ΑΝΑΛΥΣΗ: Ένα βιβλίο-ευκαιρία επαναξιολόγησης της νοοτροπίας που μας χρεοκόπησε…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
“Κύπρος ’74 – Τραγούδια Οργής και Πόνου”: Μεγάλη μουσική εκδήλωση στην Ουάσιγκτον για τα 50 πέτρινα χρόνια από την άνανδρη τουρκική εισβολή και κατοχή (video)
Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν τολμούν να βγουν από την «αμπάριζα» (των ΗΠΑ): Οι Βρυξέλλες τρέχουν πίσω από την Ουάσιγκτον και δεν …τερματίζουν ποτέ!
Του Παντελή Καρύκα (Δημοσιογράφου-συγγραφέα)
Συνταρακτικές αποκαλύψεις περιέχει το νέο βιβλίο του δημοσιογράφου-ερευνητή και ανταποκριτή ελλαδικών και κυπριακών μέσων στην Ουάσιγκτον, Μιχάλη Ιγνατίου, με τίτλο «Τρόικα: Ο δρόμος προς την Καταστροφή».
Με τεκμηριωμένο λόγο ο Μ. Ιγνατίου αποδεικνύει με απλά λόγια και ντοκουμέντα, ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα, ήδη πριν το 2004, γνώριζε καλά ότι η κρίση και η πτώχευση είχε δρομολογηθεί… Τρεις κυβερνήσεις, τρεις πρωθυπουργοί, η βεβαιότητα της επερχόμενης καταστροφής, αλλά καμιά ενέργεια από μέρους τους, σα να περίμεναν ξανά τον «από μηχανής Θεό», ή αλλιώς τον «Θεό της Ελλάδας» να μας σώσει, ο οποίος όμως φαίνεται πως μας σιχάθηκε πλέον και Αυτός.
Πλήρης μακαριότητα, αδράνεια και η συνήθης ψευδολογία προς τον «κυρίαρχο» ελληνικό λαό, που καλείται πλέον να πληρώσει τον λογαριασμό. Το πρόβλημα της Ελλάδας και πριν, αλλά κυρίως μετά τη λεγόμενη μεταπολίτευση, ήταν ακριβώς αυτό. Ο ελληνικός λαός, εμποτιζόμενος με μια νοοτροπία αύξησης του «εγώ» του, άγεται και φέρεται με χαρακτηριστική ευκολία από ηγέτες, που υπό φυσιολογικές συνθήκες, ίσως να μη μπορούσαν να… σταδιοδρομήσουν ούτε ως υπάλληλοι περιπτέρου.
Ο «καταλληλότερος» Κώστας Σημίτης εξελέγη, το 1996, από τους Έλληνες και εντός ημερών μας βρήκε μια εθνική καταστροφή, αυτή των Ιμίων, συνεπεία των πολιτικών διακηρύξεών – ιδεοληψιών του για τις διεθνείς σχέσεις και την άμυνα της χώρας, τις οποίες εκμεταλλεύτηκε ο αντίπαλος και επέφερε ισχυρό πλήγμα.
Τις συνέπειες αυτής της κρίσης ακόμα δεν τις έχουμε πλήρως αντιληφθεί. Ακολούθως, ενέταξε τη χώρα στη ζώνη του ευρώ με ψευδή στοιχεία, με τη συνέργεια ξένων ηγετών που είχαν τους δικούς τους (γεω)πολιτικούς λόγους. Παρότι θα μπορούσε να αποβεί ευεργετικό για τη χώρα, δεν λήφθηκαν τα κατάλληλα μέτρα για να επιβιώσει η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγική βάση της χώρας. Μοιραία, η Ελλάδα κατάντησε μια χώρα καταναλωτής αποκλειστικά, χωρίς παραγωγή.
Ακολούθως εμφανίστηκε ο ανεπαρκής (όπως αποδείχθηκε), άτολμος και «ανεπίκαιρος» (προσπάθησε να εφαρμόσει στρατηγική Ανδρέα Παπανδρέου σε εντελώς διαφορετική ιστορική και γεωπολιτική συγκυρία) Κώστας Καραμανλής. Γνώριζε κι αυτός, ή τουλάχιστον αντιλήφθηκε εγκαίρως το επερχόμενο αδιέξοδο, αλλά, παρόλα ταύτα, συνέχισε την καταστροφική πολιτική του προκατόχου του, επιλέγοντας την «ήπια προσαρμογή», ενώ τα περιθώρια για δραστική παρέμβαση στην οικονομία, στένευαν δραματικά.
Ο τρίτος της «παρέας», ο Γιώργος Παπανδρέου, εξελέγη με το ψυχοπαθητικό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», όταν γνώριζε με σαφήνεια πως «δεν υπάρχει σάλιο», όπως ο ίδιος δήλωνε αργότερα. Οι «κακοί και τρισάθλιοι» Ευρωπαίοι τον προειδοποίησαν να πάρει μέτρα το 2009, ώστε να μη φτάσει η κατάσταση στο σημερινό χάλι. Θα έπρεπε όμως να θυσιάσει το κόμμα και στην Ελλάδα το κόμμα είναι πάνω από την πατρίδα, κάτι που λίγο πολύ το βλέπουμε και σήμερα, σα να μη μας συνέβη τίποτα…
Και στην κρίσιμη στιγμή έδωσαν στον Γιώργο Παπανδρέου και μια επιλογή, η οποία με τα σημερινά δεδομένα, μοιάζει «μάννα εξ ουρανού»… Η αποκάλυψη αυτή, είναι μόνο μία από τις συνεισφορές του βιβλίου του Μ. Ιγνατίου στην Ιστορία του πολύπαθου αυτού τόπου.
