάμε για μηχανισμούς η «αγία οικογένεια» έχει «ιδιόκτητους» μηχανισμούς)… Διαθέτει επίσης την μόρφωση, την γλωσσομάθεια και την διεθνή πείρα σε θέσεις που έχουν άμεση σχέση με την νέα πορεία που πρέπει να χαράξει η Ελλάδα ιδιαίτερα στο χώρο της οικονομίας. Διαθέτει τέλος πολιτική ευελιξία, επιμονή και οξυδέρκεια όπως απέδειξε τα τελευταία χρόνια και ειδικά τους τελευταίους μήνες στη διαδικασία εκλογής.
Δεν θα φτάσουμε βέβαια στο σημείο να παρασυρθούμε και να τον χαρακτηρίσουμε «πολιτικό αουτσάιντερ»… Ηρεμήστε συνέλληνες αρθρογράφοι… Όχι και αουτσάιντερ ένας Μητσοτάκης… Ούτε και θα σημειώσουμε ότι εξελέγη «παρά την αντίσταση ακόμα και της Ντόρας»… Μα θα πάρουμε στα σοβαρά τα θεατριλίκια της Ντόρας και τμήματος της «αγίας οικογένειας» για να ξεπεραστεί η αρνητική φόρτιση του ονόματος «Μητσοτάκης»; Στην ουσία ο Κυριάκος χρησιμοποίησε άριστα και το όνομα και τους μηχανισμούς της οικογένειας… Χαρακτηριστικό είναι ότι εάν δεν σήκωνε το τηλέφωνο ο Επίτιμος είναι αμφίβολο ότι ο Κυριάκος θα είχε τις αναγκαίες υπογραφές για να είναι υποψήφιος. Μάλλον θα είχε την τύχη του Αδωνι Γεωργιάδη που κατέφθασε τρεχάτος και καταϊδρωμένος στα γραφεία του κόμματος μετά την εκπνοή της προθεσμίας υποβολής υποψηφιότητας… Συμπέρασμα: Ένα από τα πρώτα πράγματα στα οποία θα κληθεί να δώσει δείγμα γραφής είναι η συμφιλίωση των παραπάνω αντιφάσεων της οικογενειακής του καταγωγής, το κράτημα των θετικών στοιχείων και η απομόνωση των αρνητικών… Η εμπέδωση τελικά προς τα έξω ότι ο Κυριάκος είναι ακραιφνής οπαδός της αξιοκρατίας όπως αυτή που ο ίδιος έζησε στους διαδρόμους του Χάρβαρντ και του Στάμφορντ… Οπου συναγωνιζόμενος χιλιάδες συμφοιτητές του διέπρεψε..
Μας προδιαθέτει κάτι από το παρελθόν του Κυριάκου στην πολιτική αρνητικά ή θετικά για το μέλλον; Ασφαλώς υπάρχουν οι σκιές του σκανδάλου Ζίμενς στο οποίο ο ίδιος αρνείται συμμετοχή. Ας το ξεπεράσουμε… Υπάρχει και η θητεία του στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και οι απολύσεις που περιμέναμε για μήνες και ποτέ δεν έγιναν… Να το καταπιούμε και αυτό… Αυτά τα αρνητικά ίσως να μην έχουν τόση αξία αφού το ζητούμενο είναι πλέον να τεθεί η χώρα σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης. Και στον τομέα τούτο ο Κυριάκος είναι απολύτως έτοιμος τόσο με τις ακαδημαϊκές του σπουδές όσο και με την επαγγελματική του σταδιοδρομία αλλά και κυρίως με την φιλελεύθερη οικονομική ιδεολογία του, που τόσο αρμόζει στο ελληνικό επιχειρηματικό ταμπεραμέντο…
