Η Αλίκη σήμερα θα γιόρταζε τα 80 της χρόνια…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΤΗς ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
«Θάλασσα πλατιά, σ’ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις, θάλασσα βαθιά μια στιγμή δεν ησυχάζεις λες και έχεις καρδιά, τη δικιά μου τη μικρούλα την καρδιά.» «Τη λατρεύω τη θάλασσα. Δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν. Είμαι σαν τη θάλασσα. Της μοιάζω. Πότε μπουρινιάζω, πότε είμαι ήρεμη και γαλήνια, πότε αστράφτω και πότε «χτυπάω το κεφάλι μου πάνω στα βράχια.» και πονάω μόνη μου και δεν το ξέρει και κανείς. Δε θέλω να δείχνω ποτέ τον πόνο μου. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να κρατάω μια σημαία και να λέω «ζήτω η ελπίδα και η αισιοδοξία».
Σα σήμερα γεννήθηκε (20 Ioυλίου 1934) . Αγαπούσε τη ζωή και μισούσε το θάνατο. Μια γυναίκα θρύλος. Μια γυναίκα μύθος. Άλλοι την λάτρεψαν κι άλλοι τη μίσησαν. «Σε όλους τους ανθρώπους, για να δείξεις ότι είναι «μεγάλοι», προσθέτεις επίθετα. Στην περίπτωση της, κι αν ακόμα αφαιρέσεις και την αποκαλέσεις μόνο με το μικρό φτάνει, δηλαδή αν πεις Αλίκη, μιλάς για τη Βουγιουκλάκη. για το φαινόμενο Βουγιουκλάκη και τα φαινόμενα θέλουν μόνο σεβασμό κι αγάπη». Αυτή ήταν η δήλωση του Γιάννη Πάριου για την Αλίκη στην εκπομπή της Ρούλας Κορομηλα.
«Έχουν να ειπωθούν, να γραφτούν πολλά όταν εγώ δε θα υπάρχω πια και ίσως τότε να γραφτούν τα σημαντικότερα και να ειπωθούν τα πιο ουσιαστικά. Να είμαστε ρεαλιστές και να βλέπουμε τη ζωή όπως είναι και όπως συνεχίζεται να είναι όταν εμείς φεύγουμε απ’ τη ζωή. Δείτε τι γίνεται με τη Μέριλιν, πόσες εκδόσεις βιβλίων έχουν γίνει, πόσα έχουν γραφτεί, πόσα έχουν ειπωθεί. Πιστεύω ότι θα γίνει το ίδιο με την Αλίκη. Τι να κάνουμε; Έτσι πιστεύω εγώ. Πολλά θα ειπωθούν. Διάφορες εκδοχές και ίσως πολλά να μου αναγνωριστούν τότε».
Μια προφητική δήλωση της , αφού κάπως έτσι έγινε. Πολλά γράφτηκαν, πολλά ειπώθηκαν και πολλές προσπάθησαν να τη μιμηθούν. Το 1953 κάνει το θεατρικό της ντεμπούτο με το έργο «Κατά φαντασίαν ασθενής του Μολιέρου». Τον επόμενο χρόνο η Αλίκη κατακτά τον κινηματογράφο με 41 ταινίες. Το ταλέντο της, η ομορφιά της, η αμεσότητα της, το νάζι της, το μπρίο της, την εκτίναξαν στα ύψη. Πασπαλισμένη από χρυσόσκονη ως μια γνήσια σταρ. Η εθνική μας σταρ. Το 1960 της απονέμεται το βραβείο ερμηνείας Α’ γυναικείου ρόλου στο 1ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την κινηματογραφική ταινία «Μανταλένα» σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ Καννών. «Φορούσα ένα λευκό φόρεμα, με ένα κόκκινο παλτό από πάνω και ένα τιρκουάζ μετά. Πήρα το βραβείο από τα χέρια της Κατίνας Παξινού και του Στράτη Μυριβίλη. Σημασία δεν έχει το βραβείο αλλά το από ποιους πήρα το βραβείο. η εποχή εκείνη και οι άνθρωποι της εποχής και δεν ξέρω αν οι άνθρωποι αυτοί θα αντικατασταθούν ποτέ. Θέλω να πιστεύω πως και σήμερα υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι. Θα φανεί στο διάβα του χρόνου.»
