Έλληνες επιστήμονες στη Βρετανία και Βρετανοί συνάδελφοί τους κατάφεραν να «φρενάρουν» την ανάπτυξη της νόσου Αλτσχάιμερ σε ποντίκια, εισάγοντας απευθείας -με τη βοήθεια ενός ιού- ένα γονίδιο στον εγκέφαλο των πειραματόζωων και κυρίως στο κέντρο της μνήμης.
«Τι συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλό μας όταν μαθαίνουμε κάτι;».Σε αυτό το ερώτημα προσπάθησε να απαντήσει ο νευροεπιστήμονας Clifford Kentros από το Νορβηγικό Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας (NTNU).
Τα τοξικά νανοσωματίδια της ατμοσφαιρικής ρύπανσης μπορούν να διεισδύσουν -μέσω της μύτης και του νευρικού συστήματος- στον ανθρώπινο εγκέφαλο και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες, όπως ανακάλυψαν για πρώτη φορά Βρετανοί επιστήμονες.
Πολλά υποσχόμενο φαίνεται να είναι ένα νέο φάρμακο αντισωμάτων κατά της νόσου Αλτσχάιμερ, καθώς καταστρέφει τις χαρακτηριστικές τοξικές «πλάκες» της πρωτεΐνης βήτα αμυλοειδούς, που συσσωρεύονται στον εγκέφαλο των ασθενών.
Εάν κανείς -ιδίως από μια ηλικία και μετά- θέλει καλύτερη μνήμη, πιο γρήγορη σκέψη και καθυστέρηση της εμφάνισης Αλτσχάιμερ και άνοιας, έχει κάθε λόγο να ακολουθεί την Μεσογειακή διατροφή, σύμφωνα με μια νέα αυστραλιανή επιστημονική μελέτη, που έρχεται να επιβεβαιώσει ανάλογες έρευνες του παρελθόντος.
Σε ορισμένες ταινίες και βιβλία ο «κακός» δεν ήταν από την αρχή τόσο κακός, αλλά έγινε στην πορεία. Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβαίνει στην περίπτωση της νόσου Αλτσχάιμερ.
Σύμφωνα με μια νέα μικρή αμερικανο-αυστραλιανή επιστημονική έρευνα, οι δύο αυτές ανατολικής προέλευσης μέθοδοι προστατεύουν καλύτερα από την απώλεια της μνήμης.
Η εμφάνιση άνοιας και Αλτσχάιμερ δεν είναι μόνο ζήτημα προχωρημένης ηλικίας, αλλά μπορεί να συμβεί -για άγνωστο λόγο- ακόμη και μετά από ένα σχετικά σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα.
Ολοένα περισσότεροι ηλικιωμένοι άνθρωποι πάσχουν από Αλτσχάιμερ, τη νόσο που οδηγεί βαθμιαία σε απώλεια της μνήμης. Μια νέα έρευνα που εστιάζει στα αμυλοειδή γεννά ελπίδες για μελλοντική θεραπεία.
ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ Η μνήμη σωπαίνει, μπορεί να ξεχνά μα τα συναισθήματα είναι ακόμα εκεί. Το ίδιο έντονα όπως και χτες, όπως τότε, όπως κάποτε. Το βλέμμα αδειάζει. Κενό και απλανές. Βυθισμένο σε σκέψεις που κανείς δε γνωρίζει. Άραγε θυμάται; Τι να σκέφτεται; Αναγνωρίζει;