Washington
#Tags:
ΡωσίαΝΑΤΟΗΠΑΟυκρανίαΠρόταση για ομοσπονδοποίηση της Ουκρανίας
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Την εξεύρεση διπλωματικής λύσης στην Ουκρανία με την ομοσπονδοποίησή της και τον σεβασμό των ρωσικών συμφερόντων (μη ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ) προτείνει ο Conn Hallinan σε άρθρο του στην ιστοσελίδα του Foreign Policy in Focus που αναδημοσιεύεται στην HUFFINGTON POST με τίτλο «Marching on Moscow».
Οι Ρώσοι, όπως επισημαίνεται μεταξύ άλλων, προσπαθούν να διαφυλάξουν την ασφάλεια και τα εθνικά τους συμφέροντα, έχοντας κατά νου τη διάψευση των υποσχέσεων των Δυτικών δυνάμεων, κατά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990, ότι δεν πρόκειται να επεκταθεί το ΝΑΤΟ στα πρώην κ-μ του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Από την άλλη πλευρά μολονότι η ανατροπή του πρώην Ουκρανού Προέδρου, Viktor Yanukovych, προκλήθηκε με πραξικόπημα, οι δυνάμεις που συνέβαλαν στην εκδίωξή του δεν ήταν μόνο πρώην ναζιστικές ή φασιστικές, όπως ισχυρίζονται οι Ρώσοι, καθώς υπήρχε γενικευμένη αποδοκιμασία για την διαφθορά της κυβέρνησης Yanukovych.
Σχετικά με το ενδιαφέρον των Αμερικανών και των Ευρωπαίων για τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία σημειώνεται ότι τα συμφέροντά τους διαφοροποιούνται, εξαιτίας κυρίως των διαφορετικών οικονομικών τους σχέσεων με τη Ρωσία. Η ΕΕ καλύπτει το 30% των ενεργειακών της αναγκών από τη Ρωσία, ενώ ορισμένες χώρες όπως η Φινλανδία και η Σλοβακία το 100%. Οι εμπορικές συναλλαγές της ΕΕ με τη Ρωσία ανήλθαν το 2012 στα 370 δις, ενώ των ΗΠΑ μόλις στα 26 δις. Για την Ευρώπη η Ρωσία αντιπροσωπεύει επίσης μια αναπτυσσόμενη αγορά 144 εκ. ανθρώπων, με την καταναλωτική δαπάνη να αυξάνεται ετησίως κατά 20%, από το 2000 έως το 2012.
Οι ΗΠΑ από την άλλη πλευρά επιδιώκουν την επέκταση του ΝΑΤΟ και το άνοιγμα μιας αγοράς 46 εκ. ανθρώπων στην καρδιά της Αν. Ευρώπης, ενώ επιχειρούν να καταμερίσουν τον προϋπολογισμό του ΝΑΤΟ στα κ-μ του, καθώς σήμερα καλύπτουν το 75% περίπου του προϋπολογισμού του.
Ο αρθρογράφος σημειώνει παράλληλα την απροθυμία του ΝΑΤΟ να παρέμβει στρατιωτικά στην Ουκρανία, παρά την ρητορική του.
Σε σχέση με τις κυρώσεις που έχουν επιβληθεί ή σχεδιάζονται να επιβληθούν κατά της Ρωσίας επισημαίνεται ότι η Μόσχα είναι επαρκώς ενταγμένη στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα μέσω του Συμβουλίου Συνεργασίας της Σαγκάης, όπου εκτός της Ρωσίας και τις Κίνας συμμετέχουν οι περισσότερες χώρες της Κεντρικής Ασίας, ενώ το καθεστώς του παρατηρητή διαθέτουν το Ιράν, το Πακιστάν και η Ινδία. Καμία επίσης από τις αναδυόμενες χώρες (BRICS, Βραζιλία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική) δεν στήριξε το καταδικαστικό ψήφισμα του ΟΗΕ για την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία. Αντίθετα η Κίνα και η Ρωσία συνήψαν πρόσφατα συμφωνία 30ετούς διάρκειας και ύψους 400 δις δολαρίων για την μεταφορά φυσικού αερίου, ενώ το διμερές εμπόριο αναμένεται να ανέλθει το 2015 στα 100 δις δολάρια και το 2020 στα 200 δις δολάρια. Η Ρωσία διαπραγματεύεται επίσης ενεργειακή συμφωνία με το Ιράν ύψους 10 δις δολαρίων.
