Ακούουν ποτέ οι πολιτικοί μας; Δυστυχώς όχι
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Δρα Παναγιώτη Κ. Αυξεντίου
Ο διακεκριμένος Άγγλος ιστορικός Α.J.P. Taylor συγκρίνοντας δυο πρωθυπουργούς ανέφερε ότι ο μεν Lloyd George διόριζε υπουργούς για να τους ακούει, σε σύγκριση με τον WinstonChurchill ο οποίος διόριζε υπουργούς για να τον ακούουν.
Οι προσωπικότητες όλων των Κυπρίων προέδρων, το πολιτικό ανάστημα των οποίων παραμένει εξεζητημένο, δεν μπορεί λόγω περιορισμένου χώρου να καλυφθεί στο παρόν σημείωμα, το οποίον αναγκαστικά περιορίζεται στην τωρινή εποχή για την οποία κάποια γνώση έχουν και οι νέοι μας. Ακόμα και ο Χριστόφιας αποτελεί παρελθόν και επιγραμματικά θεωρείται πολιτικός αγκυλωμένος σε παρωχημένες ιδεολογίες, χωρίς τον τίτλο του θερμού πολέμιου του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Ο Αναστασιάδης όμως σαν ο άνθρωπος της επικαιρότητας φαίνεται να διακατέχεται από έμμονες προσωπικές ιδέες, στις οποίες με πείσμα πιστεύει και αμετάπειστα ακολουθεί. Καρυκευμένες οι ιδέες του με ανεφάρμοστες υποσχέσεις για λαϊκή κατανάλωση, δεν αλλοιώνουν ποσώς την ουσία των προσωπικών του κατευθύνσεων.
Οι ασάφειες, κενολογίες, αμφισημίες, γενικότητες και πολυλογίες αποτελούν χαρακτηριστικά, αλλά όχι χαρίσματα, των Κυπρίων πολιτικών. Από τη φλυαρία τους, η οποία είναι πραγματικά αντιστρόφως ανάλογη του ορθολογισμού, πρέπει να προστατεύεται η δημοκρατία. Το Προεδρικό πλημμυρισμένο με πολιτικάντηδες της κολακείας, τους οποίους η παραφθαρμένη γλωσσολογία στις μέρες μας αποκαλεί επικοινωνιολόγους, έχουν σαν ομάδα μοναδική αποστολή την αλλοίωση της πραγματικότητας με μιντιακές εκστρατείες αποβλάκωσης των πολιτών. Ενώ ύψιστον καθήκον της δημοκρατίας είναι η καλλιέργεια λογικής κρίσης βασισμένης σε στοιχειοθετημένες αποδείξεις, οι πολιτικοί δηλητηριάζουν την κοινωνία με αβασάνιστους δογματισμούς οι οποίοι αποξενώνουν τους καλώς σκεπτόμενους πολίτες και πάνω απ’ όλα τους νέους.
Επειδή η συμπεριφορά του Προέδρου αντανακλά σε κάποιο βαθμό το επίπεδο του τόπου του, επιβάλλονται μερικές υποδείξεις που ίσως εισακουστούν προς αποφυγή μελλοντικού διασυρμού της χώρας.
Ξεκινώντας από το πολυσυζητημένο σχέδιο Ανάν, ο κόσμος είναι πεπεισμένος ότι ο Πρόεδρος ακόμα το υποστηρίζει. Στην προεκλογική εκστρατεία αντί ρητής απόρριψης παρέπεμψε στην Ιστορία σαν κριτή των απόψεων του. Λογικά ο Αναστασιάδης για να υποστηρίξει την άποψη του πρέπει να αποδείξει (α) ποιες θα ήταν οι μακροχρόνιες συνέπειες του σχεδίου Ανάν και (β) ποιες θα ήταν οι συνέπειες άλλων, ίσως πολλών, σχεδίων που δυνατόν να εκπονηθούν. Μόνο αν τα καθαρά πλεονεκτήματα (α) υπερτερούν των συνεπειών (β), θα μπορούσε να επικαλεσθεί την Ιστορία, τις μελλοντικές εξελίξεις τις οποίες όλες οι καφετζούδες και αστρολόγοι πονηρά αποφεύγουν. Τέτοιες προβλέψεις αποτελούν ακατόρθωτο επιστημονικό επιχείρημα και ύβριν για τους Ολύμπιους Θεούς, τους οποίους ο κόσμος εμπιστεύεται περισσότερο από τους κοινούς θνητούς.
