Χρήματα με τη σέσουλα: Το δέλεαρ της οικονομίας στο μαγικό κόσμο της όποιας λύσης
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα οικονομικό, ούτε ένα ζήτημα που μπορεί να επιλυθεί με επιχειρηματικά φόρουμ και γενικά ένα θέμα των ελίτ, πολιτικών και οικονομικών. Είναι, όσο μπανάλ και να ακούγεται στις μέρες μας, ένα ζήτημα αποκατάστασης της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, άρσης των κατοχικών δεδομένων και απελευθέρωσης.
Το σκηνικό που διαμορφώνεται σήμερα, στοχεύει στη συντήρηση ενός «καλού κλίματος» ανεξαρτήτως πόσο προχωρεί η διαδικασία στα λεγόμενα ακανθώδη θέματα, αυτά δηλαδή που αφορούν τον πυρήνα του Κυπριακού. Για την ακρίβεια αυτά τα θέματα δεν έχουν συζητηθεί ακόμη.
Πρόσφατα σε επιχειρηματικό φόρουμ μίλησαν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και ο Μουσταφά Ακιντζί για το όραμα τους για την οικονομία μετά τη λύση. Ασφαλώς και η οικονομία αποτελεί μέρος της λύσης. Όμως αυτό που προέχει είναι να διασφαλιστεί πώς η λύση θα έχει εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα επιτρέπουν και όραμα και επόμενη ημέρα για τον τόπο. Να επιτρέπουν βιωσιμότητα και της συμφωνίας και ως προέκταση τούτου και της οικονομίας. Το θέμα της οικονομίας δεν έχει μόνο μια διάσταση. Θα πρέπει πρωτίστως να απαντηθεί το βασικό ερώτημα, ποιος θα πληρώσει το κόστος της λύσης και τα σημερινά χρωστούμενα ( και της Κυπριακής Δημοκρατίας και του ψευδοκράτους). Αλλά και πόσο ελεύθεροι θα είναι οι πολίτες, Ε/Κ και Τ/κ να αναπτύξουν την οικονομία, να ενισχύσουν το βιοτικό τους επίπεδο.
Είναι, όμως, προφανές ότι κάποιοι θεωρούν πως λόγω της κρίσης, το ζήτημα της οικονομίας θα λειτουργήσει ως δέλεαρ για να πεισθούν οι πολίτες να στηρίξουν μια συμφωνία. Υπάρχει η εντύπωση πως επειδή διανύουν οι πολίτες μια δύσκολη περίοδο κοινωνικά, οικονομικά είναι πιο ευάλωτοι. Γι αυτό και προβάλλεται το γνωστό και επαναλαμβανόμενο παραμύθι πως η λύση θα πλημμυρίσει την Κύπρο με χρήματα. Αναπτύσσονται οι λογικές πως χωρίς λύση δεν θα ανακάμψει η οικονομία και δεν θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τους υδρογονάνθρακες. Κοντολογίς, είτε θα λυθεί το Κυπριακό είτε θα παραμείνουμε καθηλωμένοι. Σίγουρα η λύση θα ανοίξει φτερά, το ζητούμενο, όμως, πάντα είναι το περιεχόμενο. Είναι αρκούντως ανησυχητικό πως τα διλήμματα της κινδυνολογίας τα θέτουν μονίμως οι οπαδοί της όποιας λύσης( οι ίδιοι που…φωνάζουν γιατί ο Τσίπρας δεν δέχεται να ισοπεδωθεί η Ελλάδα. Είναι, δηλαδή, ιδεολογία η προσαρμοστικότητα και η παράδοση).
Επενδύουν όλοι αυτοί στο γεγονός ότι η κοινωνία βαδίζει σε άγονες περιοχές. Θεωρούν πως οι πολίτες έχουν «κουραστεί» και έχοντας επιβαρυνθεί και από τα δικά τους οικονομικά αδιέξοδα, θα βρουν διέξοδο σε μια προτεινόμενη συμφωνία. Χωρίς σε καμία περίπτωση να γίνονται αποδεκτές οι επίσης άγονες προσεγγίσεις της εκ προοιμίου απόρριψης των πάντων, οι εν δυνάμει μεσολαβητές και οι οπαδοί της όποιας λύσης, οικοδομούν και πάλι την εκστρατεία τους σε λανθασμένη βάση. Δεν πείθουν για τα λεφτά με τη σέσουλα που θα έλθουν πακέτο με τη λύση, ούτε ασφαλώς θα γίνει αποδεκτή συμφωνία με φρούδες υποσχέσεις. Για να υπάρξει επόμενη ημέρα στην οικονομία πρέπει η λύση να μην είναι ελλειμματική, ελαττωματική, προβληματική ως προς την εφαρμογή της. Για να υπάρξει οικονομία με προοπτική πρέπει να παρουσιαστεί λύση με μέλλον για όλους.