Ελληνική βουλή και Βρετανικό Κοινοβούλιο: Βίοι όχι παράλληλοι
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Να μιλάτε με τον Ταγίπ Ερντογάν, κύριε Πρωθυπουργέ, αλλά πάντα με το δάκτυλο στη σκανδάλη: Μόνον έτσι θα σέβεται την Ελλάδα ο νεοσουλτάνος ισλαμιστής της Τουρκίας!
Η Μητέρα Πατρίδα πρέπει να δει την Κύπρο ως προέκταση της Ελλάδας, στρατιωτικά και στρατηγικά: Οι διεθνείς ύμνοι για την Κυπριακή Δημοκρατία και η αποδοχή της απ’ όλους…
Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Αν βρεθεί κάποιος στην Αγγλία και πέσει πάνω στο κανάλι BBC Parliament και ακούσει κοινοβουλευτικές συζητήσεις με την παρουσία του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της Αντιπολίτευσης, θα διαπιστώσει ότι κάπως, ή μάλλον πολύ διαφορετικά, διεξάγονται εκεί οι συζητήσεις.
Κι επειδή είτε το θέλουμε είτε όχι, στην Αρχαία Αθήνα υπήρχε διαφορετικό σύστημα, μια και οι πολίτες διαβουλεύονταν αυτοπροσώπως στην Πνύκα και όχι μέσω εκπροσώπων τους, καλό είναι να δούμε πως εξελίσσονται οι συζητήσεις στο αγγλικό κοινοβούλιο, μια και οι βρετανοί είναι οι πρώτοι διδάξαντες το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Στην Βρετανία λοιπόν μιλάει ο Πρωθυπουργός, αναπτύσσοντας εν συντομία τα επιχειρήματά του για ένα θέμα και απαντάει ο Αρχηγός της Αντιπολίτευσης το ίδιο σύντομα και ουσιαστικά. Ο Πρόεδρος που είναι ένα σεβάσμιο σε ηλικία πρόσωπο, δεν παρεμβαίνει και δεν δίνει καν τον λόγο στον ένα ή στον άλλο ομιλητή.
Η διάταξη των καθισμάτων στο αγγλικό κοινοβούλιο είναι μια μικρογραφία του Παναθηναϊκού Σταδίου και οι δύο βασικοί πολιτικοί κάθονται στην πρώτη σειρά ο ένας απέναντι από τον άλλο και όταν μιλούν σηκώνονται απλώς από τη θέση τους. Μπροστά τους υπάρχει ένα κοινό τραπέζι στο οποίο ακουμπούν τα χαρτιά τους.
Στη διάρκεια των ομιλιών, θα ακούσει κάποιος και το γνωστό αγγλικό σκωπτικό χιούμορ και φυσικά γέλια ή στιγμιαία οχλοβοή. Ο διάλογος είναι υψηλού επιπέδου και κανείς δεν διανοείται να σηκωθεί να φωνάζει ή το χειρότερο να προπηλακίζει την άλλη πλευρά.
Το λεγόμενο dress code δηλ. η αμφίεση έχει από κοστούμια και γραβάτες μέχρι και παπιγιόν για τους άνδρες και ταγιέρ για τις γυναίκες. Βεβαίως κανείς δεν κυκλοφορεί με μπλου τζίν, κάτι που ως γνωστόν απαγορεύεται ακόμη και στα καζίνο κάποιας περιωπής.
Όταν ολοκληρώσουν το τετ-α-τετ οι πολιτικοί αρχηγοί, η συζήτηση διευρύνεται με ερωτήσεις των βουλευτών όλων των κομμάτων, με βάση τη σειρά της εγγραφής τους στον κατάλογο του Προέδρου της Βουλής.
Η δουλειά του Προέδρου στη διάρκεια της συνεδρίασης είναι να εκφωνεί απλώς το όνομα του βουλευτή, που κάνει την προφορικά την ερώτηση του η οποία δεν διαρκεί πάνω από δύο λεπτά.
