Το Ισραήλ σε απίστευτο πολιτικό αδιέξοδο: Το άλμα στο κένο του “Μπίμπι” και ο Γκάντς…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Υψηλόβαθμο αξιωματούχο της Χεζμπολάχ συνέλαβαν στον βόρειο Λίβανο, δυνάμεις αντρών ειδικών επιχειρήσεων του πολεμικού ναυτικού του Ισραήλ

Ο αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ απειλεί ευθέως τις ΗΠΑ και το Ισραήλ: “Θα λάβουν αναμφίβολα μία συντριπτική αντίδραση γι’ αυτό που κάνουν κατά του Ιράν και του μετώπου της αντίστασης”, δήλωσε

Aπορρίπτει οποιαδήποτε κατάπαυση του πυρός με τη Χεζμπολάχ: Κατηγορεί το Ισραήλ ο Πρωθυπουργός του Λιβάνου, βομβαρδίζονται ξανά τα νότια προάστια της Βηρυτού

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

Το αποτέλεσμα των εκλογών στο Ισραήλ ήταν αναμενόμενο και επιβεβαίωσε τις προβλέψεις των δημοσκοπήσεων. Το σκηνικό το οποίο προκύπτει δεν είναι διαφορετικό από το αποτέλεσμα των εκλογών του περασμένου Απριλίου. Επιπλέον, το σκηνικό πολιτικού αδιεξόδου δεν είναι πρωτόγνωρο για την κοινοβουλευτική ιστορία του Ισραήλ.

Τα γενικά συμπεράσματα, στα οποία μπορεί κάποιος να καταλήξει γι’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση είναι τα εξής:

• 1) Συνεχίζεται το σκηνικό αβεβαιότητας ως προς το σχηματισμό κυβέρνησης, η οποία να αντέξει σε βάθος χρόνου και να υλοποιήσει συγκεκριμένο πρόγραμμα.
• 2) Παρατηρούμε να συμβαίνει σταδιακή μετατόπιση του εκλογικού σώματος του Ισραήλ προς τα δεξιά τα τελευταία δέκα χρόνια.
• 3) Λόγω αποδυνάμωσης των εβραϊκών κομμάτων της κεντροαριστεράς, ιδίως του Εργατικού, παρατηρείται το φαινόμενο του συνασπισμού και της εκλογικής ενίσχυσης του αραβικού κόμματος, το οποίο, αν τελικά σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας, θα αποτελεί γα πρώτη φορά στην κοινοβουλευτική ιστορία του Ισραήλ την αξιωματική αντιπολίτευση.
• 4) το παλαιστινιακό ζήτημα δεν απετέλεσε την κύρια βάση επιλογής των ψηφοφόρων, όπως συνέβαινε παλαιότερα, που έπαιζε τον καθοριστικό ρόλο στην εκλογική συμπεριφορά των ισραηλινών.

Οι νέες πραγματικότητες που δημιούργησε η ειρηνευτική διαδικασία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, δημιούργησαν νέο πλαίσιο αναφοράς για τις πολιτικές εξελίξεις στο Ισραήλ. Η αποτυχία, όμως, της ειρηνευτικής διαδικασίας στο τέλη της δεκαετίας του 1990 είχε ως συνέπεια την απαξίωση της αριστεράς και την ενίσχυση της δεξιάς και ακροδεξιάς.

• Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος βρίσκεται στο πολιτικό προσκήνιο από τότε, οικοδόμησε την πολιτική του καριέρα στην σκληρή γραμμή έναντι της επίλυσης του παλαιστινιακού ζητήματος. Η κατάρρευση της ειρηνευτικής διαδικασίας του Όσλο και τα προβλήματα υγείας του Αριέλ Σαρόν, τον επανέφεραν δυναμικά στην εξουσία τα τελευταία δέκα χρόνια.

Μεταξύ του Νετανιάχου και του ηγέτη του αντιπάλου κόμματος «Λευκό – Γαλάζιο», Μπένι Γκαντς υπάρχουν κάποιες διαφορές ως προς την προοπτική επίλυσης του Παλαιστινιακού. Ο πρώην αρχηγός των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων, Μπένι Γκαντς, αν και προέρχεται από το στρατιωτικό κατεστημένο, έχει σημαντικές διαφορές με τον Νετανιάχου σε σχέση με τους όρους διαπραγμάτευσης στο Παλαιστινιακό. Ο Γκαντς σκέφτεται με τους όρους της δημογραφικής πραγματικότητας σε αντίθεση με το Νετανιάχου, ο οποίος σκέφτεται με γεωγραφικούς όρους.

• Πιο συγκεκριμένα, ο Γκαντς θεωρεί ότι οι δημογραφικές αλλαγές που συντελούνται μεταξύ Παλαιστινίων και Εβραίων ευνοούν σαφώς τους πρώτους και ως εκ τούτου ο διαχωρισμός μεταξύ Ισραήλ και παλαιστινιακών περιοχών καθίσταται επιτακτικός, κάτι που σημαίνει αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Για το Γκαντς, αν το Ισραήλ θέλει να παραμείνει εβραϊκό κράτος θα πρέπει να ευνοήσει τη δημιουργία ενός μικρού παλαιστινιακού κράτους.

• Αντίθετα, ο Νετανιάχου θεωρεί ότι οι επιτυχίες του Ισραήλ στους αραβοϊσραηλινούς πολέμους, τού απέφεραν γεωγραφικό πλεονέκτημα και σε σχέση με την εδραία πεποίθηση ότι ο ισραηλινός στρατός είναι ικανός να κερδίσει οποιοδήποτε πόλεμο, δεν θεωρεί αναγκαία την επιμονή στην ειρηνευτική διαδικασία που σημαίνει κατ’ ανάγκην επιστροφή εδάφους στους Άραβες.

Εδώ ευνοήθηκε η πολιτική του από τις αποφάσεις του Αμερικανού προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ, πρωτεύουσα του Ισραήλ καθώς επίσης και με την αναγνώριση της προσάρτησης των Υψωμάτων Γκολάν από το Ισραήλ. Επιπλέον, ο Γκαντς δείχνει να λαμβάνει ιδιαίτερα υπόψη τη διεθνή νομιμοποίηση, σε αντίθεση με το Νετανιάχου που πιστεύει στη δύναμη των τετελεσμένων, δηλαδή στη δύναμη που πηγάζει από την κατοχή εδάφους.

Πιο απλά, ο Γκαντς αναγνωρίζει τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο και βλέπει τις προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει το Ισραήλ στο μέλλον, σε αντίθεση με το Νετανιάχου που εκφράζει την προσκόλληση στη στρατηγική αντίληψη των δεκαετιών του 1960 και του 1970, η οποία θεωρεί ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε ένα μόνιμο καθεστώς πολέμου με τους Άραβες, συνεπώς ο παράγων ασφάλεια και η εξασφάλιση της υποστήριξης των ΗΠΑ θα πρέπει να υπερκαλύπτουν την όποια απόφαση στις ισραηλινο-αραβικές σχέσεις.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός. 

Είμαι δέκα ετών, τουλάχιστον έτσι νομίζω: Και οι γονείς μου με ανάγκασαν να παντρευτώ…