Μη φοβηθείς τη πτώση, μόνο έτσι θα κερδίσεις μια δεύτερη ευκαιρία για τη ζωή…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
«Η πτώση στη ζωή μου, έγινε ξαφνικά και σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η επιδείνωση της ήδη ταραγμένης υγείας μου σε συνδυασμό με σοβαρά γεγονότα που μου σημάδεψαν τη ζωή, με οδήγησαν στο μηδέν», μου εξηγεί…
Ονομάζεται Χριστίνα Ματθαίου. Θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς, ως ένα ακόμα παιδί θαύμα του αθλητισμού. Μόλις πέντε χρονών, ξεκινάει την ενασχόληση της τόσο με την ενόργανη όσο και με τη ρυθμική γυμναστική. Κόρη πυγμάχου. Μέσα από τον πατέρα της ανακαλύπτει σιγά – σιγά την αγάπη της για το kick – boxing και κάπου στα δεκατέσσερα διδάσκετε την τέχνη της πυγμαχίας από τον Δημήτρη Λεβεντογιάννη. Στη συνέχεια η Χριστίνα γίνεται βοηθός προπονητή και λίγο αργότερα προπονήτρια. Ακολουθούν διακρίσεις, διασυλλογικά παιχνίδια, αμέτρητες ώρες σκληρής δουλειάς και προπόνησης. Στόχος της; Κάθε μέρα να σπάει τα όρια της, τις αντοχές της και να ξεπερνάει ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό…. Μόνο που το 2007, η «ανίκητη» μέχρι τώρα Χριστίνα, δέχεται το μεγαλύτερο jab, στην μέχρι τώρα πορεία της καριέρας, ένα χτύπημα που δεν προέρχεται από κανέναν αντίπαλο αλλά από την ίδια τη ζωή….
«Από το 1997 – 2007, υπήρξα αθλήτρια με πολλά παιχνίδια στο ενεργητικό μου. Πολλοί αθλητές διακρίθηκαν από μένα ως προπονήτρια. Το 2007 ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας με καθηλώνει και μου προκαλεί, μερική αναπηρία. Δεν είχα την αίσθηση των χεριών μου… Δεν μπορούσα να εργαστώ. Δυσκολευόμουνα να περπατήσω. Μ’ άλλα λόγια είχα χάσει τον εαυτό μου, τη Χριστίνα… Πολλές φορές αναρωτιόμουν… πώς ένας άνθρωπος, σαν κι εμένα, τόσο δυναμικός να ζει όλη αυτή την κατάρρευση; Συναισθήματα; Δεν είχα!!! Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα καν αν νοιώθω.
Για μένα δεν υπήρχε κανένα νόημα, κανένα κίνητρο να πατήσω και να προχωρήσω. Καμιά μορφή ευτυχίας, δε με ενδιέφερε γιατί πολύ απλά δεν πίστευα σ’ αυτήν… Είναι συγκλονιστικό να εγκαταλείπεις τον εαυτό σου και να βουλιάζεις στην προσωπική σου κατάθλιψη. Για τρία χρόνια έδωσα μάχη με τον εαυτό μου. Υπήρχαν όμως και άνθρωποι γύρω μου, η οικογένεια μου και ο προσωπικός μου γιατρός. Χωρίς αυτούς όλα θα ήταν χειρότερα και δεν ξέρω και αν θα τα κατάφερνα μόνη μου, να ξεφύγω από το λαβύρινθο που είχα εγκλωβιστεί…