Ο Παπανδρέου έπεσε, τα Μνημόνια ήρθαν. Η συνταγή αποδείχθηκε καταστροφική. Ίσως… μα, η Ελλάδα χωρίς παραγωγική βάση, τι ακριβώς περίμενε; Να πέφτουν χρήματα από τον ουρανό; Να μας τα δίνουν άνευ όρων, επειδή είμαστε… όμορφοι; Ξέρουμε κανέναν να χαρίζει λεφτά σε αυτό τον κόσμο να περάσουμε καμιά βόλτα να εισπράξουμε κι εμείς;
Αυτή τη στιγμή οι συνταξιούχοι είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους. Πως λοιπόν είναι δυνατό να στηριχθεί ένα ασφαλιστικό σύστημα που σχεδιάστηκε με βάση την αναλογία 6 εργαζόμενοι ανά συνταξιούχο; Η καταστροφή ερχόταν. Κάθε εχέφρων το έβλεπε. Οι πολλοί όχι. Δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν. Τους άρεσαν τα μεγάλα, παχιά λόγια. Κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης του συστήματος επί το ορθολογικότερο, έπεφτε νομοτελειακά στα βράχια. Και οι πρωταγωνιστές… αγωνιστές συνδικαλιστές, γινόντουσαν βουλευτές και υπουργοί.
Μη έχοντας αποβάλει ακόμα τη νοοτροπία της Τουρκοκρατίας, οι Έλληνες της σήμερον έχουν καταστεί σκιές του ελληνικού προτύπου. Βρίζουν τους «κακούς ξένους», αλλά θέλουν το ευρώ με συντριπτική πλειοψηφία. Δεν θέλουν λιτότητα, αλλά ζητούν παραμονή στην ευρωζώνη, χωρίς όμως να κάνουν καν μεταρρυθμίσεις, ώστε να ευελπιστεί κάποιος βάσιμα, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν στο άμεσο μέλλον.
Θέλουν τα χρήματα των δανειστών, αλλά τζάμπα, διότι η Ευρώπη μας χρωστάει τον πολιτισμό της, τα κατοχικά δάνεια, τις αποζημιώσεις. Και δεν αντιλαμβάνεται ότι τέτοια επιχειρήματα δε δημιουργούν… θαυμαστές. Καταρχήν, ο ελληνικός πολιτισμός είναι οικουμενικός. Διαδόθηκε σε όλον τον κόσμο δωρεάν, από Έλληνες κοσμοπολίτες και όχι ευθυνόφοβους, κλεισμένους στο καβούκι τους και ασχολούμενους μόνο με τον μικρόκοσμό τους.
Οι αρχαίοι Έλληνες δεν «σνόμπαραν» ό,τι καλό έβλεπαν εκτός Ελλάδος, το υιοθετούσαν και το βελτίωναν. Όσον αφορά τα υπόλοιπα, σαφώς και η χώρα όφειλε να διεκδικήσει ότι της χρωστούν. Όφειλε, όμως, να το έχει κάνει εδώ και χρόνια, με υπομονή και επιμονή. Να μην το θυμηθεί τώρα. Τότε οι διεκδικήσεις θα είχαν αξία.
Οι πολιτικοί «ταγοί» που έφεραν τη χώρα στην καταστροφή είναι υπεύθυνοι και θα πρέπει να γίνουν και υπόλογοι για αυτό. Εξίσου υπόλογος όμως είναι και ο ελληνικός λαός ο οποίος στήριξε τη βολική νοοτροπία που αυτοί οι ηγέτες εξέφραζαν, επί δεκαετίες. Ακόμα και σήμερα, εν μέσω της κρίσης, η κατάληξη της οποίας δεν είναι δυνατό να προβλεφθεί, οι Έλληνες εξακολουθούν, αντί της λογικής, να αναζητούν μεσσίες, δίνοντας χώρο ανάπτυξης σε φαινόμενα τύπου Σώρρα – το πλέον φαιδρό – μέχρι Χρυσής Αυγής ή ακροαριστερών παραφυάδων του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ, που είναι τα πιο επικίνδυνα.
Ένας λαός που αναμένει την σωτηρία από το άστρο Α του Κενταύρου ή από τον αστερισμό του Σείριου ή την Ομάδα Ε, ή τον Τσίπρα, τον Σαμαρά και τον κάθε πολιτικό, ή τον Θεό τον ίδιο, δεν πρόκειται να σωθεί. Η σωτηρία θα έρθει αν εμείς, πρώτα και πάνω απ’ όλα, αποφασίσουμε να αλλάξουμε νοοτροπία, να απαλλαγούμε από τον απύθμενο λαϊκισμό τον οποίον αξιοποίησαν και αξιοποιούν κάποιοι για να κερδίσουν – επειδή φέρνει αποτέλεσμα – και να διατηρήσουν την εξουσία. Πειθόμαστε, ότι υπάρχουν ανώδυνες λύσεις στα πιο περίπλοκα προβλήματα και ως αποτέλεσμα καταβάλουμε δυσανάλογα μεγάλο κόστος στο τέλος, πληρώνοντας την αποστασιοποίησή μας από την πραγματικότητα.
Οι Έλληνες ανακάλυψαν τον ορθό λόγο. Παρά ταύτα αφήνονται να παρασύρονται από το συναίσθημα. Κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει. Το βιβλίο του Μιχάλη Ιγνατίου προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αξιολογήσουμε τη στάση μας. Εάν καταφέρουμε να γίνουμε λιγότερο εύπιστοι στα κάθε λογής «πολιτικά αηδόνια» που κατέστρεψαν τη χώρα, θα έχουμε κάνει ένα αποφασιστικό βήμα μπροστά.