Του Ντάουνερ και των πειραμάτων

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι εξελίξεις για τον θάνατο του Θανάση Νικολάου το κεντρικό θέμα σήμερα στις κυπριακές εφημερίδες

Ελλάδα και Κύπρος μεταξύ των 15 χωρών της ΕΕ που αναζητούν… Ρουάντες για να «παρκάρουν» τους μετανάστες: Επιστολή στην Κομισιόν

Ο ΟΗΕ ευχαριστεί την Κύπρο για την πρόσθετη οδό ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα

Του Κώστα Βενιζέλου

Πλην μερικών εξαιρέσεων με τους περισσότερους εκ των απεσταλμένων (ΟΗΕ, διαφόρων οργανισμών και κρατών), υπήρχε ένταση, αναπτυσσόταν καχυποψία, καταγγέλλονταν… Γι’ αυτό και η περίπτωση Ντάουνερ και το κλίμα που διαμορφώνεται δεν είναι πρωτόγνωρο. Είναι επαναλαμβανόμενο…

Τι φταίει; Πρώτο, οι διάφοροι απεσταλμένοι δεν κουβαλούν ένα ευαγγέλιο ή μια χάρτα δικαιωμάτων και την ακολουθούν κατά γράμμα. Στη διεθνή πολιτική δεν έχει χώρο η αφέλεια. Η επιλογή τους, ο διορισμός τους περνά μέσα από διάφορα φιλτραρίσματα και η τελική έγκριση δίνεται και από τους συνήθεις ύποπτους.

Δεύτερο, διαχρονικά στη Λευκωσία, το Κυπριακό έτυχε διαχείρισης μέσα από ρητορικές και όρους εσωτερικού πολιτικού παιχνιδιού. Λόγια μπαλκονάτα ενώπιον των πολιτών, ενώ στις «επίσημες» συζητήσεις μια απίστευτη προσαρμογή σε πρακτικές που δεν επιλύουν το πρόβλημα, αλλά νομιμοποιούν τα αποτελέσματα της εισβολής. Το άδικο, η παρανομία, η κατοχή δεν παράγουν δίκαιο και δεν μπορεί να συζητούνται λύσεις στη βάση αυτή. Πολιτικές ηγεσίες θεωρούν ότι το Κυπριακό μπορεί να λυθεί είτε με  συνθήματα είτε καθιστώντας τη χώρα πειραματόζωο. Στην Κύπρο, ανακαλύφθηκαν νέες ορολογίες και επιχειρήθηκε να ασκηθεί ο πληθυσμός (για να συνηθίσει προφανώς) σε θεωρίες για παρθενογενέσεις, για ανθρώπινα δικαιώματα των εποίκων, σε νεοφανείς συνταγματικές ρυθμίσεις και στην ανάγκη επιβράβευσης του επιδρομέα. Οι συζητήσεις για δεκαετίες στηρίζονταν, δυστυχώς, σε αυτές τις λογικές και θεωρούνταν απολύτως… φυσιολογικές.

Τα κατά καιρούς ξεσπάσματα σε απεσταλμένους έχουν βάση, είναι αποτέλεσμα αντίδρασης σε μεθοδεύσεις και τρικλοποδιές, ωστόσο, κρύβουν αδυναμίες και αδιέξοδα. Γιατί το Κυπριακό, αιχμάλωτο στις ορολογίες και εγκλωβισμένο σε ξεπερασμένες θεωρήσεις και προσεγγίσεις, δεν μπορεί να λυθεί στη βάση αυτή κι αυτό το ξέρουν όλοι εκτός από τους αφελείς που τρέμουν μην κατηγορηθούν για «αδιαλλαξία». Δηλαδή, και παραδομένοι και δαρμένοι.

Το πρόβλημα με τον Ντάουνερ έχει, συνεπώς, διπλή διάσταση. Από τη μια η συμπεριφορά του, την οποία κάποιοι, στο εσωτερικό, ενεθάρρυναν και από την άλλη η αδυναμία άρθρωσης μιας άλλης πολιτικής στο Κυπριακό, που θα οδηγεί σε λύση. Για την ελληνική πλευρά ισχύουν όροι της δεκαετίας του 1970, για την τουρκική πλευρά οι απαιτήσεις αναβαθμίζονται και αναπροσαρμόζονται. Οι συζητήσεις δεν λαμβάνουν υπόψη ούτε το τέλος του ψυχρού πολέμου, ούτε το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε στην Ε.Ε. και έχει εσχάτως εισέλθει στο πεδίο της ενέργειας. Αλλά, γιατί να ληφθούν υπόψη όταν κάθε φορά που πρέπει να εκμεταλλευτούμε τη στρατηγική υπεραξία που παράγει η χώρα, εξυμνούν ως υπέρτατο εθνικό στόχο, τις οδυνηρές υποχωρήσεις που αναγκάστηκε να αποδεχθεί η Λευκωσία, κάτω από το βάρος των νωπών επιπτώσεων της εισβολής;

Κι άλλος Ντάουνερ να έλθει, το ίδιο θα βιώσουμε γιατί από τη μια κάποιοι θεωρούν πως η μόνη οδός και λύση είναι να γίνει η χώρα πειραματόζωο και από την άλλη, είμαστε χαμένοι μεταξύ μπαλκονιών και αναμασημένων συνθημάτων.