Υποστήριξη στην υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η Γεωγραφία της Ελλάδος: Η Αθήνα δεν μπορεί να υποχωρεί άλλο, είναι υποχρεωμένη να αντιστρέψει την μέχρι τώρα δυσοίωνη φορά των πραγμάτων…
Με αφορμή την Πρωτομαγιά του 2024: Ποιος είναι ο ρόλος των συνδικάτων; Για να μην απαξιωθεί άλλο το συνδικαλιστικό κίνημα στη συνείδηση των εργαζομένων και της κοινωνίας
Υπέρ της υποψηφιότητας Τσίπρα για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τάσσεται ο Κροάτης φιλόσοφος Srećko Horvat, επισημαίνοντας τη σημασία της ψήφου στις προσεχείς Ευρωεκλογές, σε άρθρο γνώμης για την GUARDIAN («President Alexis Tsipras? Is that a joke?»).
Η παρουσία της παν-ευρωπαϊκής αριστεράς στις ευρωεκλογές, κατά την άποψή του, θα καταφέρει να ανατρέψει και να αποδιοργανώσει το στάτους κβο και προς επίρρωση αυτής της άποψης παραθέτει τους Ιταλούς φιλοσόφους Antonio Negri και Sandro Mezzadra, κατά τους οποίους: ‘το ζήτημα των μισθών και του εισοδήματος, ο ορισμός των δικαιωμάτων και οι διαστάσεις της κοινωνικής πρόνοιας, το ζήτημα των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων που σχετίζεται με την εκάστοτε χώρα και τον Ευρωπαίο ψηφοφόρο, μπορεί σήμερα να αντιμετωπιστεί μόνο σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν υπάρχει πολιτικός ρεαλισμός εκτός αυτής της σφαίρας.’
Κατά τον Γάλλο φιλόσοφο Alain Badiou, οι διαδηλώσεις στην πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου και στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα αποτελούν ‘κομουνιστικές σταθερές’. Ο Badiou ωστόσο δεν αναφέρει καν την μεγάλη πολιτική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, που φαίνεται να προηγείται σε όλες τις δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα. Η σύγχρονη αδυναμία μας σήμερα έγκειται όχι τόσο στο γεγονός ότι όλες αυτές οι κομουνιστικές σταθερές απέτυχαν να αλλάξουν την ισορροπία δυνάμεων, αλλά στο γεγονός ότι ένα τμήμα της αριστεράς δεν επιθυμεί να αποδεχθεί την ανάληψη του κίνδυνου της θεσμικής πάλης, ακόμη και με το κόστος της αποτυχίας ή της ήττας.
Οι Ευρωεκλογές προσφέρουν ευκαιρίες όχι μόνο σε νέα πολιτικά κόμματα αλλά και σε δημοφιλή κινήματα, που μπορούν να έχουν τους απευθείας εκλεγμένους εκπροσώπους τους στους υπάρχοντες θεσμούς, με σκοπό να ικανοποιήσουν τουλάχιστον σε ένα μίνιμουμ τα αιτήματα κοινωνικής δικαιοσύνης και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις πολιτικές της τρόικας.
Σήμερα, χρειαζόμαστε ένα συνδυασμό της παλιάς διαφοράς του Γκράμσι μεταξύ του ‘πολέμου θέσης’ και του ‘πολέμου μανούβρας’. Γίνεται ολοένα και πιο σαφές ότι ένα κίνημα χωρίς κόμμα είναι αδύναμο και ότι ένα κόμμα χωρίς κίνημα μπορεί μόνο να επαναλαμβάνει τα λάθη του παρελθόντος. Χρειαζόμαστε και τα δύο. Και γι αυτό, η υποψηφιότητα Τσίπρα για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν αποτελεί αστείο.