Είναι κατανοητή η επιδίωξη του Προέδρου να επιζητεί συναίνεση, αλλά όχι βέβαια κάτω από τη δικτατορική του προδιάθεση. Είναι εξωπραγματική μια συνοχή με περίβλημα αρχαίων μεγαλείων σκέψης και φιλοσοφίας σαν συνισταμένη ενδόξου ελληνικού επαναστατισμού στα σημερινά δεδομένα. Επιλεκτικά ανευρίσκονται μεμονωμένα ιστορικά γεγονότα ανάκαμψης και προόδου που έπονται εσωτερικών ή εξωτερικών καταστροφών, αλλά σπάνια οι σωτήρες ήσαν και οι καταστροφείς. Ο Πρόεδρος, ο οποίος με μια μονοκονδυλιά, με μη κρατικά κεφάλαια και καταθέσεις, κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα, διαφημίζει τον εαυτό του σαν τον σωτήρα του. Η αλληγορική σημασία του «πιστολιού στον κρόταφο» δεν αλλοιώνει τη διαπραχθείσα κλεψιά. Ασφαλώς η απόφαση του Προέδρου δεν είναι ηρωική αλλά κατακριτέα, όπως και η χειροτέρευση του κουρέματος από τη λαϊκίζουσα Βουλή. Αντί ηρωισμού η αντιπολίτευση διαπιστώνει ένα δονκιχωτισμό και χρεώνει τον Πρόεδρο με δειλία και με έλλειψη προγραμματισμού.
Του κουρέματος προηγήθηκαν οι συνηθισμένες πλουσιοπάροχες υποσχέσεις του Αναστασιάδη και η αυτοδιαφήμιση του σαν εκτιμημένου Ευρωπαίου πολιτικού στις προεκλογικές συζητήσεις πολιτικών αρχηγών, που βασίστηκαν στην εκ μέρους του αφελή σύγχυση της διπλωματικής ευγενικής ψευτοκατανόησης από αρχηγούς των ευρωπαϊκών κρατών σαν θετική πολιτική υποστήριξη προς τον ίδιο και την Κύπρο. Μετεκλογικά η μαρτυρία του στην Επιτροπή Πική ήταν ακόμα ένα δείγμα άλλης σύγχυσης μεταξύ πολιτικών προθέσεων και έμπρακτης πολιτικής, όταν ο Αναστασιάδης ανέγνωσε σωρεία επιστολών του προς τον Χριστόφια, ταυτίζοντας την άσκηση οικονομικής πολιτικής με επιστολές οι οποίες ευχολογικά ακύρωσαν την προτέραν αμαρτωλή δημοσιονομική υποστήριξη του στον προκάτοχο του. Στο πνεύμα οιασδήποτε τηλεοπτικής προβολής του Προέδρου περιλαμβάνεται η δυσκολοερμήνευτη δακρύβρεκτη παρουσία του, δανεισμένη ίσως από πολιτικούς της Ινδίας, σε εκδηλώσεις όπως η αναγκαστική αποχώρηση των Δηκοϊκών υπουργών από την Κυβέρνηση.
Συμπερασματικά, με βάση τις επιλογές των υπουργών του, οι οποίοι κατ’ αντίθεση των υποσχέσεων του κάθε άλλο παρά άριστοι είναι στο αντικείμενο της δραστηριότητας τους, ο Αναστασιάδης οπωσδήποτε δεν ανήκει στην τάξη του LloydGeorge. Αυτός ο αποκλεισμός του δεν ερμηνεύεται ότι αυτομάτως τον κατατάσσει στην τάξη του WinstonChurchill. Ελάχιστα, αν μη ανύπαρκτα, κοινά στοιχεία έχει ο Κύπριος Πρόεδρος με τον Churchill. Στη μεθοδικότητα των δραστηριοτήτων και τη δεξιοτεχνία στην αξιολόγηση του περιβάλλοντος του Άγγλου πρωθυπουργού, ο Αναστασιάδης παραθέτει την προχειρότητα σχεδιασμού του στο Eurogroup και τις τυμπανοκρουσίες έμμονης φαντασιόπληκτης εκτίμησης του από τους πρωταγωνιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αν υπάρχει μια κατηγορία στην οποία μπορεί να ενταχθεί, αυτή είναι η κατηγορία των πολιτικών που ακούουν ό,τι θέλουν να ακούουν, και οι οποίοι ηδονίζονται με τη φλυαρία της δικής τους φωνής. Η πλούσια παραγωγή τέτοιων πολιτικών αποτελεί μάστιγα για την Κύπρο και ναι μεν σαν κατάρα που είναι πρέπει να εξαλειφθεί, αλλά τα πώς και πότε για πολύ καιρό θα παραμένουν αόριστα και με την κυπριακή νοοτροπία μάλλον θα μπαίνουν συστηματικά στο περιθώριο παρά να βρίσκονται στις προτεραιότητες όλων των κυβερνήσεων.
* Ο Παναγιώτης Αυξεντίου, ομότιμος καθηγητής των Οικονομικών του Πανεπιστημίου Calgary – Canada