Η Αλίκη αγαπήθηκε πολύ αλλά μισήθηκε και πολύ.. Λίγα χρόνια αργότερα, βρέθηκε και πάλι στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Αυτή τη φορά για να δώσει βραβείο. Η εθνική μας σταρ βρίσκεται στη σκηνή και κάποιοι στον εξώστη αρχίζουν να την γιουχάρουν έντονα. Η Αλίκη ατάραχη τους παρακολουθεί. «Όχι θέλω να σας ακούσω ως το τέλος. Μου αρέσει. Διασκεδάζω μ΄εσάς. Γιατί μ’ εμένα ονειρευτήκατε απ’ τις οθόνες κι εσείς είσαστε ακόμα στον εξώστη». Σκληρές ήταν οι επιθέσεις που δέχτηκε , όταν η Αλίκη έπαιξε τη «Λυσιστράτη» αλλά και την «Αντιγόνη» στην Επίδαυρο. Σάλος αντιδράσεων και παραιτήσεων πριν καν δοθεί η πρεμιέρα. Κύριοι επικριτές της ο Αλέξης Μινωτής και ο Λάκης Λαζόπουλος « Ο Λαζόπουλος υποφέρει από το σύνδρομο Βουγιουκλάκη. Θέλει πολύ να μου μοιάσει.» Το 1987 όταν ο Λάκης Λαζόπουλος, βρέθηκε στο αυτόφωρο, λόγω σάτιρας. Την επόμενη μέρα στο δικαστήριο, η γυναίκα που τον υποστήριξε και με βάση τη μαρτυρία της αθωώθηκε δεν ήταν άλλη από την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την οποία έβριζε μερόνυχτα και της φερόταν με απανθρωπιά και χυδαιότητα. Μετά την αθώωση του βέβαια η συμπεριφορά του άλλαξε και θέλουμε να πιστεύουμε πως την καρδιά του χώρεσε αγάπη και για τη μοντέρνα σταχτοπούτα της Ελλάδας.
Το 1996 η Αλίκη δίνει την τελευταία της παράσταση. «Η μελωδία της ευτυχίας»!!! Μια ευτυχία που δεν κράτησε για πολύ. Η τελευταία της τηλεοπτική εμφάνιση σε μια γυναίκα που αγαπούσε πολύ και δικαίως «έχρισε» διάδοχο της. «Εσύ είσαι η επόμενη εθνική σταρ της Ελλάδος» και έτσι έγινε. Σε ένα άλλο αστέρι, το ίδιο λαμπερό που για χάρη «του» και μόνο κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη για να βρεθεί στο πλάι της, στην εκπομπή της. Και δεν είναι άλλη από την εθνική μας παρουσιάστρια, Ρούλα Κορομηλά.. Μια εκπομπή αφιερωμένη στο μύθο Βουγιουκλάκη αλλά και στη γυναίκα – μάνα – κόρη – αδερφή – άνθρωπο Αλικη. «Η Ρούλα Κορομηλά με ρωτάει ποιο είναι το μυστικό που με αγαπάει όλος ο κόσμος φίλες και φίλοι. Εσένα ποιο είναι το μυστικό σου αγάπη μου, που σε αγαπάει όλος ο κόσμος; Είναι το τι εκπέμπεις. Λες δεν πήγαν χαμένα τα χρόνια, δεν έφυγαν χαμένα τα καλύτερα μου χρόνια, κάτι έμεινε, άξιζε τον κόπο και στο κάτω – κάτω μπορώ να κάνω ακόμα πολλά πράγματα. Το ότι δεν έχω χάσει την ελπίδα είναι πολύ σημαντικό, γιατί αυτό που ήθελα να δώσω στον κόσμο είναι αυτό που πίστευα. Αύριο είναι μια καλύτερη μέρα και οι μέρες που δε γελάμε βρε αδερφέ, είναι χαμένες μέρες Είναι σα να μη ζούμε. Είναι η ζωή μου πραγματικά γεμάτη από αγάπη. Έχω εισπράξει πάρα πολλή