Γιατί δεν έχουμε κανένα λόγο να αισιοδοξούμε; Διότι ο Ερντογάν θα είναι ο αφέντης στο νησί…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Συνεργασία Κύπρου- Ιορδανίας στην αεροπυρόσβεση: Εφθασε την Πάφο το πλήρωμα της αποστολής από το Αμμάν που θα συνδράμει τις δυνάμεις της Δημοκρατίας
Η Ελλάδα, η Κύπρος και η Ουκρανία: Η Αθήνα και η Λευκωσία υιοθέτησαν μια μονομερή πολιτική εξυπηρέτησης των αμερικανικών συμφερόντων, χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα
Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Το ομολογώ… Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας με έχει μπερδέψει και σχεδόν …εκτροχιάσει. Ούτε επίτηδες να το έκανε… Ενώ κάθε φορά που φεύγει από την αίθουσα των διαπραγματεύσεων είναι απαισιόδοξος με αυτές τις βλακείες που ακούει από τον μεταφορέα των θέσεων της Αγκυρας, Μουσταφά Ακιντζί, επιμένει να δηλώνει ευτυχής και αισιόδοξος ότι το Κυπριακό θα μπορούσε να επιλυθεί πριν από την πραγματοποίηση των βουλευτικών εκλογών.
Βεβαίως, εάν κάποιος επιθυμεί να κλείσει το εθνικό θέμα του Κυπριακού μέχρι τον Μάιο του 2016, είναι πολύ εύκολο να το πράξει. Αποδέχεται όλα τα αιτήματα της δύναμης κατοχής, βάζει την υπογραφή του και το Κυπριακό ως πρόβλημα …εξαφανίζεται. Μόνο που μία λύση η οποία θα συμφέρει μόνο στην Τουρκία και «θα καλύπτει τις ανησυχίες της», όπως είπε ο κ. Ακιντζί στον κ. Αναστασιάδη, συνταγή για συγκρούσεις και καταστροφή θα είναι. Λύση δίκαιη και βιώσιμη, όπως διαλαλεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ΔΕΝ θα είναι. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν πρέπει να βιάζεται. ΜΙλάμε για την τύχη ενός λαού… Γιατί αυτή η βιασύνη, τη στιγμή κατά την οποία η απέναντι πλευρά δεν έχει υποχωρήσει από τις αδιάλλακτες και αντικυπριακές θέσεις της…
Προσπάθησα να αντιληφθώ τον λόγο για τον οποίο ο κ. Αναστασιάδης επιμένει να εκτρέφει προσδοκίες και ελπίδες ότι η λύση είναι κοντά. Αναζήτησα την απάντηση σ’ αυτό το βασανιστικό ερώτημα. Και δεν είμαι βέβαιος ότι την βρήκα, εκτός εάν έχει δίκιο ένας εκ των συνεργατών του προέδρου του ΔΗΣΥ, ότι «απλά παίζεται ένα επικοινωνιακό παιγνίδι» και ο Πρόεδρος είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει για να μην επιρριφθεί η ευθύνη στον ίδιο όταν καταρρεύσουν οι συνομιλίες…
Σίγουρα το Κυπριακό δεν είναι πιά ένα εύκολο πρόβλημα. Και δεν είναι διότι οι πολιτικές ηγεσίες από το 1974 μέχρι σήμερα υποχώρησαν σε βαθμό επικίνδυνο. Καταπάτησαν τις «κόκκινες γραμμές» τους σε βαθμό, που μας αναγκάζει να κάνουμε δεύτερες σκέψεις και για τις αντοχές τους, και για τις προθέσεις τους, και για τον πατριωτισμό τους. Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Αντάλλαξαν τις βασικές αρχές και τους κανόνες της Δημοκρατίας με έωλες τουρκικές υποσχέσεις ότι θα μειωθεί το έδαφος που κατέχουν σήμερα και θα επιστρέψουν την Αμμόχωστο. Πέρασαν 41 χρόνια και ενώ αποδείχθηκε ότι οι Τούρκοι δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να παραδώσουν οτιδήποτε στους νόμιμους κατόχους τους, οι ηγέτες των Ελληνοκυπρίων πέφτουν στην ίδια παγίδα. Ο κ. Αναστασιάδης και οι Πρόεδροι πριν από αυτόν, έδειξαν διάθεση να χαρίσουν την εκ περιτροπής προεδρία για 100 μέτρα γης παραπάνω.. Και κάθεται και σκέφτεται ο κάθε …αφελής (συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου): Μα η συζήτηση δεν γίνεται για την επανένωση του νησιού; Γιατί συνομιλούν για πέντε μέτρα γης παραπάνω και πέντε λιγότερα; Τι σόι λύση θα είναι εάν δεν πέσουν τα τείχη, εάν έχουν αυτοί το «κράτος» τους και εμείς το δικό μας;
Ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας τίναξε την μπάνκα στον αέρα με τη θέση του για τις εγγυήσεις και τα κατοχικά στρατεύματα. Πιστεύω ότι και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ενστερνίζεται αυτή τη θέση του κ. Νίκου Κοτζιά, ότι δηλαδή η Κύπρος δεν χρειάζεται ούτε εγγυήσεις, ούτε ξένους στρατούς. Ακουσα ότι όταν ο Ελληνας υπουργός εξήγησε τη θέση του στον Αμερικανό ομόλογό του Τζον Κέρι, αυτός «τα έχασε», ενώ η σκληρή Βικτώρια Νούλαντ ζήτησε περισσότερες εξηγήσεις.
Οι υπουλοί Βρετανοί δημόσια υπογραμμίζουν ότι συζητούν το θέμα, εφόσον δεν θα επηρεάσει τις βάσεις τους. Μα αγαπητέ κύριε Πρόεδρε, γίνεται να αποστρατικοποιηθεί η Κύπρος και οι Βρετανοί να διατηρήσουν τις βάσεις τους, μέσω των οποίων έπαιξαν βρώμικο ρόλο στο πραξικόπημα και την εισβολή. Ν αθυμίσω ότι όταν κατάλαβαν ότι δεν δολοφονήθηκε ο Μακάριος έσπευσαν να τον “σώσουν” στέλνοντας τον δυστυχή Αρχιεπίσκοπο στη Μάλτα και μετά στο Λονδίνο. Αλλά όσοι γνωρίζουν τις πραγματικές σκέψεις του Μακάριου, ξέρουν ότι τον πέταξαν σε ένα ξενοδοχείο αποκλεισμένο απ’ όλους και απ’ όλα.
Το πρόβλημα της Κύπρου θα πρέπει να συζητείται σε άλλο επίπεδο, όχι μόνο λόγω της σχέσης με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεν είναι δυνατόν, στον 21ο αιώνα να κτίζονται τείχη… Ο Πρόεδρος, λοιπόν, δεν δικαιούται να παρουσιάσει σχέδιο λύσης ενώπιον της κρίσης του λαού με τουρκικές εγγυήσεις, με παραμονή κατοχικών στρατευμάτων, χωρίς τον σεβασμό όλων των ελευθεριών, χωρίς την επικράτηση της Δημοκρατίας σε όλο το νησί. Εάν απουσιάζουν οι παραπάνω αρχές, πρέπει να φύγει σαν κύριος από τις συνομιλίες και να αρνηθεί να υπογράψει… Αλλωστε, αυτό υποσχέθηκε στο λαό…