Δήμητρα Φωτιάδου: «Πλέκουμε Αλληλεγγύη”… Οι Έλληνες διδάσκουν το μεγαλείο της ψυχής…»
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η κοπέλα που αγαπούσε ήταν «Φρουρός της Επανάστασης»: Eρωτευμένος Ισραηλινός έστελνε φωτογραφίες του Iron Dome σε γυναικείο προφίλ που ανήκε σε Ιρανό πράκτορα
Εγγυήσεις για «καθαρές» ευρωεκλογές ζητάει η Κομισιόν από Facebook, X, TikTok: Αντιμέτωπες με τεράστια πρόστιμα οι εταιρείες αν δεν τα καταφέρουν
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
“Έχω μια ελπίδα, πως τα χρόνια θα περάσουν και κάποιο σκουφάκι θα επιβιώσει μέσα στο χρόνο και θα το δείχνει στα δικά του παιδιά του και θα το διδάσκει τί θα πει αλληλεγγύη. Έχοντας ένα σκουφάκι. Μια ιστορία μ’ ένα σκουφάκι, με μια κυρία που ήρθε όταν κρύωνα και μου έβαλε στο κεφάλι μου, ένα σκουφάκι κι ένα κασκόλ. Είδε τα πόδια μου, που ήτανε παγωμένα και ξυλιασμένα από το κρύο και μου’βαλε και κάλτσες… Και έτσι θα μάθουνε τι σημαίνει αλληλεγγύη, πως δεν υπάρχουν ξένοι και πως όλοι είμαστε ΕΜΕΙΣ», μου εξηγεί…
Με περίμενε στο σπίτι της με ζεστό τσάι βουνού και ένα υπέροχο γλυκό κουταλιού και με μια τεράστια αγκαλιά… Με μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη -και όχι δε με ήξερε από παλιά… Λέγεται Δήμητρα Φωτιάδου. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στο Μεγάλο Κανάλι ως δημοσιογράφος και αρχισυντάκτρια… Σήμερα είναι ενεργό μέλος της ομάδας στο Facebook «Πλέκουμε Αλληλεγγύη…»
Την αφήνω να αφηγηθεί την ιστορία της ομάδας…
«Εμείς εδώ, πλέκουμε αλληλεγγύη… Και πραγματικά δεν είναι μόνο το πλέξιμο, δεν είναι μόνο ότι πήραμε το νήμα… Βάζεις χρώμα, βάζεις κόπο, βάζεις αγάπη και βάζεις και νoιάξιμο. Πιστεύω πως όλο αυτό, το εισπράττει η μαμά, ο μπαμπάς… Το βλέπω. Ακόμα και το παιδάκι το εισπράττει κι ας είναι μικρό.
Είχαμε δει μια φωτογραφία με γυναίκες από την Ισπανία που πλέκανε. Πολλοί τον είδαν λίγοι όμως ήταν αυτοί που σκέφτηκαν να το δημιούργησαν. Εδώ στην Ελλάδα λοιπόν, στις 20 Οκτωβρίου, το δημιούργησε η φίλη μου, η Ρένα η Ακριτίδου , η οποία βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη. Οι φίλοι γίναμε αμέσως φίλοι. Στην αρχή είμασταν μια χούφτα άνθρωποι. Υπήρξε ενδιαφέρον και μέσα σε δύο μήνες φτάσαμε τα 1750 μέλη. Σκοπός μας είναι να πλέκουμε κυρίως σκουφάκια και κασκόλ αλλά και καλτσάκια και γαντιάκια, για τα παιδιά των προσφύγων. Όποιος δεν ξέρει να πλέκει αλλά έχει διάθεση προσφοράς, μπορεί να αγοράσει και να μας χαρίσει νήμα που θα πλέξουν οι γυναίκες της ομάδας.
