ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
#Tags:
τίποταάνθρωποςΣτην εποχή του τίποτα και της εκμετάλλευσης
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Πόσες φορές έχουμε χρησιμοποιήσει τη λέξη τίποτα; Τι έχεις; Τίποτα! Τι θέλεις; Τίποτα! Τελικά πόσα δάκρυα και πόσα θέλω κρύβονται πίσω από ένα τίποτα; Πριν από λίγες μέρες διάβασα ένα tweet του χρήστη Αβραάμ Παπάζογλου @AvraamPapazoglou: «Πόσο μου έχει λείψει ένας άνθρωπος να λέει λίγα, να εννοεί πολλά, να κάνει περισσότερα και να νοιώθει τα πάντα.»
Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι λένε πολλά, ξεζουμίζουν και εκμεταλλεύονται περισσότερα, από αυτούς που ακόμα νοιώθουν, και όταν σ’ αδειάσουν καλά – καλά σε πετούν στο τίποτα.
Κάπως έτσι αισθανόμαστε όλοι, όσοι τουλάχιστον έχουμε ακόμα αισθήματα. Όσοι ακόμα έχουμε ανάγκη την αγάπη , τη ζεστή αγκαλιά, ένα φιλί για καληνύχτα. Ένα μήνυμα στο κινητό που να λέει ένα απλό καλημέρα.
Σύμφωνα με την οικογενειακή θεραπεύτρια, Virginia Satir , χρειαζόμαστε 4 αγκαλιές για να επιβιώσουμε, 8 για να συντηρηθούμε, και 12 για να αναπτυχθούμε. Αλήθεια εσείς πόσες αγκαλιές δώσατε χτες; Σήμερα; Και πόσες πήρατε;
Σε μια εποχή που όλα καταρρέουν, που οι άνθρωποι αυτοκτονούν ο ένας μετά τον άλλον, που τα παιδιά λιποθυμούν από την πείνα στο σχολείο, που οι συνάνθρωποι μας χάνουν τα σπίτια τους και καταλήγουν στα παγκάκια και στα λιμάνια, πίστευα πως θα είχαμε αλλάξει. Πως θα είχαμε εξανθρωπιστεί και δε θα παραμείναμε «βρικόλακες» κι αρπακτικά.
Ο Robert Fulghum, μετά από μια σειρά εμπειριών ζωής γράφει. «Όσα πραγματικά θα έπρεπε να ξέρω τα έμαθα στο νηπιαγωγείο.» H σοφία, η μαγεία, η γνώση, βρίσκεται στην αρχή του ταξιδιού και κατά τη διάρκεια, ποτέ στο τέλος, ποτέ στην Ιθάκη. Και ναι όσα πραγματικά θα έπρεπε να ξέρω για το πώς να ζω, για το τι να κάνω, για το πώς να συμπεριφέρομαι τα έμαθα στο νηπιαγωγείο, τότε που έχτιζα τις βάσεις μου, για να μπορώ να υπάρξω και εγώ στην κοινωνία. Στα πρώτα βήματα, δηλαδή της κοινωνικοποίησης μου. Το ίδιο και εσύ κι αυτός..
– Να μοιράζεσαι τα πάντα
– Να παίζεις τίμια
– Να μη χτυπάς τους άλλους
– Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες
– Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές μου
– Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου
– Να λες συγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον
– Να κοκκινίζεις
– Ζεστά κουλουράκια και γάλα κάνουν καλό
– Να ζεις μια ζωή ισορροπημένη, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.
– Να παίρνω έναν υπνάκο το απόγευμα.
– Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με άλλους
– Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο ξενοδοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δε ξέρει πως και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.
– Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερ, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν το ίδιο κι εμείς. Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ άλλους: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.
Πόσο όμορφος και πόσο αλλιώτικος θα ήταν ο κόσμος αν κρατιόμασταν κι αν σφίγγαμε στ’ αλήθεια ένα χέρι και μέναμε εκεί.. μαζί με άλλους. Αλήθεια πως τα ξεχάσαμε όλα αυτά; Μήπως τελικά δεν τα μάθαμε ποτέ; Πως βρεθήκαμε τελικά σ’ αυτό το τίποτα; Σ’ αυτή τη σιωπή που έμεινε και σε ένα γιατί που από κάπου μας ξέμεινε…
