ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Στη διένεξη ΔΝΤ και Γερμανίας αναφέρεται ο Ambrose Evans-Pritchard σε άρθρο του για την TELEGRAPH (“IMF Crosses Swords with Germany over Crisis Handling”). Το ΔΝΤ ζητά την κατά το ήμισυ μείωση του εμπορικού πλεονάσματος της Γερμανίας, ώστε να αποκατασταθεί η ανισορροπία μεταξύ Βορρά και Νότου, ενώ προειδοποιεί ότι η υπερβολή της δημοσιονομικής πολιτικής δύναται να καταλύσει την ανάκαμψη και να πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση.
Η ίδια η Γερμανία, εκτιμά το ΔΝΤ, βρίσκεται μόλις πάνω από το όριο της ύφεσης, με την ανάπτυξη να έχει καταγραφεί στο 0,3% για εφέτος και προβλέπει στασιμότητα του τύπου της Ιαπωνίας για την υπόλοιπη δεκαετία, ενώ η Γερμανία θα υπολείπεται των ΗΠΑ με το μεγαλύτερο περιθώριο στη σύγχρονη ιστορία έως το 2018. Η διαφωνία ΔΝΤ και Γερμανίας αφορά στην φύση της κακής λειτουργίας της νομισματικής ένωσης και στο εάν η λιτότητα και οι μεταρρυθμίσεις άνοιξαν το δρόμο σε μια βιώσιμη ανάκαμψη.
Τα μέλη του ΔΝΤ από την Ασία και τη Λατινική Αμερική θεωρούν ότι το ΔΝΤ κάνει τη δουλειά της Γερμανίας και ότι έχει παρασυρθεί σε κακο-σχεδιασμένα πακέτα διασώσεων, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των πηγών του χρησιμοποιείται για να ενισχύσει το νομισματικό πείραμα εύπορων χωρών που θα μπορούσαν από μόνες τους να επιλύσουν τα προβλήματά τους.
Η τελευταία προειδοποίηση του ΔΝΤ συνέπεσε με την είδηση ότι το ΑΕΠ της Ιταλίας βαίνει μειούμενο για το όγδοο τετράμηνο. Κατά την Citigroup, τα ιταλικά και τα ισπανικά ομόλογα βρίσκονται προ υποβάθμισης (από την DBRS), γεγονός που θα μειώσει την εγγυητική τους αξία.
Ακόμη και μια υγιής τράπεζα σαν την Deutsche Bank προβαίνει σε μείωση των περιουσιακών της στοιχείων κατά €300 δις, γεγονός που δεν προμηνύεται καλό για την περιφέρεια. Η ευρωζώνη παραμένει ευάλωτη και γι αυτό το ΔΝΤ προτρέπει τη Γερμανία να επισπεύσει την τραπεζική ένωση και τη δημιουργία δικτύου ασφαλείας, καθώς οι ανησυχίες για τις τράπεζες θα προκαλέσουν ανάφλεξη της επιμόλυνσης και θα αποσταθεροποιήσουν το κλίμα εμπιστοσύνης εκ νέου.
Κατά το Βερολίνο, τα δρακόντεια μέτρα όπως το ‘δημοσιονομικό σύμφωνο’ και οι αντίστοιχες περικοπές έχουν επιλύσει το πρόβλημα. Ο απεσταλμένος της Γερμανίας στο Ταμείο απέρριψε τις κατηγορίες ότι η Γερμανία δεν έχει κάνει τη σωστή ανάγνωση του προβλήματος και τις απαιτήσεις για μείωση του παρόντος πλεονάσματος κατά το ήμισυ, εκτιμώντας ότι οι χρόνιες ανισορροπίες εστιάζονται στις περίπλοκες δυνάμεις της αγοράς και στην ‘υψηλή ανταγωνιστική αξία των γερμανικών επιχειρήσεων’. Το Ταμείο αντιθέτως πιστεύει πως το γερμανικό νόμισμα είναι υποτιμημένο σε ποσοστό 10% (σε αντιστοιχία με την Κίνα) και ο μηχανισμός διόρθωσης παρακωλύεται από την νομισματική ένωση.
Η διένεξη είναι έντονη εξαιτίας του κεντρικού ρόλου της Φραγκφούρτης και του Βερολίνου στην υπόδειξη πολιτικής για όλα τα μέλη της νομισματικής ένωσης. Η λιτότητα δεν κατάφερε να σταθεροποιήσει την πορεία του χρέους, ενώ η δριμύτητα της κρίσης έχει καταστεί ο κύριος λόγος των μεγάλων χρεών της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και όλο και περισσότερο της Γαλλίας.
Η πολιτική που ακολουθείται, κατά το ΔΝΤ, αντιγράφει τα λάθη του Κανόνα του Χρυσού το 1930, όταν το βάρος της προσαρμογής επωμίστηκαν οι αδύναμες ελλειμματικές χώρες σχεδόν αποκλειστικά και σταδιακά μεταφέρθηκε και στις υπόλοιπες χώρες, κίνδυνος που δεν έχει αποτραπεί και σήμερα.