ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ήταν μία μεγάλη στρατηγική επιτυχία του Ελληνισμού, αν και η Κύπρος παραμένει ακόμα υπό κατοχή: Είκοσι χρόνια από την ένταξη της Μεγαλονήσου στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Τα κονδύλια της …επανένωσης, η διεφθαρμένη Ευρώπη και ο θρασύτατος κατοχικός ηγέτης: Οι Βρυξέλλες πέταξαν 688 εκατ. ευρώ στο… γάμο του Καραγκιόζη (Ερσίν Τατάρ)
Του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου*
Οι νέοι κάτω των 40 μεγαλώσαμε εν πολλοίς με μια εικόνα της Ευρώπης ως εκείνης της μορφωμένης κι ευγενικής θείας που ζει στο εξωτερικό και που όποτε έρχεται, μας φέρνει δώρα που δεν μπορούμε να τα αγοράσουμε εδώ, φιλώντας μας στο μάγουλο, κι αν καμιά φορά βρεθούμε σε διένεξη με τους γονείς μας μπορούμε να της απευθυνθούμε για να μεσολαβήσει με τη σύνεση και το αίσθημα δικαίου που τη διακρίνουν.
Οι ταμπέλες «συγχρηματοδοτήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση» εντοπίζονταν σαν επιβλητικές σφραγίδες σε όμορφες κατασκευές που μας εντυπωσίαζαν, στην τηλεόραση όταν ακούγαμε για κάποια κοινοτική οδηγία σκεφτόμασταν ότι έτσι θα πρέπει να γίνει, αυτό θα είναι το σωστό. Και είναι λογική κατά μία έννοια αυτή η μυθοποίηση στο φαντασιακό ενός παιδιού, ενός νέου που μεγαλώνει σε ένα κράτος που παραδοσιακά καλλιεργεί την εχθρότητα και το οποίο κι ο ίδιος διαπιστώνει κάθε μέρα πως μαστίζεται από κάθε λογής παθογένειες και δυσλειτουργίες, όταν παράλληλα γίνεται μέρος δειλά δειλά ενός λαμπερού σώματος για το οποίο έχει διαβάσει και ακούσει τόσα πολλά από μικρός: Αναγεννήσεις, διαφωτισμοί, γαλλικές και βιομηχανικές επαναστάσεις, Μπετόβεν, Γκαίτε.
Και είναι βέβαιο πως η αναμενόμενη απομάγευση εμφανίζεται συν τω χρόνω, με σπασμωδικές εδώ κι εκεί ενδείξεις αφερεγγυότητας, κλιμακούμενης ισχύος και συχνότητας συμπεριφορές που αλλοτριώνουν, στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου newspeak, τις έννοιες της φιλίας και της αλληλεγγύης, ωστόσο ήταν την Κυριακή της τελευταίας Συνόδου Κορυφής που για πολλούς η Ευρώπη ως έννοια και όραμα έπαψε να είναι αυτό που ξέραμε. Δεν είναι τόσο το περιεχόμενο της συμφωνίας, όσο ο τρόπος με τον οποίον φτάσαμε σε αυτήν: Η καταφανής τιμωρητική διάθεση των Ευρωπαίων ηγετών απέναντι σε μια κυβέρνηση που προσπάθησε να αμφισβητήσει την παραδεδεγμένη οδό, η σφοδρή έλλειψη ενσυναίσθησης και η ψυχρή αμιγώς οικονομική αντιμετώπιση θεμάτων που αφορούν τις τύχες ολόκληρων λαών, η σαφής και πανθομολογούμενη πλέον γερμανική υπεροχή, τα τελεσίγραφα, όλα μπορούν να ιδωθούν ως μια ηχηρή προειδοποίηση.
Ήδη πολλοί οικονομολόγοι και πολιτικοί αναλυτές μιλούν για την αρχή του τέλους της ευρωζώνης, ακόμα και της Ευρώπης όπως τη γνωρίζουμε, σημαίνοντες Ευρωπαίοι οραματιστές, όπως ο Ντελόρ, κάνουν λόγο για άμεση ανάγκη (αν)οικοδόμησής της επισημαίνοντας πως διαφορετικά είναι βέβαιη η καταστροφή, και πράγματι: Αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι, προφανώς, πρωτόγνωρες αλλά είναι μη αναμενόμενες και συστημικά διαβρωτικές όταν έχουμε να κάνουμε με ενώσεις κρατών ακόμα ετερογενείς, που υποτίθεται πως μοιράζονται ένα κοινό όραμα για το μέλλον. Η αναγνώριση του προβλήματος, όπως λέγεται, συνιστά το πρώτο αποφασιστικό βήμα για την αντιμετώπισή του. Και σίγουρα, η ενηλικίωση έχει πάντα το τίμημά της.
* Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος είναι συγγραφέας. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Ανεκπλήρωτοι Φόβοι» (Πολύτροπον, Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2013) και το μυθιστόρημα «Η Λάσπη» (2014, Μελάνι).
ΑΠΕ-ΜΠΕ