Η απειλή επίσης της Ουάσιγκτον και της ΕΕ για τον αποκλεισμό της Ρωσίας από το παγκόσμιο σύστημα τραπεζικών συναλλαγών θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία ενός εναλλακτικού τραπεζικού συστήματος από την Κίνα και τη Ρωσία, κάτι που ήδη συζητούν οι δύο χώρες, σύμφωνα με τον Gideon Rachman των Financial Times.
Η ΕΕ προβαίνει έως τώρα σε μια ρητορική καταδίκη της Ρωσίας, ενώ όταν έρχεται η ώρα των κυρώσεων προβάλουν έντονες αντιδράσεις οι χώρες που έχουν σημαντικές επενδύσεις στη Ρωσία, όπως η Ιταλία, η Γερμανία, η Ισπανία, η Αυστρία και η Ελλάδα, ενώ ακόμη και η γερμανική κοινή γνώμη δεν έχει καμία διάθεση να εμπλακεί σε μια νέα διένεξη με τη Μόσχα. Όπως επισημαίνει ο Rainer Seele, πρόεδρος της Wintershell, μια ενεργειακής εταιρείας που ανήκει στον γερμανικό γίγαντα BASF, «οι κυρώσεις δεν πρόκειται να βοηθήσουν κανέναν. Θα πλήξουν απλά τη Ρωσία, αλλά και την Γερμανία και ολόκληρη την Ευρώπη».
Οι ένθερμοι υποστηρικτές των κυρώσεων, οι Σουηδοί και οι Πολωνοί, έχουν ως στόχο περισσότερο να υπονομεύσουν την εξουσία της Γερμανίας στην ΕΕ, παρά να προστατεύσουν την Ουκρανία.
Η λύση λοιπόν πρέπει να είναι διπλωματική, σημειώνει ο αρθρογράφος, τονίζοντας ότι θα πρέπει να ληφθούν υπόψη τα έννομα συμφέροντα ασφάλειας της Ρωσίας και να αναγνωρισθεί ότι η Ουκρανία δεν είναι ούτε ρωσική, ούτε Δυτικοευρωπαϊκή, αλλά μια χώρα διαιρεμένη στα δύο, που εξαρτάται και από τα δύο μέρη. Ο απλούστερος τρόπος για την επίτευξη αυτού είναι η δημιουργία ενός συστήματος ομόσπονδων κρατών, ανάλογο με αυτό που υπάρχει στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, αλλά και στην ίδια την Γερμανία.
Έρευνες κοινής γνώμης δείχνουν ότι οι Ουκρανοί στις ΝΑ περιοχές της χώρας δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση του Κιέβου, αλλά η ευρεία πλειοψηφία επιθυμεί τη διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Αυτή η τάση ωστόσο θα μπορούσε να μεταβληθεί εάν γενικευτεί η σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων του Κιέβου και των αποσχιστών στις ανατολικές περιοχές της χώρας, οδηγώντας σε έναν πραγματικό εμφύλιο πόλεμο.
Το προηγούμενο καλοκαίρι η Μόσχα είχε προτείνει ένα κοινό σχέδιο ΕΕ, Ρωσίας και ΗΠΑ για την στήριξη της ουκρανικής οικονομίας, η ΕΕ και οι ΗΠΑ είχαν απορρίψει τότε την πρόταση οφείλουν όμως να επανέλθουν σε αυτήν, υποστηρίζει ο αρθρογράφος, καθώς οι σημερινές εξελίξεις αποτελούν άμεση συνέπεια εκείνης της πρότασης.
Η Δύση επίσης, κατά τον αρθρογράφο, πρέπει να σεβαστεί την απαίτηση της Ρωσίας για την μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
http://fpif.org/marching-moscow/