Κατέβασε τον Κληρίδη στα μέτρα του…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η Ελλάδα, η Κύπρος και η Ουκρανία: Η Αθήνα και η Λευκωσία υιοθέτησαν μια μονομερή πολιτική εξυπηρέτησης των αμερικανικών συμφερόντων, χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα
Ήταν μία μεγάλη στρατηγική επιτυχία του Ελληνισμού, αν και η Κύπρος παραμένει ακόμα υπό κατοχή: Είκοσι χρόνια από την ένταξη της Μεγαλονήσου στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Του ΚΩΣΤΑΚΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Όταν ένας εθνικός ηγέτης αναχωρεί για την αιωνιότητα, τον απολογισμό του έργου του αναλαμβάνουν άλλοι αδιαμφισβήτητοι ομιλητές, πέραν του κομματικού χώρου του εκλιπόντος, ώστε ο επικήδειος λόγος να είναι αξιόπιστος και να αντανακλά, με αντικειμενικότητα, το εθνικό έργο που επιτέλεσε ο εκλιπών.
Αυτό έγινε και στην περίπτωση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, όταν τον επικήδειο εξεφώνησε ο τότε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Τσάτσος και στην περίπτωση του Τάσσου Παπαδόπουλου, όταν στο μνημόσυνό του ανέλαβε την εκφώνηση του επικηδείου ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Αντώνης Σαμαράς. Δεν αναλαμβάνουν αυτήν την αποστολή κομματάρχες, έστω και αν εξελίχθηκαν σε Προέδρους της Δημοκρατίας.
Λάθος υπήρξε η απόφαση της οικογένειας Κληρίδη να ζητήσει όπως τον επικήδειο λόγο εκφωνήσει ο Νίκος Αναστασιάδης. Αυτό τον καθήκον έπρεπε να ανατεθεί σε εκπρόσωπο της ανωτάτης πολιτειακής ηγεσίας της Ελλάδας. Ο Γλαύκος Κληρίδης χαρακτηρίζεται εθνικός ηγέτης. Δεν περιορίζεται στα στενά όρια ενός κομματικού χώρου, ούτε αποτελεί αξιόπιστο αναλυτή του έργου του ο Νίκος Αναστασιάδης, έστω και περιβεβλημένος με τον ”φωτοστέφανο” του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ακούσαμε και αναγνώσαμε τον λόγο του κ. Αναστασιάδη. Δεν ήταν αντάξιος ούτε αντιπροσωπευτικός του ηγέτη που αναχώρησε. Αντίθετα, ήταν μία συνεχής προσπάθεια να κατεβάσει τον Γλαύκο Κληρίδη στα δικά του μέτρα και να επιχειρήσει να αναδείξει εαυτόν ως γνήσιο εκπρόσωπο του εθνικού ηγέτη.
Η κατάληξη του λόγου του είναι ενδεικτική της προσπάθειας να κομματικοποιηθεί ο Γλαύκος Κληρίδης, και να “κληριδικοποιηθεί” ο Νίκος Αναστασιάδης.
“Αγαπημένε μου Πρόεδρε”, είπε. “Σ΄ ευχαριστώ γιατί με περιέβαλες με πατρική στοργή και αγάπη, γιατί με στήριξες σε δύσκολες ώρες, γιατί με δίδαξες να ανέχομαι και να υπομένω, να σέβομαι και να τιμώ όσους εκφράζουν την άλλη άποψη”.
Πόσο σεβάστηκε ο Νίκος Αναστασιάδης τον Τάσσο Παπαδόπουλο για την αντίθετη άποψη στη διαχείριση του Κυπριακού; Αποτελεί σεβασμό ο αδίστακτος πόλεμος που εξαπέλυσε εναντίον του Τάσσου; Αποτελεί σεβασμό και τιμή ο αδίστακτος χλευασμός της καταξιωμένης ακαδημαϊκού Νέλης Τσουγιοπούλου και η αδίστακτη επίθεση κατά του τότε Αστυνομικού Διευθυντή Λεμεσού, Ηλία Κυριακίδη;
“Σ΄ ευχαριστώ, που με δίδαξες πως οι αποφάσεις του πολιτικού πρέπει να λαμβάνονται σε ώρες νηφαλιότητας και ποτέ εν βρασμώ ψυχής”, είπε.
Μα δεν είναι εν βρασμώ ψυχής, όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, που κατήγγειλε την πατρίδα του, εκδικούμενος τον κυπριακό λαό που αρνήθηκε να ακολουθήσει τις εντολές του να υπερψηφίσει το σχέδιο Ανάν;
“Σε ευχαριστώ που με δίδαξες πως οι αποφάσεις για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα μιας χώρας, δεν έχουν κομματικό χρώμα”.
Μα, τότε, γιατί έσπευσε να σχηματίσει κομματική κυβέρνηση, μοιράζοντας τις δημόσιες θέσεις σε ημετέρους και γιατί αντιμετωπίζει τα μεγάλα προβλήματα -σε εποχή κατά την οποία, όσο ποτέ άλλοτε, επιβάλλεται η συλλογικότητα και η σύνθεση όλων των απόψεων- κατά τρόπο μονοκόμματο και ετσιθελικό;
“Σε ευχαριστώ που με δίδαξες πως η αυτοκριτική και η αυτογνωσία αποτελούν αρετή”.
Πότε ο Νίκος Αναστασιάδης έκαμε αυτοκριτική και πότε εγκατέλειψε τον παλαιό εαυτό του;
“Σε ευχαριστώ που με δίδαξες πως, το προς την πατρίδα καθήκον, είναι να είσαι ωφέλιμος παρά αρεστός”.
Πότε υπήρξε ωφέλιμος, ο Νίκος Αναστασιάδης, για τον τόπο; Ωφελιμότητα υπήρξε η άνευ αντιστάσεως αποδοχή του όρου του κουρέματος των καταθέσεων, όταν ο Γλαύκος Κληρίδης δεν υπέκυπτε στα τουρκικά τελεσίγραφα στη Γενεύη, για να αποδεχθεί το σχέδιο Γκιουνές; Αν ήταν στη Γενεύη το 1974, ο Νίκος Αναστασιάδης, μήπως θα αποδεχόταν το σχέδιο Γκιουνές και θα επέστρεφε για να πει στον λαό ότι “έσωσα το κράτος”, όπως έπραξε και στο Γιούρογκρουπ;
Αρκούμεθα σε μερικά μόνο σημεία του λόγου του Νίκου Αναστασιάδη. Λυπούμαστε, αλλά τόσα χρόνια κοντά στον Γλαύκο Κληρίδη, τίποτε δεν τον δίδαξαν. Αν δεν μπορούν οι σημερινοί ηγέτες να ακολουθήσουν τα βήματα και τις υποθήκες των ιστορικών ηγετών, τουλάχιστον ας μην τους κατεβάζουν στα δικά τους μέτρα…
ΠΗΓΗ: http://www.sigmalive.com/simerini/