Μνημόσυνα με χρώμα κομματικού φολκλόρ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Επίθεση του Αντώνη Σαμαρά για το Κόσοβο και την Κύπρο: «Γιατί η Κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει, σε διεθνείς πρωτοβουλίες για την υπενθύμιση της τραυματικής αυτής επετείου»;
Η Λάρισα άκουσε τον πόνο ενός παιδιού που δεν γνώρισε τον πατέρα του, ενός παιδιού που το μόνο που μπορούσε να πει για αυτόν ήταν πως ήταν ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ: Ήρθαν τα οστά του μόνο
Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Η σημερινή 39η επέτειος από την τουρκική εισβολή δεν χρειάζεται μνημόσυνα, γιατί κι αυτά, τα επίσημα και ημιεπίσημα, έχουν δυστυχώς πάρει ένα χαρακτήρα κομματικού φολκλόρ. Μόνο οι συγγενείς κουβαλούν τον πόνο και τις μνήμες. Τέτοιες ημέρες, χρειάζεται να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να αναλογισθούμε πώς οδηγηθήκαμε σε αυτό το σημείο.
Χρειάζεται να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, για να δούμε το πραγματικό μας πρόσωπο και όχι το ψεύτικο, της υπερβολής, της ανοχής. Πρέπει, μέρες που είναι, να αναλογισθούμε πως 39 χρόνια μετά, φαντάζουν τεχνηέντως οι επιλογές τόσο περιορισμένες και τόσο οδυνηρές. Είναι σαφές πως η ατιμωρησία παράγει ανοχή και παθητική αντιμετώπιση των γεγονότων και εξελίξεων.
Η λήθη, θύμα των κοινωνικών και οικονομικών στρεβλώσεων, έχει παράξει στρατιώτες της διαπλοκής και της αρπαχτής. Έγιναν συνήθεια, επαναληπτική και στείρα, όλες αυτές οι επισημότητες και τα μνημόσυνα. Όπως συνήθεια έγινε και η τάση προς το μοιρολόι, που συνοδεύει όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Μοιρολόι της ήττας και της παράδοσης, της αναζήτησης σωσιβίων από τρίτους «καλοθελητές».
Η προσαρμογή της κοινωνίας σε καταστάσεις και η ανοχή σε πρόσωπα θεωρείται βαρόμετρο για τα όσα ακολούθησαν από το 1974 και εντεύθεν. Αυτό καθορίζει τον πήχη των απαιτήσεων και το πλαίσιο των επιδιώξεων. Εξαρχής, οι διαχειριστές είχαν προσαρμοσθεί με το αποτέλεσμα της εισβολής. Και το αποτέλεσμα το παρακολουθήσαμε σε δόσεις, σε όλες τις πρωτοβουλίες, διαδικασίες συνομιλιών.
Έχουμε βουλιάξει στους μύθους και τις ψεύτικες εικόνες. Αιχμάλωτοι στα διάφορα παραμύθια, τα οποία τείνουν να γίνουν επίσημη ιστορία. Υπάρχει –και λογικά– μια κούραση και κόπωση. Όχι για την ουσία, την κατοχή, αλλά για το πολιτικό σύστημα, που θα το ξαναγράψουμε – κτίζει καριέρες στο πτώμα του Κυπριακού.
Τριάντα εννέα χρόνια μετά, σήμερα τα… επίσημα μνημόσυνα, οι δοξολογίες, οι επιμνημόσυνοι λόγοι, οι διακηρύξεις για προσαρμογή στα αποτελέσματα της κατοχής. Μέχρι του χρόνου, η ζωή θα πάρει την «κανονική της πορεία», με τεχνητούς καβγάδες. Θα μετρούν τις μίζες και θα τσακώνονται στο μέτρημα. Θα βγαίνουν στη φόρα τα άπλυτα και θα γίνεται πολιτικό ξεκατίνιασμα.
Μόνο που, την τελευταία περίοδο, δεχόμαστε μια άλλη εισβολή, αυτή της Τρόικας και δεν είναι σίγουρο σε ποια κατάσταση θα βρισκόμαστε του χρόνου. Η κοστουμαρισμένη εισβολή των τροϊκανών δοκιμάζει ένα νέο πείραμα στην Κύπρο. Σε μια μικρή «μη συστημική χώρα». Η επιτυχία φαντάζει απομακρυσμένη και η αποτυχία θα είναι γι’ αυτούς ένα λανθασμένο σενάριο, που θα στοιχίζει μόνο στο πειραματόζωο.
Με βάρκα την ελπίδα, δεν οδηγούμαστε πουθενά. Έχουν κοπιάρει τις λογικές που ακολουθήθηκαν στο Κυπριακό για δεκαετίες και στην περίπτωση της οικονομίας. Περιμένοντας βοήθεια από τρίτους, χωρίς πυξίδα και στόχους και μια συγχυσμένη εικόνα για το τι θέλουμε πραγματικά.