Αργά αλλά σταθερά συνειδητοποίησα, κυρίως μέσα από τις τεχνικές της δουλειάς μου, να βρω τρόπο, να σταθώ και πάλι στα πόδια μου. Να περπατήσω, να πιάσω το ποτήρι χωρίς να πέσει μέσα απ’ τα χέρια μου, να κοιμάμαι χωρίς πόνους, να βγαίνω πάλι έξω με τις φίλες μου, να εργάζομαι…. Τα τόσο απλά μα τόσο σημαντικά που αν δεν τα «χάσεις» δεν έχεις ουσιαστικά τη δυνατότητα να τα αναγνωρίσεις, να τα εκτιμήσεις, να συνειδητοποιήσεις πόσο ευλογημένος είσαι, γι αυτά τα απλά…. Που κάποιοι καθημερινά παλεύουν για να τα αποκτήσουν, όπως κάποτε και εγώ…
Και κάπου εδώ «γεννιέται» το weight fight, αφού πρώτα όλη αυτήν την τεχνική τη δοκίμασα και την εφάρμοσα στο αδύναμο σώμα μου.. ένας συνδυασμός πολεμικών τεχνών, αερόβιας άσκησης, βελτίωσης αυτοπεποίθησης, ενδοσκόπησης δυνάμεων, πείσμα και στοχοθέτηση ζωής…. Κατάφερα να «σμιλεύω» σώματα, που κάποιοι πιθανώς να μην τολμούσαν να αγγίξουν , κορμιά με ιδιαιτερότητες, που είχαν αφεθεί, που είχαν εγκαταλειφθεί, που είχαν χαθεί στο χάος του υπερβολικού βάρους, άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα υγείας και με «κλονισμένη» αυτοπεποίθηση… Άνθρωποι που είχαν σκεπάσει τους καθρέφτες τους, που είχαν χάσει την κοινωνικότητα τους, τον ίδιο τους τον εαυτό… Που ίσως μόνο εγώ θα μπορούσα να τους καταλάβω μετά από τη δική μου περιπέτεια… Γιατί ένα σώμα για να είναι ωραίο πρέπει να έχει και ωραία ψυχή, γιατί αυτή τη ψυχή θέλω να ακουμπάω, σκεπτόμενη για το πώς ήταν η δικιά μου, που από πρωταθλήτρια, βρέθηκα στην απομόνωση , χωρίς δυνάμεις, χωρίς αυτοπεποίθηση, αναπολώντας κοιτάζοντας τα βραβεία μου, τα μετάλλια μου στις φωτογραφίες, χαμένη σε αναπάντητα γιατί… Γιατί σε μένα αυτό; Δημιουργικά όμως αυτά τα γιατί…. Γιατί μέσα απ’ αυτά ξαναβρήκα το κουράγιο, τη θέληση, την αισιοδοξία, τη δίψα για ζωή αλλά και για αλληλεγγύη…. Γιατί μόνο όταν βιώνεις ένα πρόβλημα, θεωρώ πως μπορείς να «ακουμπήσεις» την πλάτη των άλλων, να τους πιάσεις το χέρι και να τους πεις πάμε, είμαι κοντά σας και μαζί θα φτιάξουμε ότι μας κάνει να μη χαμογελάμε, ότι μας κάνει να νοιώθουμε δυνατοί, να κυκλοφορούμε ελεύθερα, με σιγουριά και να μην ντρεπόμαστε για την εικόνα, γιατί θα χουμε την εικόνα που ονειρευόμαστε .. … Παρέα ανακαλύπτουμε τα όρια, τα δικά σου, του Α, Β και παρέα τα σπάμε… Η Ελένη, μαθήτρια μου πια, με σοβαρό πρόβλημα παχυσαρκίας, που ενώ την ήξερα χρόνια αλλά την προσπερνούσα, στάθηκε η αφορμή , για να γίνει η απαρχή ενός νέου κύκλου… Ήθελα να τη βοηθήσω, ήθελα να ζήσει… Την τράβηξα από το χέρι, να αθληθεί, να διατραφεί σωστά και να βρει τη δύναμη να ξανακερδίσει τη ζωή της πίσω… Να νικήσει τον εχθρό που στην προκειμένη περίπτωση ήταν το ίδιο της το βάρος και τα κατάφερε.