Χρήματα δεν δεχόμαστε σε καμία περίπτωση, διότι δεν είμαστε ΜΚΟ ή κάτι τέτοιο, αλλά απλοί πολίτες που μας συνεπήρε μια τραγωδία εκτυλίσσεται δίπλα στο σπίτι μας, με μεγάλα θύματα τα παιδιά, που δε φταίνε σε τίποτα και πληρώνουν τα λάθη των μεγάλων… Κατάλαβα πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που αγκαλιάσανε την ομάδα και γίνανε τόσο γρήγορα μέλη, πως ήταν όλοι αγανακτισμένοι. Όλοι ήταν στεναχωρημένοι μ’ αυτή την εικόνα των απεγνωσμένων που έρχονται με τα παιδιά τους, με τις ελπίδες τους, τα όνειρα τους, να ξεφύγουνε… Και βρίσκονται απέναντι σε ένα φράχτη. Νομίζω λοιπόν πως αυτοί όλοι που κάθονται στα σπίτια τους και στεναχωριούνται , βρήκαν κάτι να κάνουν, χωρίς να μετακινηθούν, χωρίς να χρειαστεί να βγουν στη Μυτιλήνη, στους δρόμους , όπως πηγαίνουν οι εθελοντές στις άλλες δομές και να προσφέρουν… Αυτό που λέμε εμείς πλέκουμε αλληλεγγύη…
Κι αλληλεγγυή είναι, είμαστε εμείς,.. Είναι να βλέπεις τον άλλο σα να βλέπεις τον εαυτό σου… Δεν είναι ο άλλος και η ανάγκη του, εσύ και η δική σου, κάτι ξεχωριστό… Δεν μπορεί να βλέπεις τον άλλο, το ξένο αδιάφορο… Πιστεύω πως αυτό είναι η αλληλεγγύη. Να βλέπεις τον άλλο ότι είσαι εσύ… Και οι Έλληνες όλο αυτό το διάστημα, όσο αφορά το προσφυγικό, δείχνουμε το μεγαλείο ψυχής μας… Είναι άνθρωποι που δίνουν από το υστέρημα τους. Κι αναγνωρίζεται και διεθνώς αυτό. Και μ’ αρέσει που αναγνωρίζεται γιατί ακόμα και τώρα έχουμε να τους δείξουμε κάτι καλό. Μέσα σ’ όλο αυτό το ζόφο που ζούμε, αλλά και γι’ αυτό κάτι πρέπει να κάνουμε. Είναι απαράδεχτη όλη αυτή η επιστροφή στο Μεσαίωνα. Να συνεχίζεται και να συνεχίζεται και να αυξάνονται οι φράχτες. Για ποιο λόγο; Είναι απεγνωσμένοι άνθρωποι, πώς είναι δυνατό με τους φράχτες να τους σταματήσεις; Συχνά ακούω το εξής: « ασχολείστε με τους πάσχοντες πρόσφυγες και δεν ασχολείστε με τους πάσχοντες Έλληνες». Θέλω να πω, πως όλοι αυτοί που το λένε, είναι όλοι αυτοί που δεν έχουνε ασχοληθεί ποτέ με αυτό που λέγεται αλληλεγγύη… Και δεν ξέρουνε τι υπάρχει. Ενημερώνω λοιπόν , πως υπάρχουν δομές για κάθε είδους πάσχοντα, (άνεργο, άστεγο, εγκαταλελειμμένα παιδάκια). Υπάρχουν άνθρωποι λοιπόν που ασχολούνται μ’ αυτές τις δομές.. Ας ασχοληθούν με κάποιον λοιπόν κι ας επιλέξουν μια δομή. Υπάρχει ακόμα και μια οργάνωση που μαζεύει παιχνίδια μεταχειρισμένα. Για κάθε παιδί πάσχοντα. Κι όλα αυτά οι καλοθελητές δεν τα γνωρίζουνε και έτσι δημιουργούνται όλα αυτά τ’ αντανακλαστικά, τα ρατσιστικά από κάποιους και βρίσκουνε σε κάποιους εύφορο έδαφος.
