Αυτοδιαφήμιση πειραματόζωου: Μετά τη μη αντίδραση, διδασκαλία της «κυπριακής περίπτωσης»
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Το μεταναστευτικό, ως τρίτος Αττίλας, απειλεί την εθνική και βιολογική επιβίωση της Κύπρου: Τους εγκληματίες, οι Κύπριοι δικαστές τούς χαϊδεύουν με φυλάκιση 18 ή 24 μηνών!
Μα πόση κοροϊδία τέλος πάντων; Πόσα ψέματα; Πενήντα χρόνια από την τουρκική εισβολή και πενήντα από την κατοχή… Η Κύπρος παραμένει υπό τουρκικό κλοιό… (video)
Του Κώστα Βενιζέλου
Η περίπτωση της Κύπρου, ως είδος πειραματόζωου, τον Μάρτιο του 2013, απασχολεί ακόμη τους ειδικούς και είναι προφανές πως θα αποτελέσει –εκεί που κρίνουν ότι χρειάζεται– εργαλείο άσκησης πολιτικής (ισοπέδωσης) σε αποικίες χρέους.
Τους απασχολεί και το γεγονός ότι δεν υπήρξε αντίδραση, κοινωνική αναταραχή και βαθμηδόν το πείραμα εξήλθε του εργαστηρίου και προσπαθεί να βρει τα πόδια του «στον έξω κόσμο». Είναι, όμως, προδήλως υπερβολή (για να επιστρατευθεί μια ήπια διατύπωση) να γίνονται μαθήματα, με σαφώς διδακτικό χαρακτήρα, από το ίδιο το θύμα. Οι διάφοροι κύκλοι του Γιούρογκρουπ, ενός μη θεσμικού οργάνου της Ε.Ε., που λαμβάνει αποφάσεις που επηρεάζουν την τύχη χωρών και λαών, είχαν προδιαγράψει χωρίς αναστολές την πορεία ενός μικρού κράτους, απέφυγαν, όμως, να διαφημίσουν το εγχείρημα. Όχι γιατί αισθάνονταν άσχημα, αλλά πρωτίστως επειδή ήθελαν προφανώς να αποφύγουν τις αντιδράσεις από τρίτους, που πιθανόν να αποτελέσουν τα επόμενά τους θύματα.
Σήμερα στην Κύπρο διαφημίζεται «η ανάκαμψη», η μηδαμινή μείωση της ανεργίας, οι εξαγγελίες για μεταρρυθμίσεις, για επενδύσεις που παραμένουν στα αζήτητα. Το κούρεμα των καταθέσεων μπορεί να μην πολυ-ψάχνεται για τους γνωστούς λόγους (ούτε καν σε αριθμούς δεν έγινε γνωστό τι σήμαινε το κλείσιμο του διακόπτη της κυπριακής οικονομίας), αλλά η ισοπεδωτική εκείνη απόφαση αποτελεί την αφετηρία της… ανάκαμψης. Δεν είναι τυχαίο που επιλέγεται η οδός της λήθης σε ό,τι αφορά τα δύσκολα εκείνα 24ωρα για την Κύπρο. Μπορούν, βεβαίως, να δοθούν πολλές και διαφορετικές εξηγήσεις και να προβληθούν δικαιολογίες για τη διαχείριση που έγινε τότε, τον Μάρτιο του 2013. Όμως ένα είναι η αποδοχή μιας τέτοιας απόφασης και διαφορετικό να διαφημίζεται κιόλας και να παραδίδονται και μαθήματα «για την κυπριακή κρίση».
Το πρόβλημα στην Κύπρο δεν αφορά μόνο την οικονομία. Όπως γίνεται η διαχείριση στα οικονομικά, τα εσωτερικά ζητήματα γίνεται και στο Κυπριακό. Και τούτο είναι διαχρονικό και επαναλαμβανόμενο φαινόμενο. Είναι θέματα πολιτικής κουλτούρας, όση διαθέτει ο τόπος αυτός, ο τρόπος διαχείρισης. Οι ήττες παρουσιάζονται ως επιτυχίες και οι υποχωρήσεις μετατρέπονται σε παντιέρες, ως στόχοι και επιδιώξεις. Δυστυχώς αυτό είναι αποτέλεσμα των αδυναμιών που διαπιστώνονται και επιχειρείται να κρυφτούν όλα πίσω από τις ήττες που βαπτίζονται σε νίκες, επιτυχίες και επανεκκινήσεις. Η ζωή είναι γεμάτη συμβιβασμούς, όμως στην περίπτωση της Κύπρου, αυτή η λέξη αποφεύγεται καθώς η όποια υποχώρηση στη συνέχεια καθίσταται «επίσημη πολιτική» (σε λίγα χρόνια θα βρεθούν κάποιοι να κάνουν λόγο για την επιτυχία του Μαρτίου 2013). Το χειρότερο είναι πως υπάρχουν στο ακροατήριο των διαχειριστών και χειροκροτητές, που είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι, εδραιώνουν και ενισχύουν την πολιτική των ψευδαισθήσεων.
Είμαστε, τελικά, μια κοινωνία εθισμένη στο ψέμα, η οποία χαίρεται να βιώνει αυταπάτες; Ελπίζουμε όχι. Τούτο θα ήταν άκρως επικίνδυνο. Όπως ανησυχητικό είναι που διαφημίζουμε ότι το πείραμα πέτυχε, όταν εμάς έβαλαν στο εργαστήριο ως πειραματόζωο.