O πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης … OLIVIER HOSLET/ POOL
Θα αργήσει, νομίζω, ο Κυριάκος Μητσοτάκης να ξαναπιάσει το ποδήλατο και να βγει βόλτα στο βουνό. Η τελευταία του βγήκε λίγο ξινή.
Στις συνθήκες που κινείται η χώρα ήταν τεράστιο επικοινωνιακό φάουλ η κυριακάτικη «μίνι απόδραση» στη Πάρνηθα. Από όποια πλευρά κι αν το πάρεις. Κι ακόμη πιο αμήχανες οι δικαιολογίες μέσω τρίτων. Θύμιζαν τον τσοπάνη που τον κάνεις τσακωτό σε μία σπάνια κοινωνική έξοδο και σπεύδει να απολογηθεί λέγοντας: «είπα να βγάλω λίγο έξω, τη κυρά να ξεσκάσει…».
Ανθρώπινα πράγματα, όπως θα έλεγε κι ο Πέτσας που τα ξέρει αυτά, απ΄τη γενέτειρα.
Μεταξύ μας όμως, ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ότι ο Μητσοτάκης ακόμη και τώρα δεν καταλαβαίνει το λάθος. Ούτε ο περίγυρος του. Και δεν υπάρχει κάποιος παραδίπλα να βρει το θάρρος να τους το εξηγήσει.
Η δυσκολία αντίληψης βρίσκεται στον παρεξηγημένο ρόλο του κομματικού αρχηγού που στην Ελλάδα ισοδυναμεί με ένα είδος κληρονομικής σατραπείας. Οι γόνοι-κλώνοι ειδικά οι -τάχα μου- «μοντέρνοι», δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις υποχρεώσεις του σπορ της πολιτικής.
Ακόμη κι όταν φτάνουν στο ύπατο αξίωμα νομίζουν ότι μπορούν να λειτουργούν σε ρυθμούς κανονικότητας ενός μάνατζερ πολυεθνικής. Κι όταν βρίσκουν μια χαραμάδα χρόνο να …το ρίχνουν λίγο έξω.
Κρίνεται επίσης και από το αν προστατεύει επαρκώς τη ζωή, τη περιουσία και τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα αυτών που τον εξέλεξαν και δεν είναι, όπως στη περίπτωση του μάνατζερ, υπάλληλοι του. Αυτός είναι υπάλληλος τους…
Φοβούμαι ότι αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους Ελληνες πολιτικούς, ειδικά τους πορφυρογέννητους. Ωραία είναι τα extreme sports, έστω κι άμα τα ανακαλύπτεις στα πενήντα σου, αλλά η διακυβέρνηση μιας χώρας απαιτεί άλλου είδους πρωταθλητισμό.
Σιδερένια πειθαρχία, υπέρτατη αίσθηση του καθήκοντος και φυσικά τεράστιες προσωπικές θυσίες. Όταν σε παρακολουθεί ένας ολόκληρος λαός οφείλεις να προσέχεις, ακόμη και το πώς βάζεις το κλειδί στη πόρτα. Βαριά, πολύ βαριά η καλογερική Όμως και η ηθική ανταμοιβή είναι ανεκτίμητη. Γράφεις το όνομα σου στην ιστορία…
Οσοι λοιπόν μπαίνουν στην πολιτική για να γράψουν ιστορία και όχι για τα κονομήσουν, να διασκεδάσουν τα προσωπικά τους απωθημένα ή απλώς να σκοτώσουν την ώρα τους, οφείλουν να στερηθούν κάποιες απολαύσεις που για τους κοινούς θνητούς είναι, ίσως και αυτονόητες. Εχουν καιρό να τις ξαναθυμηθούν άλλωστε, όταν εγκαταλείψουν τα αξιώματα.
Φανταστείτε όμως πόσο ισχύει το αξίωμα αυτό της πολιτικής όταν οι κοινοί θνητοί καλούνται να στερηθούν προσωρινά για έναν κοινό σκοπό τις «αυτονόητες απολαύσεις», κλειδαμπαρώνονται στα σπίτια τους και βλέπουν τον πρωθυπουργό να κάνει…σκασιαρχείο.
Το ξεκίνησε νωρίς είναι η αλήθεια το καλαμπούρι με τις «αποδράσεις» ο πρωθυπουργός. Κάποιοι ηλίθιοι του είπαν ότι οι φωτογραφίες με το κουπί στο sup ή τα μπατόν του σκι στη πίστα, του κάνουν καλό. «Γράφουν».
Ετσι είχαν πει δυστυχώς και στον Γιωργάκη. Ο Κυριάκος δεν έχει βάλει ακόμη το χέρι στην αλυσίδα, ούτε έφερε το λιμενικό να τον μαζέψει με το κανό, φοβούμαι όμως ότι βαδίζει στα ίδια αχνάρια. Και ειδικότερα σε μία εποχή που δεν σηκώνει γκλαμουριές.
Η Ελλάδα δεν είναι Καναδάς με τα μισά προβλήματα λυμένα και έναν πρωθυπουργό που έχει τη πολυτέλεια να διαλέγει παρδαλές κάλτσες. Και ο Μητσοτάκης δεν είναι Τριντό, θα πρέπει να το αντιληφθεί.
Σε μια χώρα λοιπόν που πένεται, μαστίζεται από την εισβολή τριτοκοσμικών και την συνακόλουθη εγκληματικότητα, ενώ νοιώθει παράλληλα την ανάσα του Σουλτάνου στο σβέρκο της, οι φωτογραφίες του πρωθυπουργού με κολάν ποδηλατική βερμούδα και κάλτσες μέχρι το γόνατο, δεν προσθέτουν κάτι στη δημόσια εικόνα του.
Εν ολίγοις ο μέσος Ελληνας, στην κατάσταση που βρίσκεται, δεν δίνει δεκάρα για το πρωθυπουργικό «στυλ». Καλό είναι ο πρώτος πολίτης να κρατιέται σε φόρμα γιατί κι εδώ δίνει το παράδειγμα. Αδιάφορο όμως αν το κάνει σηκώνοντας τσιμεντόλιθους στην αυλή του σπιτιού του ή χοροπηδώντας με το snowboard. Αδιάφορο επίσης αν η γυναίκα του αρχηγού ξέρει από βέσπα.
Θα σας πρότεινα λοιπόν να συνέλθετε λίγο. Μπείτε μεταμφιεσμένοι στο πρώτο συνοικιακό καφενείο (σ.σ. όταν ανοίξει…) και αφουγκραστείτε τις πραγματικές ανησυχίες του κοσμάκη. Σας βεβαιώνω δεν τον αφορά αν κυβερνάται από beautiful people.
Ποντίκια θέλει να πιάνουν, όπως έλεγε κι ο Ντεγκ Σιαοπίγκ. Και κυρίως να μην τον κοροιδεύουν κατάμουτρα βάζοντας τον να κάνει βαθιά καθίσματα την ώρα που οι ίδιοι χορεύουν, στη κοσμάρα τους, βαλς…