Μνήμη του ενωτικού Σπύρου Παπαγεωργίου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Συνεργασία Κύπρου- Ιορδανίας στην αεροπυρόσβεση: Εφθασε την Πάφο το πλήρωμα της αποστολής από το Αμμάν που θα συνδράμει τις δυνάμεις της Δημοκρατίας
Η Ελλάδα, η Κύπρος και η Ουκρανία: Η Αθήνα και η Λευκωσία υιοθέτησαν μια μονομερή πολιτική εξυπηρέτησης των αμερικανικών συμφερόντων, χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Έφυγε ο Σπύρος Παπαγεωργίου ο κατ´εξοχήν ιδεολόγος του κυπριακού ενωτικού κινήματος το οποίο στήν πορεία του πρώτα προδώθηκε, ακολούθως μετετράπη σε διχαστικό , προπαγανδιστικό και στρατηγικό εργαλείο της χούντας στην Κύπρο, για να καταντήσει φύλλο συκής του προδοτικού πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, πού άνοιξε τη κερκόπορτα στους Αττίλες.
Ο Σπύρος Παπαγεωργίου, μπορεί να μην ταυτίσθηκε με όλη την παραπάνω πορεία αλλά στις 15 Ιουλίου ταυτίσθηκε απόλυτα με τους πραξικοπηματίες και ανέλαβε και “αξίωμα”στήν “μίνι χούντα”, πού με τις τηλεφωνικές εντολές του “δικτάτορα της κατατσαρόλας” ( “tin pot dictator”) Ιωαννίδη, εγκαταστάθηκε για περίπου μιά βδομάδα στη Λευκωσία.
Ο Σπύρος Παπαγεωργίου υπήρξε ιδεολόγος. Ως ιδεολόγος ενωτικός παρασύρθηκε απο την χούντα, πιστεύοντας και σε σύγκρουση με τα γεγονότα, ότι κατά κάποιο, “μαγικό”ή “μεταφυσικό” τρόπο, θα έφερνε την ατόφια ένωση. Αλλά μετά το 1974 απέδειξε ότι δεν ήταν ιδεοληπτικός. Έφυγε απογοητευμένος και εγκαταστάθηκε στήν Αθήνα. Εκεί αναστοχάσθηκε. Και στο mea culpa του, “Μακάριος”(1976), παραδέχθηκε την ορθότητα της στρατηγικής σκέψης του Μακαρίου πού ήταν η εδραίωση της διεθνούς υπόστασης του κυπριακού κράτους, η περιφρούρηση της κυριαρχίας του και η διαφύλαξη της ανεξαρτησίας του. Μόνο αυτή η στρατηγική λειτουργούσε και λειτουργεί μέχρι σήμερα, ως ασπίδα κατά της βουλιμικής Τουρκίας και των Νατοϊκών της συμμάχων. Οι τελευταίοι έχουν, απο την δεκαετία του 1950, παραχωρήσει δικαίωμα βέτο στους στρατοκράτες της ´Αγκυρας πάνω στόν κυπριακό Ελληνισμό και στο μέλλον της Κύπρου, εκλογικεύοντας και ταυτίζοντας την επαίσχυντη αυτή τους θέση ως αναγκαία γιά την, δήθεν, διασφάλιση της Δύσης και του πολιτισμού της στον αέναο πόλεμο κατά των δυνάμεων του σκότους και της ανελευθερίας. Εμπόδιο στα σχέδια αυτά ήταν, είναι και παραμένει η κρατική υπόσταση και κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Για τον αναστοχασμό του αυτό ο Σπύρος Παπαγεωργίου λοιδορήθηκε όσο κανείς “ενωτικός” από τους πάλαι ποτέ λαγόκαρδους “συναγωνιστές”του. Αντίθετα με αυτούς, που ως ιδεοληπτικοί αδυνατούν, εξ´ορισμού, να αναστοχαστούν, ο Σπύρος Παπαγεωργίου αναγνώρισε το λάθος του και με παρρησία το παραδέχθηκε.
Αξίζει στον εκλιπών Σπύρο Παπαγεωργίου κάθε τιμή για την πράξη του αυτή . Τον τιμούμε επίσης και για το πλούσιο συγγραφικό, ερευνητικό και δημοσιογραφικό του έργο, που αποτελεί σημείο αναφοράς για την σύγχρονη ιστορία του ελληνισμού, της αποικιοκρατίας αλλά και του ιμπεριαλισμού. Έφυγε πικραμένος, ταλαιπωρημένος και αγνοημένος. Αλλά αναπαύεται στα χώματα της Ελλάδας που τόσο αγάπησε. Στην
οικογένεια του εκφράζω, με σεβασμό, τα συλληπητήρια μου.
Υ.Γ.: Ο Σπύρος Παπαγεωργίου έγραφε και με το όνομα Διονύσιος Καρδιανός. Η επιλογή του ονόματος δεν ήταν τυχαία και παραπέμπει στο αυθεντικό ιδεολογικό στίγμα του εκλιπόντος, στην αγάπη του και στην πίστη του για την Ελλάδα ως υπερασπίστρια της ελευθερίας των απανταχού Ελλήνων. Ο Διονύσιος Καρδιανός, απο την πόλι Καρδία της Θράκης, υπήρξε πολεμιστής με τον στρατό του Παυσανία και έπεσε το 478 π.χ. υπερασπιζόμενος την ελευθερία της Κύπρου απο τους Πέρσες. Οι Κύπριοι τον τίμησαν, όπως μαρτυρεί επιτύμβια στήλη που απεικονίζει πολεμιστή και φέρει το όνομα του, ΔΙΟΝΥΣΙΟ[Σ] ΚΑΡΔΙΑΝΟ[Σ]. Η στήλη, που φυλάγεται στο Κυπριακό Μουσείο, βρέθηκε το 1931 στην τουρκοκρατούμενη Λύση, την αρχαία Ελισσώ, γενέτειρα του ήρωα της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου.