Η «δαιμονοποίηση» μιας νέας στρατηγικής: Χειροκρότησαν τη δική τους απαγγελία
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Στην Άγκυρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης για τις συνομιλίες με τον Ερντογάν: Η ατζέντα και οι δυο νέες συμφωνίες που θα υπογραφούν – Στο δείπνο και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος
«Θα πιέζω μέχρι τέλους για διάλογο» λέει η κ. Ολγκίν Κουεγιάρ: Ετοιμάζει έκθεση και θα ενημερώσει τον Γ.Γ. του ΟΗΕ σχετικά με τις επαφές της για το Κυπριακό
Του Κώστα Βενιζέλου
Είναι αξίωμα στη ζωή και στην πολιτική, πως όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Στο Κυπριακό, ασφαλώς η μη λύση οφείλεται στην Τουρκία. Η ακολουθούμενη, ωστόσο, πολιτική της ελληνικής πλευράς από το 1974 και εντεύθεν, δεν απέδωσε. Έχει, αντίθετα, οδηγήσει βαθμηδόν σε υποχωρήσεις, καθώς θεωρήθηκε διαχρονικά πως με μια πολιτική «ενθάρρυνσης», εξευμενισμού της τουρκικής πλευράς και «δώσε-δώσε», θα σπάσει το αδιέξοδο και θα φέρει λύση.
Το σύνδρομο του αδύνατου και του ηττημένου, έχει οδηγήσει τις εκάστοτε ηγεσίες να θεωρούν ταμπού την όποια αλλαγή στρατηγικής. Θεωρείται, λίγο-πολύ ως «ιεροσυλία» ακόμη και η συζήτηση για το ενδεχόμενο να εξεταστεί εναλλακτική στρατηγική. Ένα σοβαρό κράτος, έχει πάντα ενώπιον του πολλά και διαφορά σχέδια δράσης. Έχει στρατηγική και τακτικές που της ταιριάζουν. Στην Κύπρο, θεωρούν πως οι επιλογές της δεκαετίας του ΄70 δεν αλλάζουν και δεν επηρεάζονται από το ευρύτερο διεθνές περιβάλλον.
Η αντίφαση που επιβεβαιώνεται στην πράξη είναι πως, ενώ προωθείται ένας γεωστρατηγικός σχεδιασμός με συνεργασίες στην περιοχή και τη σύναψη συμμαχιών, με έρευνες για υδρογονάνθρακες, την ίδια ώρα στο Κυπριακό υπάρχει μια «θρησκευτική προσήλωση» σε πεπατημένες αποτυχημένες μεθόδους, και θεωρείται αμαρτία ακόμη και η σκέψη να εγκαταλειφθούν αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές πολιτικές.
Η γεωπολιτική διάσταση της Κύπρου, έχει ενταχθεί, κυρίως μετά την τουρκική εισβολή του 1974, στη λογική της διαχείρισης του Κυπριακού προβλήματος, από τους εν δυνάμει μεσολαβητές. Ως εκ τούτου απομυζούν προς όφελος τους τα πλεονεκτήματα αυτά, αφήνοντας στη γωνία την Κύπρο. Αυτό υιοθετεί και η Λευκωσία, από αδυναμία και φόβο.
Για να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε και εφαρμόσουμε μια μακράς πνοής στρατηγική, πρέπει να ξεπεράσουμε εαυτούς. Πρωτίστως τη μιζέρια του μικρού και ανήμπορου. Την απελπισία του ηττημένου. Να ξεπεράσουμε το μοιρολόι των ηττημένων μυαλών, που σε κάθε κίνηση σκέφτονται την αντίδραση της Τουρκίας.
Εάν οι διαχρονικές πολιτικές επιλογές δεν αποδίδουν, πρέπει να βρεθεί μια άλλη διαδρομή. Εκτός κι εάν η προσήλωση στο γνωστό ποίημα( λύση διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία….) που περιγράφει τη μορφή της λύσης, αποτελεί το άλλοθι για να παραμείνει η κατάσταση ως έχει.
Δεν θα ασχοληθώ με τη διήμερη σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου, καθώς όλα ήταν απελπιστικά προβλεπτά και αναμενόμενα. Οι απαγγελίες δεν είχαν στην ουσία ακροατήριο. Χειροκροτήθηκαν μόνο από τους απαγγέλλοντες. Το ζητούμενο είναι να εξευρεθεί διέξοδος. Και διέξοδος δεν μπορεί να εξευρεθεί εάν οι προσεγγίσεις κινούνται στην πεπατημένη οδό. Η Κύπρος είναι μοναδική στο ότι διαφοροποίηση των γεωστρατηγικών δεδομένων αφήνει αδιάφορη την ηγεσία και ανεπηρέαστη την πολιτική της σε ό,τι άφορα τα μείζονα ζητήματα της χώρας προεξαρχόντος του Κυπριακού.
Η Κύπρος είναι μια μικρή χώρα. Αυτό μπορεί να εξισορροπηθεί μέσα από την σοβαρή μελέτη και αξιοποίηση νέων δεδομένων που έχει φέρει ο συνδυασμός της συμμετοχής της ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της γεωγραφικής της θέσης στο νοτιότερο και ανατολικότερο άκρο της ΕΕ και της ανακάλυψης υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο . Η δαιμονοποίηση «μιας νέας στρατηγικής» είναι η εύκολη καταφυγή μπροστά στην αδυναμία να παράξουν οι πολιτικοί πολιτική πέραν από τα στενά όρια της μείζονος Λευκωσίας.