Κάπου εκεί, αποφάσισα πως έπρεπε να κλείσω σε ένα όμορφο κουτί, την προηγούμενη δεκαετία της ζωής μου, χωρίς βέβαια να τη ξεχνώ,( γιατί χάρη και σ΄ αυτήν σήμερα επαγγελματικά υπάρχω) και έτσι λοιπόν δημιουργώ – καλωσορίζω τη καινούργια μου τεχνική, weight fight…
Ορμώμενη τόσο από την Ελένη όσο και από την προσωπική μου περιπέτεια, ένοιωσα την ανάγκη, πως θα πρέπει πια να ασχοληθώ με ανθρώπους που έχουν πραγματικά ανάγκη, για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, όπως και έγινε.
Είναι αυτό που λέω συχνά και στους μαθητές μου, στα «παιδιά» μου όπως τους αποκαλώ… Η μάχη που δίνουν καθημερινά είναι σαν το κουβάρι της Αριάδνης. Χαράζω μαζί τους το δρόμο για να βγουν από τον προσωπικό τους λαβύρινθο και να νικήσουν το τέρας που λέγεται ( κιλά, κακή ψυχολογία, χαλάρωση, παθολογικές παθήσεις και άλλα…)
Έχω το δυναμισμό, να πατήσω μαζί τους στα σκαλοπάτι και να φτάσουμε στο στόχο…. Αυτό που μεταφέρω στη δουλειά μου, είναι ότι κάθε άνθρωπος είναι δυνατός να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του, που στις πλείστες περιπτώσεις είναι σοβαρό και να βγει νικητής.
«Με λένε Λένα Κουράπα είμαι 24 χρονών. Στη Χριστίνα είμαι ένα χρόνο. Είμαι φυσικοθεραπεύτρια κ παρ’ όλα αυτά δεν έβρισκα σε ποιον να απευθυνθώ να χάσω τα κιλά μου κ ταυτόχρονα να φτιάξω το ισχίο μου που είχα σοβαρό πρόβλημα. Πάθαινα συνέχεια εξάρθρωση. Έβγαινε δηλαδή το ισχίο μου σε ότι κίνηση κ αν έκανα. Μαζί με τη Χριστίνα , έχασα ήδη 20κιλα , ενδυνάμωσε το ισχίο μου κ πλέον δεν βγαίνει. Τα άλλα 10κιλα που μου έχουν απομείνει μου φαίνονται αστεία…Κ αυτό χάρη στη δασκάλα μου. Χριστίνα σ ευχαριστώ»
« Με λένε Όλγα Σαββίδου. Είμαι 35 χρονών. Για τη Χριστίνα έμαθα από μία φίλη μου. Ήμουν 100 κιλα και λόγω του υπερβολικού βάρους μου δημιουργήθηκε σάκχαρο. Για καλή μου τύχη πήγα στην Χριστίνα. Είμαι τώρα 12 μήνες ζυγίζω 74 κιλά και είμαι υγιεστάτη… Και το σημαντικό είναι πως με τη γυμναστική αυτή, παρά την απώλεια βάρους, το σώμα μου δεν έχει υποστεί καμία χαλάρωση, απέκτησα ένα μυώδες και καλογυμνασμένο… Η Χρστίνα μου έσωσε τη ζωή…»
«Με λένε Νατάσα Τσαχουριδου. Ειμαι 29 χρονών. Ειχα πάρα πολλά κιλά επάνω μου αλλά ευτυχώς δεν μου είχαν δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα παθολογικό. Όμως όταν έμαθα για τη Χριστίνα πήγα να χάσω τα κιλά μου για να μην μου δημιουργηθεί κάτι στο μέλλον. Εχω καταφέρει με τη μέθοδο του weight fight , να χάσω 20 κιλά, χωρίς καμία χαλάρωση .Για πρώτη φορά στη ζωή μου καταφερα να το κάνω.Η θέληση μου και οι γνώσεις της δασκάλας μου, με έχουν κάνει μια Νατάσα, που πλέον αισθάνεται καλά με τον εαυτό της βγαίνοντας διασκεδάζοντας … με λίγα λόγια αισθάνομαι πιο υγιείς από ποτέ!!!»
Μη φοβηθείς τη πτώση, μόνο έτσι θα κερδίσεις μια δεύτερη ευκαιρία για τη ζώη…