Μια διαπραγμάτευση στο κενό ή από τι κινδυνεύει η κυβέρνηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η Γεωγραφία της Ελλάδος: Η Αθήνα δεν μπορεί να υποχωρεί άλλο, είναι υποχρεωμένη να αντιστρέψει την μέχρι τώρα δυσοίωνη φορά των πραγμάτων…
Με αφορμή την Πρωτομαγιά του 2024: Ποιος είναι ο ρόλος των συνδικάτων; Για να μην απαξιωθεί άλλο το συνδικαλιστικό κίνημα στη συνείδηση των εργαζομένων και της κοινωνίας
Του Άκη Κοσώνα *
Το μεγάλο πρόβλημα για την κυβέρνηση θα είναι να αρχίσει να ομοιάζει στους άλλους. Στις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Οι ειρωνείες των ξένων εταίρων για «πανεργατική απεργία που διοργανώνει ο ΣΥΡΙΖΑ κατά του κυβερνητικού εαυτού του» θα μπορούσαν να είναι απλώς διασκεδαστικές μικροκακίες πολιτικο- ιδεολογικών αντιπάλων, αν την ίδια ώρα οι υπουργοί του δεν έδιναν μάχη να συμφωνήσουν με τους εταίρους- δανειστές για την εφαρμογή όσων δεν μπορεί, δεν γίνεται, να εφαρμοστούν.
Οι υπουργοί κάνουν τη δουλειά τους: Αφού δέχτηκαν να αναλάβουν ότι ανέλαβαν, προσπαθούν να το φέρουν σε πέρας, βάζοντας σε κανάλι υλοποίησης τα μέτρα που περιλαμβάνει η απαίσια συμφωνία. Αν τα μέτρα αυτά μπορούν να εφαρμοστούν από τον κόσμο είναι τελείως άλλο ζήτημα. Μοιάζει όμως να διαφεύγει της προσοχής αυτή η μικρή λεπτομέρεια. Η grande politique (αυτή που κινείται πέραν της καθημερινότητας και περιλαμβάνει μακρόπνοο σχεδιασμό, ασχολούμενη και με όσα επέρχονται μετά τα τρέχοντα) έχει μια βασική προϋπόθεση στην εφαρμογή της: Να γίνει πρώτα αντιληπτή και μετά, αποδεκτή από το εκλογικό σώμα. Αν υπολογίσιμο κομμάτι της μεγάλης πολιτικής αποτελεί η εφαρμογή μέτρων που παρατείνουν τις περικοπές, τις στερήσεις, την ανεργία, την ανυπαρξία ανάπτυξης, είναι ο κόσμος που πρέπει να απαντήσει αν και τι μπορεί να δεχθεί από τα επιβαλλόμενα. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για το ίδιο πρόβλημα που αντιμετώπισαν όλες οι κυβερνήσεις από το 2010 και μετά. Καμία δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει στους πολίτες γιατί συμβαίνουν όλ’ αυτά, πόσο θα κρατήσουν και τι θα υπάρξει μετά.
Όμως, η διαρκής διαβίωση μέσα σε υπανάπτυξη, ανεργία, φόβο για το αύριο και μηδενική προοπτική δεν καθιστά τον κόσμο σύμμαχο, αλλά αντίπαλο. Σε διάφορες μορφές. Από τους αγανακτισμένους του Συντάγματος, μέχρι τους συνειδητά μετακινηθέντες στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι αυτοί έγιναν αντίπαλοι των προηγούμενων κυβερνήσεων. Είναι οι ίδιοι που έκαναν το μεγάλο βήμα, πολεμώντας τον φόβο που έσπερναν αφειδώς τα καθεστωτικά ΜΜΕ, κάθε βράδυ στα κανάλια τους, περί καταστροφής που επέρχεται – μεγαλύτερης μάλιστα της Μικρασιατικής – αν ψηφιστεί κάτι άλλο για κυβέρνηση εκτός από ΠΑΣΟΚ- ΝΔ. Δοκίμασαν το πρώτο βήμα στις ευρωεκλογές του Μαΐου 2014 και το ολοκλήρωσαν στις βουλευτικές του Ιανουαρίου 2015. Το διατράνωσαν με το δημοψήφισμα, όταν είπαν, δυνατά, όχι στη συνέχιση της λιτότητας και το επικύρωσαν (παρά τη δυσαρέσκειά τους από την κακή, όπως την χαρακτήρισε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, συμφωνία) τον Σεπτέμβριο του 2015. Ξαναψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση, δίνοντάς του μάλιστα το ίδιο ποσοστό με τον Ιανουάριο. Από τότε μέχρι τώρα, παρακολουθούν το ξεδίπλωμα της διαπραγμάτευσης προκειμένου τα μέτρα, η καταστολή, η ανεργία, οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, να γίνουν λιγότερο άθλια χωρίς φυσικά να περιμένει κανείς ότι θα μετατραπούν σε καλά.
Τι λείπει; Αυτό που έλειπε και από τις άλλες κυβερνήσεις. Πλήρης εξήγηση και ερμηνεία γιατί φτάσαμε εδώ και γιατί συμβαίνουν όλ’ αυτά. Γιατί άραγε δεν υπάρχει άλλος δρόμος και ακολουθείται και πάλι, χωρίς ευτυχώς να το λένε δυνατά… και περήφανα, η οδός της Τ.Ι.Ν.Α. Όπου Τ.Ι.Ν.Α., για όσους δεν το έχουν συγκρατήσει, είναι τα αρχικά της θατσερικής λογικής, φράσης και επιχειρηματολογίας «There Is No Alternative = Δεν Υπάρχει Εναλλακτική». Είναι ο πρόδρομος του κτηνώδους νεοφιλελευθερισμού, που αφού εμπλουτίστηκε με την παγκοσμιοποίηση και το όχημα του κοινού νομίσματος, εφαρμόζεται σήμερα ως πρακτική «βελτιωμένη και επηυξημένη» (όπως οι εκδόσεις των Λεξικών) από τις γερμανικές δυνάμεις ελέγχου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και αφού υπάρξει η πλήρης εξήγηση και ξεκαθαρίσει όσο γίνεται το τοπίο, πρέπει να ειπωθεί ανοιχτά πόσο θα διαρκέσουν αυτά τα μέτρα και τι (καλό) έρχεται μετά. Αν αυτά εκπληρωθούν από την κυβέρνηση, τότε θα είναι διαφορετική από τις άλλες. Και θα έχει άλλη, καλύτερη τύχη. Σήμερα, βρισκόμαστε ακριβώς σε αυτό το σημείο. Όποιοι νομίζουν ότι το σημείο ξεχνιέται ή ξεπερνιέται με επικοινωνιακά επεισόδια πρώην και νυν υπουργών που ισχυρίζονται ότι κινδυνεύει η ζωή τους, που αλληλοκαταγγέλλονται, μηνύονται, εμπλέκοντας και την ΕΥΠ, σφάλλουν. Το μείζον δεν ξεχνιέται. Και από αυτό θα κριθεί η κυβέρνηση.
* Ο Άκης Κοσώνας είναι δημοσιογράφος