ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΑΡΙΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ – www.philenews.com
Το λένε οι ηγέτες μας συνεχώς τελευταία, το έλεγε προχτές και η ηγεσία των Αθηνών, σαν να και πραγματικά είναι κατάπληκτοι από τα γεγονότα. Ότι οι ενέργειες της Τουρκίας αυτή την περίοδο, που βρίσκονται σε εξέλιξη και οι συνομιλίες, προκαλούν ερωτήματα για τις προθέσεις της, λένε.
Και εννοούν τη ρηματική διακοίνωση της Άγκυρας στα Ηνωμένα Έθνη για οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας μεταξύ Τουρκίας και ψευδοκράτους· εννοούν την απόφαση να μην δέχεται Ελληνοκύπριους επισκέπτες εκτός κι αν υπογράφουν ότι προέρχονται από την «ελληνοκυπριακή διοίκηση»· εννοούν να έχει από την πρώτη μέρα των συνομιλιών μέχρι σήμερα το πειρατικό Μπαρμπαρός να γυροφέρνει στην κυπριακή AOZ και να αμφισβητεί εμπράκτως τα νόμιμα διεθνή δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας και άλλα τέτοια προκλητικά.
Αλλά, γιατί εκπλήττονται; Τι περίμεναν άραγε από την Τουρκία; Τι τους υποσχέθηκαν και ποιοι, ότι αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά τα πράγματα; Διότι, είναι αντιληπτό και στους αδαείς ότι η Τουρκία ακολουθεί μια πολιτική σταθερή και μελετημένη κι αυτές οι νέες ενέργειες εντάσσονται σε αυτή την πολιτική, που δεν αλλάζει επειδή η ελληνική πλευρά πίστεψε, για παράδειγμα, όσα της υποσχέθηκαν κάποιοι Αμερικάνοι ή κάποιοι Βρετανοί ή κάποιοι άλλοι. Εξάλλου, αυτό ήταν εξ αρχής το ζητούμενο. Να ακολουθήσει η ελληνική πλευρά μια πολιτική που θα ανατρέπει τους τουρκικούς σχεδιασμούς. Από τη στιγμή που δεν το έκανε και κινείται επί 15 χρόνια στη σφαίρα της πολιτικής Σημίτη – Κληρίδη περί «εξευμενισμού του θηρίου» (η πολιτική που πρόσφερε χωρίς ανταλλάγματα φανατική στήριξη στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας), το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό.
Κάποτε είχαμε φτάσει στην παραδοξότητα να δηλώνει, το 2006, ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Zαν Kλοντ Γιούνγκερ, που σήμερα διεκδικεί την προεδρία της Κομισιόν, στη γαλλική εφημερίδα «Λα Kρουά» ότι αν η Tουρκία δεν ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της στα κυπριακά πλοία και αεροσκάφη ώς το τέλος του 2006, να αναβληθούν οι διαπραγματεύσεις για την τουρκική ένταξη και η Aθήνα και η Λευκωσία αρνούντο να στηρίξουν αυτή τη θέση. Γαλλία και Αυστρία κυρίως, αλλά και οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες, για δικούς τους λόγους, αναλάμβαναν πρωτοβουλίες για να παίξουν το χαρτί της Κύπρου έναντι της τουρκικής ένταξης, αξιοποιώντας ως ανάχωμα το ότι η Άγκυρα αρνήθηκε να υπογράψει το πρόσθετο πρωτόκολλο τελωνειακής ένωσης, αλλά Λευκωσία και Αθήνα σφύριζαν αδιάφορα. Βασίστηκαν σε (αποδεδειγμένα πια) λανθασμένες εκτιμήσεις και σε ουτοπικές προσδοκίες για τις σχέσεις τους με το θηρίο εντός της Ευρώπης.
Τελικά, εγκλωβίστηκαν σε αυτή την πολιτική και η Άγκυρα όλα αυτά τα χρόνια αναπτύσσει σταθερά τις παράνομες διεκδικήσεις της, που παραμένουν στο τραπέζι όσα καλοπιάσματα κι αν της κάνουν Αθήνα και Λευκωσία. Το δόγμα του τουρκικού εξευρωπαϊσμού, που θα λύσει και τα δικά μας προβλήματα, έχει καταρρεύσει θεαματικά, η τουρκική πολιτική αποθρασύνεται όλο και περισσότερο, βάζοντας στο τραπέζι αδιανόητες διεκδικήσεις για τα εθνικά συμφέροντα Κύπρου και Ελλάδας, αλλά η ηγεσία μας κάθε φορά μένει κατάπληκτη… Θα ήταν πιο πρακτικό όμως αντί να εκπλήσσεται και να μας κάνει να αισθανόμαστε εντελώς κορόιδα, να αναγνωρίσει την αποτυχία της πολιτικής της και να δει πώς θα τη διορθώσει. Όσο παραμένει εγκλωβισμένη στο δόγμα της αποτυχίας, δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει: Είτε είναι ανίκανη για οτιδήποτε άλλο, είτε αποδέχθηκε ήδη τα σχέδια της Άγκυρας για την Κύπρο αλλά φοβάται να το πει στο λαό και τα αφήνει να εφαρμοστούν επί του εδάφους.