Ο Πρόεδρος θέτει προϋποθέσεις για τη λύση αλλά κάθε φορά διαλύει ο ίδιος την πολιτική του: Θα αντέξει;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Για να αντιληφθούμε, ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης για να επανέλθει σε συνομιλίες, σε νέα πενταμερή διάσκεψη, θα πρέπει η Τουρκία να αποδεχθεί τους όρους και τις προϋποθέσεις που έθεσε; Θα πρέπει, όπως εξήγησε, η Τουρκία να δεχθεί τον τερματισμό των εγγυήσεων, τον τερματισμό των παρεμβατικών δικαιωμάτων και τα στρατεύματα να αποχωρήσουν.
Τούτο παραπέμπει στην πολιτική της πρόταξης της δεκαετίας του ΄80. Σωστό ή λάθος δεν έχει σημασία, δεν είναι αυτό το θέμα. Ποιος στην ελληνοκυπριακή πλευρά δεν θα αποδεχόταν τις προϋποθέσεις που θέτει ο Πρόεδρος; Πλην μιας μικρής, θλιβερής μειοψηφίας, που με τη συμπεριφορά της ουσιαστικά ικανοποιεί τις τουρκικές επιδιώξεις, η συντριπτική πλειοψηφία συμφωνεί πως μια συμφωνία θα πρέπει να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά που προτάσσει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Το θέμα της ασφάλειας είναι καθοριστικό, όπως και η λειτουργικότητα του κράτους αυτό να μην το ξεχνούμε).
Το πρόβλημα είναι, όμως, άλλο. Το θέμα είναι πως όσες φορές ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έθεσε προϋποθέσεις δεν τις κράτησε μέχρι τέλους. Όσες φορές έκανε ένα βήμα μπροστά, θέτοντας ζητήματα, επιμένοντας σε θέσεις, στη συνέχεια έκανε βήματα πίσω. Αυτή η πολιτική συμπεριφορά τον καθιστά εν πολλοίς προβλεπτό. Προβλεπτή η πρώτη κίνηση, οι όροι και οι προϋποθέσεις, αναμενόμενη και η κατάληξη, με την αναδίπλωση. Αυτό είναι πρόβλημα. Γιατί όταν είναι κανείς προβλεπτός, στο τέλος τον περιμένουν στη γωνία. Όταν ψηλώνεις τον πήχη και περνάς από κάτω, κανείς δεν ανησυχεί.
Συνεπώς, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως με το πρώτο σινιάλο δεν θα επανέλθει ο Πρόεδρος σε μια νέα πενταμερή ή σε δείπνα επανασυγκόλλησης σχέσεων με τον… παραπονιάρη Ακιντζί. Για την ακρίβεια, παρακολουθώντας την πορεία των γεγονότων, στα σινιάλα υπάρχει ανταπόκριση, ανεξάρτητα τι έχει προηγηθεί και τι έχει λεχθεί. Αυτό το γνωρίζουν όλοι οι παίκτες. Και αυτοί της αντίπερα όχθης και οι διεθνείς παράγοντες.
Είναι προφανές πως η διαχείριση ενός ζητήματος συνδέεται και με την αξιοπιστία. Είναι βασικό στοιχείο στην άσκηση πολιτικής. Το πρωτεύον της αξιοπιστίας είναι να υπάρξει στο εσωτερικό της χώρας. Αυτό δημιουργεί στους πολίτες, στη χώρα, αυτοπεποίθηση. Ενεργοποιούνται ξανά τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, που έχει βαρεθεί να είναι στο ίδιο έργο θεατής.
Ενίοτε το Κυπριακό καθίσταται εργαλείο άσκησης εσωτερικής πολιτικής. Οι πολιτικοί θεωρούν πως μπορούν να αγγίζουν τις ευαισθησίες των πολιτών. Θεωρούν πως μπορούν άλλα να κάνουν στις διαπραγματεύσεις, με υποχωρήσεις, και διαφορετικά συμπεριφέρονται όταν βγάζουν πύρινους λόγους σε μνημόσυνα και σε επετειακές εκδηλώσεις. Οι πολίτες λίγο-πολύ τους πήραν χαμπάρι, δεν πιστεύουν, δεν εμπιστεύονται. Ωστόσο, αντιδρούν με απάθεια. Αυτό είναι ένα ζήτημα το οποίο βοηθά στη διαιώνιση αυτών των πολιτικών συμπεριφορών.
Το πρόβλημα είναι πως και οι έξω ξέρουν την πρακτική αυτή και δεν ανησυχούν. Αυτά επιβεβαιώνονται από την ιστορία των γεγονότων. Μια καταγραφή προεδρικών δηλώσεων να γίνει προ του δείπνου της 4ης Ιουνίου και εντεύθεν θα μετρηθεί ο βαθμός αξιοπιστίας. Θα κριθεί πόσο προβλέψιμος είναι τελικά.
