ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Κασσελάκης: Εχουμε λιώσει σόλες με τους υποψήφιους ευρωβουλευτές – Οποιος τρομοκρατείται από το κομματικό κράτος θα έχει εμένα και τον ΣΥΡΙΖΑ δίπλα του
Η διάσπαση της Αριστεράς εν όψει των Ευρωεκλογών εγείρει φόβους για το χειρότερο: Ο «νέος ΣΥΡΙΖΑ» υπό τον Στέφανο Κασσελάκη δεν τραβά, οι “διασπαστές” το ίδιο…
Του Άκη Κοσώνα *
Όπου νά ‘ναι, η κυβέρνηση πρέπει να επιλέξει ορατό και υπαρκτό αντίπαλο.Κάνει μια πρόβα με το ΔΝΤ να δει μέχρι που μπορεί να το πάει, αλλά δεν είναι το καλό της χαρτί.
Από την άλλη πλευρά, ο αντίπαλος πρέπει «να συγκινεί» τον κόσμο, να δημιουργεί αντανακλαστικά συσπείρωσης εναντίον του. Να μην είναι δηλαδή «χλιαρός» και χωρίς έντονο ενδιαφέρον. Χωρίς ορατό και υπαρκτό αντίπαλο θα αρχίζει να ταυτίζεται στη συνείδηση των ψηφοφόρων με καθεστωτικό φορέα εξουσίας που τα έχει βάλει όλα στην άκρη (αρχές, ιδέες, αξίες) στο όνομα της παραμονής στην εξουσία «για να μην ξανάρθει η δεξιά».
Αλλά, αυτό το έκανε (και με μεγάλη επιτυχία μάλιστα) για πολλά χρόνια το ΠΑΣΟΚ. Είναι επανάληψη και μάλιστα χωρίς σοβαρό περιεχόμενο, αφού η δεξιά έχει σε υπολογίσιμο βαθμό απενοχοποιηθεί για τους πολλούς μετά τις αλλαγές της, τη συγκυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ και κομμάτι της Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ) αλλά και την κοινωνική ισοπέδωση που έχει επέλθει, όχι με αποκλειστικά δική της ευθύνη. Την κυρίως ευθύνη για το σημερινό (κοινωνικό και οικονομικό) χάλι ο κόσμος τη χρέωσε στο ΠΑΣΟΚ, κι έτσι εύλογα το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε και σχεδόν εξαφανίστηκε: Από το 40% κατά μέσο όρο που έπαιρνε στις εκλογές πήγε στο 5- 6% και χρειάστηκε να μετάσχει ως … Δημοκρατική Συμπαράταξη για να υπάρξει.
Από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θυμίζει κόμμα που αντιστέκεται στις υπάρχουσες δομές (εντός και εκτός χώρας) για να τις αλλάξει, αλλά κόμμα «της κατάστασης» που κάνει ό,τι κάνουν όλοι για να συνεχίσει να κυβερνά. Αλλά και τα ίδια τα στελέχη του ξέρουν πολύ καλά ότι δεν εξελέγησαν γι’ αυτό. Αν οι ψηφοφόροι ήθελαν κάτι τέτοιο θα προωθούσαν εκλογικά συνεργασιακά σχήματα με βάση τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τίποτα δεν θα άλλαζε ουσιαστικά, εκτός από ορισμένες «βαριάντες» με τη συμμετοχή πότε τεχνοκρατών και καθηγητών, πότε παροπλισμένων συμπαθών πολιτικών, και πότε- πότε και με τις δύο κατηγορίες.
Παράλληλα, η συνεχής ενασχόληση της νέας αριστερής κυβέρνησης με τους φόρους, την τήρηση του μνημονίου με κυριαρχία της αντίστοιχης «γλώσσας» που πλημμυρίζει δελτία ειδήσεων, τις κυβερνητικές ανακοινώσεις και ΜΜΕ επαναφέρει τον κόσμο στην προτέρα καταδικασμένη εκλογικά κατάσταση. Το «langage» που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση (ίσως λόγω του άγχους της να εφαρμοστούν τα μέτρα και να εισπράξουν φόρους, ΕΝΦΙΑ κ.λπ) παραπέμπει ακριβώς στο προηγούμενο σκηνικό που μόνο άσχημα θυμίζει στο εκλογικό σώμα.
Μα τότε, αν είναι έτσι, θα παρατηρήσει κανείς, δεν πρέπει απλώς να βρει ορατό αντίπαλο αλλά να αλλάξει πολιτική! Σωστά. Αλλά επειδή αυτό δεν γίνεται με παραμονή στο ευρώ και εξάρτηση από Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Κομισιόν και Μηχανισμό Στήριξης (η παλαιά τρόικα πού έγινε τώρα «τέσσερεις θεσμοί»), με υπέρογκα δάνεια και χρέος πάνω από 300 δισ. ευρώ, η κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει χρόνο δρομολογώντας και τοποθετώντας απέναντί της αντιπάλους. Τόσο για να φαίνεται ότι παλεύει με πραγματικούς κακούς (οπότε ό,τι κι αν πετυχαίνει κάθε φορά, ακόμα και μικρό, κέρδος θα τό ‘χει) όσο και για να διαφοροποιείται από την αντίληψη και πρακτική της διαρκούς κατάφασης προς τους εταίρους- δανειστές που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Όμως, ακόμα κι όταν βρει τον ικανοποιητικό, επικοινωνιακά και πολιτικά, Ορατό Αντίπαλο, πρέπει αν ετοιμάσει τη νέα πολιτική της. Αυτή που θα εφαρμόσει ως κανονική κυβέρνηση της Αριστεράς, ακόμα κι αν το κόστος είναι να απομακρυνθεί από την εξουσία. Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον κόσμο περνάει από αυτό το δύσβατο μονοπάτι. Λεωφόροι δεν υπάρχουν.
* Ο Άκης Κοσώνας είναι δημοσιογράφος