Γιατί εκεί τελικά θα κριθεί το μέλλον της Ελλάδας. Μιας χώρας που κατοικείται προαιώνια από ανθρώπους δαιμόνιους επιχειρηματικά, πολίτες δραστήριους που δεν διστάζουν να ρισκάρουν και να ταξιδεύουν στα άκρα της οικουμένης για τις οικονομικές τους ασχολίες… Και οι οποίοι τις τελευταίες δεκαετίες είναι καταδικασμένοι να δρουν σε ένα οικονομικό περιβάλλον που θα ζήλευαν ακόμα και τα Σοβιέτ στις καλές τους μέρες (τουλάχιστον από την άποψη του κρατικού παρεμβατισμού, της συμμετοχής του κράτους στο ΑΕΠ και των προνομίων των κρατικοδίαιτων ελίτ και ειδικά των συνδικαλιστών…) Εκεί τελικά θα κριθεί και ο Κυριάκος όταν κάποια στιγμή ίσως έρθει η ώρα να αναλάβει μεγαλύτερες ευθύνες… Και ευχόμαστε η ειρωνεία της Ιστορίας να αποδείξει ότι πέτυχε εκεί που απέτυχε ο πατέρας του ως πρωθυπουργός – δηλαδή στην εφαρμογή των απαραίτητων για την Ελλάδα φιλελεύθερων οικονομικών αρχών…
Ας κλείσουμε με μια παρότρυνση προς συναδέλφους και μη: να δοθεί στον Κυριάκο μια ευρεία «περίοδος χάριτος» – αυτή που δικαιούται κάθε νεοεκλεγείς πολιτικός ηγέτης και η οποία είναι αναγκαίο δείγμα πολιτικού πολιτισμού. Αυτή η «περίοδος χάριτος» δεν δόθηκε στον Αλέξη Τσίπρα και το αποτέλεσμα έβλαψε την Ελλάδα ως σύνολο. Στην περίπτωση του Κυριάκου οι «εσωτερικές αντιφάσεις» είναι μεγάλες και ιδιαίτερα διακριτές – όσο μεγάλες και διακριτές ήταν και στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα. Ο υποφαινόμενος τις έχει επανειλημμένα επισημάνει και καυτηριάσει με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο, όπως και όλα τα θλιβερά παρεπόμενα της «οικογενειοκρατίας»… (Και ας σημειώσω εδώ σε παρένθεση ότι ο σπουδαιότερος επικριτής της οικογενειοκρατίας και κορυφαία ηγετική προσωπικότητα του Ελληνισμού, ο ακαδημαϊκός σερ Βασίλειος Μαρκεζίνης, παρουσίασε πολύ πρόσφατα αυτές και άλλες ιδέες του σε δεκάδα ομιλιών του στην Ελλάδα και τιμήθηκε με την απόλυτη «αποσιώπηση» από τους ίδιους που τώρα εκστασιάζονται από την επιτυχία του Κυριάκου…Και από όσους τάχατες οδύρονται για τα κακά της οικογενειοκρατίας…)
Τελικά, θα πρέπει κάποια στιγμή σύσσωμοι όλοι να αποφασίσουμε, και ειδικά όσοι έχουμε αναλάβει την ευθύνη – το βάρος – να αποφέρουμε τη γνώμη μας δημόσια, ότι το κοινό συμφέρον πρέπει να είναι πάντοτε γνώμων και τούτο επιβάλλει ασφαλώς μια περίοδο χάριτος και πάντοτε καλόπιστη κριτική. Δεν έχουμε δικαίωμα να αποκαλούμαστε «αναλυτές» και να επισημαίνουμε τα κακώς κείμενα ζητώντας αλλαγή όταν δεν ξεκινάμε την αλλαγή από τις ίδιες μας τις κακές συνήθειες και τις κακόβουλες ενέργειες.. Η αλλαγή ξεκινά από εμάς πρώτα λοιπόν αγαπητοί συνάδελφοι…
Νέα Υόρκη, 12 Ιανουαρίου 2016