ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
‘Οποιος θέλει να θρέφει αυταπάτες και να πιστεύει ότι η Τουρκία του Ερντογάν είναι μια χώρα θρασύδειλων μπουνταλάδων, με διαλυμένη οικονομία, ψυχασθενή πρόεδρο, τεράστια ανοιχτά μέτωπα που απειλούν να την καταπιούν και θα το βάλει στα πόδια μόλις ακουστεί το πρώτο μπάμ στο Αιγαίο, καλύτερα να μην συνεχίσει να διαβάζει αυτό το άρθρο.
Δυστυχώς αυτές οι αυταπάτες καλές είναι για να μας νανουρίζουν, αλλά μας έχουν στοιχίσει ακριβά στην ιστορία. Και εσχάτως μας έχουν οδηγήσει σε παροιμιώδεις ήττες και διασυρμούς. Από τα Υμια και την υπόθεση Οτσαλάν μέχρι αυτά τα χαμηλότερης κλίμακας νταηλίκια που συμβαίνουν σήμερα και παριστάνουμε ότι…ψιχαλίζει.
Συνεπώς η ενδεχόμενη αναμέτρηση ξεκινά από διαφορετικές αφετηρίες. Στο Βασιλικό Κολέγιο του Λονδίνου όπου είχα την τύχη να κάνω το μεταπτυχιακό μου στον τομέα της στρατηγικής (War Studies) ένα από τα αγαπημένα σενάρια εργασίας ήταν μία θερμή εμπλοκή Ελλάδας-Τουρκίας στη σύγχρονη εποχή. Κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει το αξιόμαχο των ελληνικών δυνάμεων(ήταν άλλωστε και η εποχή της μεγάλης ελληνοτουρκικής κρίσης με το «Σισμίκ»)
Κοινή διαπίστωση ήταν όμως πώς το θέατρο του πολέμου στο Αιγαίο προσφέρει στην Τουρκία δεκάδες εναλλακτικά σενάρια για επιθετικές ενέργειες μικρής έντασης(π.χ. κατάληψη ακατοίκητης βραχονησίδας), ενώ η Ελλάδα για να απαντήσει πειστικά θα πρέπει να κλιμακώσει άμεσα τον πόλεμο οδηγώντας τον σε μια γενικευμένη σύρραξη. Με κίνδυνο να ξεμείνει από δυνάμεις, «καύσιμα» και συμμάχους, αλλά και να χρεωθεί το υψηλό κόστος σε ανθρώπινες απώλειες.
Τι εννοώ; Η γεωμορφολογία του Αιγαίου είναι τέτοια που επιτρέπει στους απέναντι μία σειρά επιθετικών ενεργειών αντιπερισπασμού ρίχνοντας στην πατρίδα μας το βάρος της επιλογής μιας κλιμάκωσης με «αληθινά πυρά εναντίον ανθρώπινων στόχων».
Πολεμική αναμέτρηση με βομβαρδισμούς «πολιτικών στόχων» εργοστασίων, ηλεκτροπαραγωγικών μονάδων και άλλων δικτύων υποδομής θα οδηγήσει στο απόλυτο χάος. Ο φόρος αίματος σε απώλειες θα είναι τρομερός και έξω από την (υποκριτική έστω) πολεμική ηθική του 21ου αιώνα. Συνεπώς σε ένα θερμό επεισόδιο θα μιλήσουν τα «έξυπνα όπλα» και οι επαγγελματίες του κλάδου.
Το ερώτημα είναι είμαστε σε θέση; Ενας εμπειρότατος απόστρατος αξιωματικός του ναυτικού μου έλεγε ότι στην ελληνοτουρκική σύρραξη του μέλλοντος θα κερδίσει όποιος τολμήσει να πατήσει τη σκανδάλη πρώτος. Και αυτό απαιτεί εκτός από πολεμική ετοιμότητα, ισχυρή πολιτική βούληση.
Δεν είναι καθόλου εύκολος αντίπαλος η Τουρκία, ξαναλέω. Ειδικότερα για μία γενιά Ελλήνων που γαλουχήθηκε μέσα στην νομοτέλεια του ενδοτισμού από τους εκλεγμένους πολιτικούς της ταγούς. Σκύψαμε στους Αλβανούς την ώρα που υποδεχτήκαμε με ανοιχτές αγκάλες τα ξυπόλητα λεφούσια τους. Πουλήσαμε τα απαράγραπτα δίκαια μιας ιστορικής μειονότητας. Συμβιβαστήκαμε με τον παρανοικό αλυτρωτισμό των Σκοπιανών για να μη…ταυτιστούμε με τον Μιλόσεβιτς που μας έλεγε να τους κάνουμε μια μπουκιά. Τώρα πώς θα τα βάλουμε με τους πανίσχυρους Τούρκους;