αγάπη.» Ο Αντώνης Σαμαράς τότε δήλωσε στο «Μπράβο» «πώς να μην παραμένει η Αλίκη Βουγιουλάκη μια ζωή στο προσκήνιο, όταν βλέπεις την κόρη μου τη Λένα, ένα κοριτσάκι 5 ετών να θέλει πάσει θυσία να την ξαναπάω να δει τη Βουγιουκλάκη. Αυτό κάτι σημαίνει. Είναι ένα μυστήριο, που υπερβαίνει πρόσωπα, χρόνο, δηλαδή είναι στο χώρο του μύθου. Αλίκη μου πώς να το κάνουμε. Είσαι μια συνεχής υπέρβαση σ’ αυτό τον τόπο.»
Πολλοί ήταν αυτοί που ρώτησαν την Αλίκη, ποια ήταν τα όνειρα της, για την επιτυχία της, για την ηλικία της, τη διατροφή της, πως διατηρείτε, για τους έρωτες της και άλλα πολλά επιφανειακά και κουραστικά για την ίδια απ’ ότι φαντάζομαι . Η Ρούλα ήταν όμως αυτή που τη ρώτησε, τι την ενοχλεί και τι την πειράζει ως Αλίκη με όλα αυτά γίνονται και συμβαίνουν γύρω της. Ήταν αυτή που κατάφερε και άγγιξε όχι μόνο τη Βουγιουκλάκη αλλά και την Αλίκη. « Θα σας απαντήσω, τώρα που πέρασε πολύς καιρός από τότε. Όταν είχα παίξει την Αντιγόνη στην Επίδαυρο υπήρξε ένας σφοδρός και ανελέητος πόλεμος. Πρέπει να έχεις θεριό μέσα σου για να το αντέξεις. Φαίνεται πως έχω μέσα μου ένα θεριό και άντεξα. Η καρδούλα μου το ξέρει πως άντεξα. Υπέφερα τότε πολύ. Είπα όμως μέσα μου, δε θα λυγίσεις. Δε λύγισα και να ‘ μαι εδώ στο «Μπράβο» να με ρωτάτε και να σας απαντώ.»
Λίγοι μήνες πέρασαν. Μάιος του 1996. Ένα άλλο θεριό ήταν μέσα της μόνο που η ίδια δεν το γνώριζε. Ίσως να μην το έμαθε και ποτέ. Όλα ξεκίνησα από μία βρογχίτιδα. Η Αλίκη διέκοψε τις παραστάσεις της και μετέβηκε τόσο στο Μόναχο, τόσο και στην Αμερική. Μα δεν έμαθε ποτέ ότι έπασχε από καρκίνο. Οι δικοί της άνθρωποι της το απέκρυψαν. Δεν ήθελαν να την στενοχωρήσουν μα κι εκείνη αν το γνώριζε, δεν τους το αποκάλυψε ποτέ. Ήξερε πως έπρεπε να ξεκουραστεί. «Θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα, να σφίξω στην αγκαλιά μου το γιο μου» Ένα παιδί, από τον πολυτάραχο έρωτα και μετέπειτα γάμο της με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Ένα αγόρι ευλογημένο από την Παναγία της Τήνου. «Τεσσάρων μηνών ήσουνα και σου ‘λεγα το νανούρισμα και σε είχα στην κούνια και κοίταγα του πατέρα σου εκείνο το βλέμμα το γαλάζιο. Όλα τα όνειρα και όλες μου οι ελπίδες είναι για σένα. Σ’ αγαπώ. Κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι ( το νανούρισμα δηλαδή) νοιώθω το ίδιο σκίρτημα, που ένοιωσα τότε όταν πρωτοαντίκρισα το αγόρι μου, το μοναδικό αγόρι που μου χάρισε η ζωή, το γιο μου. Σ’ αυτόν είναι αφιερωμένο το τραγούδι κι όλα τα τρυφερά λόγια του κόσμου, τα ‘χω φυλάξει για ‘κεινον, από τότε που γεννήθηκε και του τα χαρίζω»..