Και τι θα πει ξένος; Κάλο είναι να ορίσουμε και πάλι τις λέξεις από την αρχή. Καμιά φορά ξένοι είμαστε κι εμείς με τον ίδιο μας τον εαυτό…
Πραγματικά, υπάρχει ένας σπαραγμός μέσα μου. Ένας προσωπικός σπαραγμός. Όσο περνάει ο καιρός και βλέπω την Ευρώπη να γίνεται όλο και πιο σιδηρόφρακτη και με βήμα πιο ταχύ να επιστρέφει στο Μεσαίωνα, τότε που το κέντρο ήταν οι πολιτικές και δεν ήτανε οι άνθρωποι. Σήμερα η Ευρώπη γίνεται σιδηρόφρακτη. Ο ένας φράκτης πίσω από τον άλλον. Έχω αγανακτήσει πια… Καμιά φορά νοιώθεις και λίγος. Λες τι να κάνω; Και σκέφτομαι λοιπόν, πως σταγόνα – σταγόνα, γίνεται η βροχή. Κι αν γίνουμε ακόμα πιο πολλοί, μπορεί να γίνουμε και καταιγίδα, που ίσως σκουπίσει, που ίσως διώξει όλο αυτό το πράγμα που υπάρχει και έχει γίνει φασισμός. Όλο η ακροδεξιά, δεν είναι που ανεβαίνει; Ο φόβος δεν είναι αυτός που μας κάνει να φοβόμαστε το άλλο; Ο απεγνωσμένος δε θα μείνει εκεί που υποφέρει. Θα γκρεμίσει φράχτες, σύνορα, θα βρει τον τρόπο να φύγει να γκρεμίσει, φράκτες, σύνορα, θα βρει τον τρόπο να φύγει από εκεί γιατί δεν υπάρχει ελπίδα. Δηλαδή μπροστά στο θάνατο, επιλέγει την ελπίδα να γλιτώσει από το θάνατο. Έχει δύο θανάτους να διαλέξει. Δε φεύγει απλώς γιατί ψάχνει να βρει μια καλύτερη ζωή, όπως έψαχναν παλιά οι πρόσφυγες. Τώρα ψάχνει να γλιτώσει από ‘ κει που είναι σίγουρος θάνατος.
Μερικοί γενικεύουνε… Δεν είναι όμως ένα είδους φασισμού η γενίκευση; Απαράδεχτου φασισμού; Αφού είναι μουσουλμάνοι λένε, είναι εν δυνάμει τρομοκράτες. Εμένα οι δικοί μου ήτανε Πόντιοι. Ο μπαμπάς μου ‘ήρθε 6 χρονών από τον Πόντο. Τότε είχαν έρθει από την Καλαμαρία, που ήτανε μια περιοχή όλο λασπουριά. Το χειρότερο μέρος. Τότε εκεί τους ξέβρασε το κύμα; Τότε ήταν οι Τουρκόσποροι. Δε βρήκανε ανοιχτές αγκαλιές στην Ελλάδα. Εμείς λοιπόν τα παιδιά των προσφύγων δεν πρέπει να ξεχνάμε. Οι μνήμες που πέρασαν οι δικοί μας πρέπει να τις έχουμε, πώς να τις ξεχνάμε…
Δεν ξέρω γιατί ο φόβος και το μίσος έχουνε γίνει ταυτόσημα. Ο φόβος είναι προστασία και δεν γίνεται να σε οδηγεί σε φασισμό. Σε κάποιους, όχι σε όλους. Βλέπετε τι κύμα αλληλεγγύης υπάρχει μέσα στην Ελλάδα. Πόσοι άνθρωποι, νέοι και μεγαλύτεροι έχουν αφήσει τη βολή τους και τα σπίτια τους και έχουν πάει στη Μυτιλήνη;
Οι Έλληνες αυτή τη στιγμή, γίνονται παράδειγμα για την Ευρώπη. Ένα παράδειγμα που δε ξέρω αν θ’ ακολουθήσει η Ευρώπη. Μας λένε εύγεστους Έλληνες αλλά στην πράξη τίποτε. Όμως καλό είναι που διδάσκουμε ακόμα και σήμερα στην Ευρώπη, την αλληλεγγύη. Έχουμε κάτι να τους διδάξουμε. Είναι μεγαλείο ψυχής. Σε κάτι τέτοιες κρίσιμες στιγμές δείχνει ο καθένας ή τον καλύτερο ή το χειρότερο του εαυτό. Και είναι πάρα πολλοί οι Έλληνες που έχουν αναδείξει τον καλύτερο τους εαυτό.
