3000 σωσίβια βγαλμένα από τον υγρό τάφο του Αιγαίου σχηματίζουν την ειρήνη
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Οι ακροδεξιοί στο Ισραήλ έξω φρενών με την πιθανότητα εκεχειρίας: Ισχυρίζονται ότι θα θέσει σε κίνδυνο την ύπαρξη του Εβραϊκού Κράτους, πρόβλημα για τον Νετανιάχου
Ο Μαχμούντ Αμπάς πιέζει την Ουάσιγκτον να εμποδίσει την ισραηλινή επίθεση στη Ράφα: Μόνον οι ΗΠΑ μπορούν- Προβλέπει μαζικό εκτοπισμό των Παλαιστινίων
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Τρεις χιλιάδες σωσίβια βγαλμένα από τον υγρό τάφο του Αιγαίου, σχηματίζουν το σήμα της ειρήνης. Μια συμβολική κίνηση των μη κυβερνητικών οργανώσεων Greenpeace, Sea – Watch και Γιατροί Χωρίς Σύνορα, ως ένδειξη τιμής, απέναντι στους χιλιάδες πρόσφυγες που έχασαν τη ζωή τους την περασμένη χρονιά και στους 500.000 ανθρώπους που επέλεξαν μεταξύ δύο θανάτων και τελικά ρίσκαραν και ταξίδεψαν στο Αιγαίο…
Και ναι, η χρονιά μπορεί να άλλαξε μόνο που τα προβλήματα παραμένουν ίδια και άλυτα… Καλύτερη, μπορεί να γίνει και η επόμενη στιγμή, φτάνει εμείς να θελήσουμε να ξεκολλήσουμε από το βάλτο και από το τέλμα… Στο δικό μας χέρι είναι αν θα παραμείνουμε άνθρωποι ή αν θα μοιάσουμε στο τέρας, που ολοένα και μεγαλώνει και μέσα μας και έξω μας… Στο δικό μας χέρι είναι αν θα ξεχάσουμε και αν θα σοκαριστούμε πάλι , για λίγο, κοιτώντας ακόμα ένα βίντεο ή μια φωτογραφία ή αν επιτέλους θα δράσουμε…
Να δράσουμε, ναι να δράσουμε για ν’ αλλάξουμε… Ακόμα και με τον πιο απλό τρόπο. Και έτσι καθώς σκεφτόμουνα τις αλλαγές που βαθιά μας ελπίζουμε αλλά δεν επιδιώκουμε, θυμήθηκα μία ανάρτηση της Ίλντα Νταλί, νοσηλεύτρια σε ψυχιατρική κλινική, ένας διάλογος της με έναν από τους οικότροφους τουψυχιατρείου, ένας άνθρωπος που μπορεί να ξεχνάει να παίρνει τα φάρμακα του, μα δεν ξεχνάει ότι είναι άνθρωπος…
«Kάθομαι στο γραφείο με ανοιχτό τον υπολογιστή και μπαίνει ένας τρόφιμος για να μου ζητήσει τα φάρμακα του που είχε ξεχάσει πως τα ήπιε. Περνάει η εικόνα του νεκρού παιδιού στην παραλία και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
-τι είναι αυτό?
-ένα παιδί
-γιατί δεν το σηκώνουν? θα πνιγεί
-έχει πνιγεί
-η μαμά του, που είναι?
-δεν ξέρω
-να την βάλουν φυλακή. δεν πρόσεξε το παιδί
-δεν φταίει η μαμά του. το έβαλε σε μια βάρκα για να το σώσει από τον πόλεμο αλλά για αυτές τις βάρκες δεν υπάρχει λιμάνι
-γιατί δεν υπάρχει λιμάνι?
-γιατί οι χώρες που δεν έχουν πόλεμο δεν τους θέλουν
-πρόσφυγες είναι δηλαδή?
-πρόσφυγες
-άκουσε Μαρία μου…
-δεν με λένε Μαρία βρε Γιάννη
-δεν έχει σημασία. τυχαίο είναι τ’ όνομα σου. τυχαίο και που δεν ζεις στον πόλεμο.
αυτοί που δεν θέλουν τους πρόσφυγες είναι καταραμένοι
-δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν
-η γη δεν ανήκει σε κανέναν. οι άνθρωποι δεν έδωσαν γη σε αυτό το παιδί για να περπατήσει, αλλά η γη του έδωσεμια γωνιά για να πεθάνει. το χώμα δεν κάνει διακρίσεις. τους δέχεται όλους. Άσπρους, μαύρους, κίτρινους…όλους
-πιστεύεις ότι ξεκουράστηκε;
-φυσικά. κοιμάται μπρούμυτα για να μην βλέπει τους ανθρώπους
-πήγαινε στο κρεβάτι σου να ξαπλώσεις. είναι μεσημέρι
-μην με διώχνεις όταν συζητάμε
-δεν αντέχω να συζητάω άλλο
-αν δεν αντέχεις να πας στον πρωθυπουργό και να του πεις ότι τους θέλουμε τους πρόσφυγες. να τους φέρουν εδώ. έχουμε χώρο. εγώ θα ξαπλώσω κοντά στον τοίχο και χωράει να κοιμηθεί και άλλος ένας στο κρεβάτι μου. και το φαί πολύ είναι. φτάνει για όλους. έτσι να του πεις. τα παιδιά δεν κάνει να πεθάνουν. θα του το πεις;
-δεν μπορώ να του το πω αλλά θα το πω σε πολλούςανθρώπους σε λίγο
-θα πας σε πλατεία να βγάλεις λόγο;
-κάπως έτσι!
-να τους πεις να τα αγαπάνε τα παιδιά
-θα τους το πω
-και να μου φέρεις τα φάρμακα μου
συζήτηση με έναν τρελό…
είναι στο κρεβάτι του και κλαίει. δεν ζητάει πια τα φάρμακα του. Έχει μαζευτεί κοντά – κοντά στον τοίχο και μονολογεί… τι ένας της είπα; αν μαζευτώ πιο πολύ, και δυο χωράνε.»
Κάποιοι το Γιάννη τον αποκαλούν τρελό… Προσωπικά θα τον αποκαλέσω άνθρωπο. Τόσο το Γιάννη όσο και αρκετούς συνανθρώπους μας, που πάλεψαν με τα θεριά για να σώσουν αλλά και για να αγκαλιάσουν όλους αυτούς τους ανθρώπους που ξεβράζει καθημερινά το κύμα… Ξέρεις Γιάννη μου, μετά τον Αιλάν Κούρντι, πνίγηκαν χιλιάδες παιδιά… Δεν ήταν μόνο ο Αιλάν. Και κάποιοι παραμένουμε ακόμα ατάραχοι κι ακούνητοι… Χωρίς να κάνουμε χώρο για κανέναν, τόσο στα κρεβάτια μας όσο και στην καρδιά μας…