Δαιμονοποιούν και τους πρόσφυγες στην Κύπρο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Το μεταναστευτικό, ως τρίτος Αττίλας, απειλεί την εθνική και βιολογική επιβίωση της Κύπρου: Τους εγκληματίες, οι Κύπριοι δικαστές τούς χαϊδεύουν με φυλάκιση 18 ή 24 μηνών!
Μα πόση κοροϊδία τέλος πάντων; Πόσα ψέματα; Πενήντα χρόνια από την τουρκική εισβολή και πενήντα από την κατοχή… Η Κύπρος παραμένει υπό τουρκικό κλοιό… (video)
Του Κώστα Βενιζέλου
ΠΕΡΑΣΑΝ μια δυο μέρες μέχρι να βρούμε τη σωστή διατύπωση για τους ανθρώπους που χάθηκαν στη θάλασσα και το κύμα τους έφερε κοντά στην Κύπρο. «Λαθρομετανάστες», «πρόσφυγες», «μετανάστες». Τελικά στην αναζήτηση και στη δυστοκία δεν «κλείδωσε» η σωστή διατύπωση: Άνθρωποι.
Μετά το πρώτο σοκ, που πέρασε η κοινωνία μέσα τις απευθείας τηλεοπτικές μεταδόσεις, άρχισε ο γνωστός σκεπτικισμός για το «τι θα τους κάνουμε». Όλοι ξεχνούν μια σημαντική λεπτομέρεια, ότι πέραν από την ανθρώπινη διάσταση, που κάποιοι την βλέπουν διαδικαστική και υπεράνω( αυτό αφορά όσους απάνθρωπα σκέφτονται), υπάρχει και η…ψυχρή πραγματικότητα: Με βάση τις διεθνείς συμβάσεις είμαστε υποχρεωμένοι να οργανώσουμε διάσωση, να τους σώσουμε και να τους φιλοξενήσουμε. Το δεύτερο σημαντικό, που δεν πρέπει να μας διαφεύγει είναι πως εάν εξαρτάτο από τα δικά μας θαλάσσια μέσα, μάλλον η επιχείρηση δεν θα κατέληγε σε επιτυχία. Γιατί, αν και νησιώτικο κράτος και με φιλοδοξίες για να διαδραματίσουμε ρόλο, δεν διαθέτουμε τα αναγκαία μέσα. Εάν, η ΑΟΖ είναι έντεκα φορές την έκταση της Κύπρου, η περιοχή έρευνας και διάσωσης, που καλύπτει η Κυπριακή Δημοκρατία, είναι πολύ μεγαλύτερη. Ευτυχώς για τους ανθρώπους αυτούς βρέθηκε στην περιοχή το κρουαζιερόπλοιο της «Σάλαμις».
Οι εξελίξεις στην περιοχή προμηνύουν πως θα βρεθούμε πολλές φορές στην ανάγκη να βοηθήσουμε ανθρώπους κυνηγημένους, που αναζητούν τρόπους διαφυγής από τον πόλεμο, τις συγκρούσεις, για μια καλύτερη ζωή. Αν και δεν είμαστε χώρα που προτιμάται από τους κυνηγημένους αυτούς ανθρώπους, ωστόσο, είναι προφανές πως δεν θα αποκλείεται να είμαστε στο μέσο της διαδρομής τους. Γι αυτό και θα πρέπει να προετοιμαστούμε και για παρόμοια περιστατικά.
Έχει ειπωθεί από πολλούς, πώς η περιπέτεια των ανθρώπων αυτών, η εγκατάστασης τους σε αντίσκηνα, θυμίζει τα όσα βιώσαμε στην Κύπρο το 1974. Κυνηγημένοι από τους εισβολείς, παραδομένοι στο έλεος ενός πάνοπλου εχθρού, προσπαθούσαμε να διασφαλίσουμε πρώτα από όλα την επιβίωση. Γι αυτό και όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας θα πρέπει να ξυπνούν και τα δικά μας βιώματα. Το έχουμε ανάγκη ως κοινωνία και ως λαός, ιδιαίτερα όταν έχουμε μετατραπεί σε μια χώρα που δεν αντιδρά σε καμία επίθεση που δέχεται( στο εθνικό θέμα και στην οικονομία). Φθάσαμε στο σημείο όταν αναφέρονται σε πρόσφυγες, να μην εννοούν και τους Κυπρίους, τους τέως καλοπερασάκηδες. Κι αυτό είναι και δική μας ευθύνη.
Αυτό που ως κοινωνία, ως χώρα, θα πρέπει να υποστηρίζουμε με θέρμη, είναι πως το δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα. Αυτό αφορά και εμάς, έστω και εάν κάποιοι εκτός το έχουν ξεχάσει ή το θυσίασαν στο βωμό των συμφερόντων τους.
Τις μέρες μας, οι πόλεμοι, οι συγκρούσεις, τα συμφέροντα, δαιμονοποιούν ακόμη και τους πρόσφυγες. Τους χωρίζουν σε «καλούς» και «κακούς». Εμείς έχουμε πολλούς επιπρόσθετους λόγους να αντιδρούμε σε αυτό.