«Θέλω να κοιτάξω την υγειά μου και δεν προγραμματίζω προς το παρόν τίποτα. Με ανέλαβαν τρεις διακεκριμένοι καθηγητές. Εκεί λέχθηκαν τα πράγματα, μου είπαν ότι έχω και κάτι σοβαρό στο πάγκρεας, οπότε έχετε γεια Βρυσούλες. Την εισπράττω την αγάπη σας αγαπητοί μου φίλοι και παίρνω δύναμη και αυτή τη στιγμή ξέρω ότι μου χρειάζεται αυτή η δύναμη για να ξεπεράσω αυτή τη δυσκολία, είμαι παλικάρι και πιστεύω πως θα τα καταφέρω!!!
Toτέλος γράφτηκε, με χρυσά γράμματα , στις 23 Ιουλίου του 1996, 3 μέρες μετά τα γενέθλια της. Μα η Αλίκη τα κατάφερε και έμεινε για πάντα στις καρδιές μας. Ζει μέσα από τις αναμνήσεις μας, το κέφι, τη χαρά, την αισιοδοξία, τον έρωτα τα συναισθήματα που σου ξυπνά και που σου μεταδίδει κάθε φορά που παρακολουθείς τις ταινίες της. Αυτό ήθελε άλλωστε. Κάποιοι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ. Χρόνια για βράδια καθισμένος ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ έξω από το Α’ νεκροταφείο Αθηνών, της φώναζε «Σήκω ρε Πίπι να φύγουμε. Ο Δημήτρης είμαι. » Όπως και τότε στο νοσοκομείο. Λίγες ώρες πριν η καρδιά της την προδώσει. «Ο Δημήτρης σου είμαι. Μ’ ακούς; Νεράιδα μου, μη με αφήνεις μόνο. Σ’ έχω ανάγκη. Όλοι σ έχουμε ανάγκη.» Μόνο που αυτή τη φορά η νεράιδα, σνόμπαρε για λίγο το παλικάρι της, άλλωστε του το ‘χε πει και δημόσια. «Θυμάσαι, πως αρχίσαμε, πως σταματήσαμε, πως ξαναρχίσαμε; Και ένα πράγμα θα σου πω εμείς οι δύο μαζί δε θα τελειώσουμε. Δε ξέρω ποιος θα φύγει πρώτος, αλλά θα θελα να φύγουμε μαζί κάποια στιγμή. Μη μου το κάνεις και μου τη σκάσεις!!! Αλίμονο σου!!!» Τα περιστέρια πέταξαν και πάλι όπως και τότε. Μόνο που αυτή τη φορά ο οπερατέρ δεν είπε «cut». Λίγα χρόνια αργότερα συναντήθηκαν σε άλλους ουρανούς και είπαν «Σ’ αγαπώ για πάντα».
«ΤΕΛΟΣ..»
«Κόσμε εσύ που μ’ αγαπάς γιατί ο κόσμος το ξέρω μ’ αγαπάει, μ’ αγαπάει, μια όμορφη μέρα ξεκινάει για όλους, σας φιλάω και σας αγαπάω πολύ, πολύ. Γεια σας!!!»