Και οι απαντήσεις είναι το ίδιο σύντομες, είτε από τον Πρωθυπουργό είτε από τον Αρχηγό της Αντιπολίτευσης. Στην αίθουσα του Κοινοβουλίου δεν μπαινοβγαίνει κόσμος και δεν υπάρχουν πηγαδάκια βαριεστημένων βουλευτών, που περί άλλα τυρβάζουν.
Υπάρχει ένας σεβασμός στο χώρο, που συνέρχεται το νομοθετικό σώμα και μια ευπρέπεια από όλους τους βουλευτές.
Αυτή την εικόνα εισπράττει κάποιος τρίτος, που παρακολουθεί από τον τηλεοπτικό του δέκτη τις εργασίες του αγγλικού Κοινοβουλίου.
Με αφορμή την συνεδρίαση της ελληνικής Βουλής την Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015, την οποία προκάλεσε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, προκειμένου να ενημερώσει τους βουλευτές για την πορεία των διαπραγματεύσεων, γίναμε μάρτυρες μιας παρωδίας κοινοβουλευτικής διαδικασίας, όπου η Πρόεδρος του σώματος είχε παντελώς ξεχάσει τον ρόλο της.
Σχολίαζε τους ομιλητές της Αντιπολίτευσης, τους έκανε παρατηρήσεις, όπως η δασκάλα του δημοτικού στους μαθητές της και το χειρότερο, ανθυπομειδιούσε ειρωνικά, λες και βρισκόταν σε κάποια σύναξη υστερικών γυναικών, που προσπαθούν να εκνευρίσουν την ομήγυρη, όταν παίζουν μπιρίμπα.
Βεβαίως οι δύο τελευταίες λέξεις μπορούν να φανούν από κάποιους ανεγκέφαλους, ρατσιστικές ή και σεξιστικές. Όμως επειδή ο υπογράφων αυτό το άρθρο, έχει στην πράξη και όχι στα λόγια αποδείξει ότι σέβεται απεριόριστα τις γυναίκες, γι αυτό και εκ προοιμίου δηλώνει ότι δεν τον ενδιαφέρουν οι τέτοιου είδους ανόητοι χαρακτηρισμοί.
Με δυο κουβέντες, μια συζήτηση για ένα τόσο σοβαρό θέμα, η εξέλιξη του οποίου, θα επηρεάσει άμεσα την ζωή μας, εξελίχτηκε σε μια χάβρα Ιουδαίων, κατά το κοινώς λεγόμενο στη χώρα μας, με αποτέλεσμα να ξεστρατίσει η όλη συζήτηση.
Το ζητούμενο, δηλ. η συναίνεση, δεν επετεύχθη και οι δύο πλευρές εν μέσω πολεμικών ιαχών αποχώρησαν στέλνοντας το μήνυμα στους απανταχού Έλληνες, ότι οι αντιμαχόμενοι είναι εχθροί και όχι πολιτικοί αντίπαλοι, που εκτιμούν απλώς διαφορετικά τη διαχείριση ενός προβλήματος.
Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής, είναι όχι απαράδεκτη, αλλά προκλητική απέναντι σε μια κοινωνία, που σηκώνει για πέντε χρόνια τον σταυρό του μαρτυρίου.
Το λιγότερο που μπορούν να κάνουν, όσοι παίζουν με τις τύχες μας, είναι να φροντίσουν να πάρουν στα χέρια τους τα dvdτου αγγλικού Κοινοβουλίου, να τα υποτιτλίσουν, να τα δουν προσεκτικά, μπας και ξεστραβωθούν.
Διαφορετικά αν επιμείνουν σε αυτή την καφενόβια συμπεριφορά, που περιφέρουν μεταξύ Κοινοβουλίου και τηλεπαραθύρων, θα επιφυλάξουν για τον εαυτό τους το ρόλο του εφιάλτη, μια και η χώρα θα συνεχίσει ακάθεκτη την πορεία προς την καταστροφή…