Κι είναι πολλές οι εικόνες που δεν μπορώ να ξεχάσω… Είμαι στην πλατεία Βικτωρίας και μοιράζω σκουφάκια. Εμείς τα βάζουμε στα κεφαλάκια των παιδιών γιατί δεν είναι μόνο η ηλικία είναι και το μέγεθος. Ήταν ένα παιδάκι λοιπόν, ξαπλωμένο και έχει στο κεφάλι του για σκουφάκι ένα φουτεράκι και έκανε κρύο. Αυτό ήτανε ξάπλα σκεπασμένο μια λεπτή κουβέρτα. Ένα παιδάκι τώρα 7-8 χρονών και αυτό έκανε ένα νόημα, δεν το κατάλαβα ακριβώς. Έρχεται ένας κύριος με φόρα και κατάλαβα πως είναι ο μπαμπάς . Του λέω σκουφάκι; Ναι, μου απαντάει. Με πολλή ζέση το παίρνει, του το φοράει με προστατευτικότητα, και κάνει αυτός πάνω την κουβέρτα και το παιδάκι είχε σπασμένο το πόδι του και ήταν γεμάτο σίδερα, ορθοπεδικές πλατίνες. Ήτανε τεράστια χτισμένο το πόδι του και ήτανε ξάπλα στο δρόμο, σε μια γωνιά. Αυτές είναι εικόνες που με κυνηγάνε εμένα. Αυτό το παιδάκι με κυνηγάει. Το βλέμμα του. Θα ήθελα πολύ να ξέρω την πορεία του, τον προορισμό του, αν φτάσει κιόλας στον προορισμό του…
Σήμερα ήρθε μια έγκυος γυναίκα και είπε πως δεν έχει τίποτα για το μωράκι της… « Δεν έχω τίποτα, ότι μου δώσουν εδώ». Αύριο-μεθαύριο θα πάω να τη βρω, να της δώσω κάτι φορμάκια που μου ‘δωσε μια κυρία, η οποία μου λέει τα ‘ χω πλέξει… «Είμαι καρκινοπαθής, έχω κατεστραμμένους τους πνεύμονες μου, παίρνω παυσίπονα ισχυρά, τα εγγόνια μου μεγάλωσαν. Γι αυτό μπορείτε αυτά να τα δώσετε; Θα χαρώ πάρα πολύ και κάτι μισοτελειωμένο που έχω μπορείτε να μου το τελειώσετε;» Αυτά λοιπόν, θέλω να τα πάω σ’ αυτή τη γυναίκα. Γι΄ αυτό δεν θα πω ότι τελείωσα. Πάντα κάτι καινούργιο μου βγαίνει. Έχω ξαφνικά αποκτήσει στη ζωή μου πολλές εκκρεμότητες.
Κι όλα αυτά εικόνες… Πολλές εικόνες. Εικόνες τραγικές. Κι εικόνες που θέλω να ξεχάσω, όπως τα νεκρά παιδιά. Δεν μπορώ να βλέπω άλλα νεκρά παιδιά, κι όμως γεμίζει το Αιγαίο μ΄αυτά. Αυτοί οι άνθρωποι που τα κάνανε πως κοιμούνται τα βράδια; Αυτοί που εξοπλίζουν τις αντιμαχόμενες πλευρές. Εξοπλίζουν τους τζιχαντιστές, ο πόλεμος συνεχίζεται και μετά κάνουν και μία σύσκεψη για να δουν πως θα λύσουν το προσφυγικό, το οποίο είναι οι ίδιοι που προκάλεσαν…. Πως κοιμούνται τα βράδια; Εδώ εμείς βλέπουμε τα παιδάκια τα βασανισμένα, τους ανθρώπους με την απόγνωση στο βλέμμα και χάνουμε τον ύπνο μας»…
Κι όμως όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει κι ελπίδα, ελπίδα για πολλά.. Ένα από τα πολλά διδάγματα της συνάντησης μου με την κυρία Φωτιάδου… Και ναι τελικά άνθρωποι υπάρχουν, όπως η κυρία Φωτιάδου και όλοι εσείς οι πραγματικοί άνθρωποι που γνωρίζετε τι πάει να πει αλληλεγγύη κι αγάπη…
Και η Δήμητρα Φωτιάδου, λίγο πριν την χαιρετήσω μου υπενθυμίζει:
«Μια σταγόνα ο καθένας, μια βροχή όλοι μαζί. Θέλω να γίνουμε τα σκουφάκια και τα κασκολάκια που αγκαλιάζουν τα παιδιά. Να ζεστάνει μαζί και η ψυχή τους, όχι μόνο το κορμί τους… Πως κάνουμε αγκαλιά; Μακάρι να μπορούσα να κάνω μια αγκαλιά στο κάθε παιδί ξεχωριστά. Πράγμα που δεν είναι εφικτό. Αυτό το κασκολάκι θα ήθελα να είναι η αγκαλιά μου, τη στιγμή που η Ευρώπη καλείται να γυρίσει στην Ευρώπη του ανθρωπισμού και των δικαιωμάτων…»