13 Σεπτεμβρίου 2009, κι ο τέως πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, σε συνέντευξη του στη ΔΕΘ, τονίζει κι υπενθυμίζει πως «λεφτά, υπάρχουν, λεφτά, υπάρχουν..» μια φράση που τον συνόδευσε και θα τον συνοδεύει σ’ όλη του τη ζωή… Τόσο τον ίδιο όσο κι εμάς, που τον ψηφίσαμε και τον πιστέψαμε…
25 Ιανουαρίου 2015, ένας νέος πολιτικός εκλέγεται μετά τον Αντώνη Σαμαρά και το όνομα αυτού, Αλέξης Τσίπρας. Στα προπύλαια, ο κόσμος που μαζεύτηκε για να χειροκροτήσει το νέο πρωθυπουργό της χώρας, είδε έναν άλλο «Μεσσία»… Αυτόν που θα τηρούσε τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Αυτόν που θα έσκιζε τα μνημόνια. Αυτόν που θα κούρευε το χρέος.
Έξι μήνες αργότερα και το όνειρο μετατρέπεται σε απάτη… Ο νεότερος πρωθυπουργός της χώρας, δεν προδίδει μόνο το λαό του αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό, αυτό τον ορκισμένο έφηβο, που πετούσε κάποτε πέτρες ενάντια στο κατεστημένο.
Ιούλιος 2015. Δημοψήφισμα. Το πρώτο από το 1974 και το μοναδικό στη σύγχρονη ελληνική ιστορία που δεν αφορούσε τη μορφή του πολιτεύματος. Η χώρα είχε παραλύσει. Εκείνη η όμορφη νύχτα, που θα ξημέρωνε μια πολύ όμορφη μέρα, που υποσχέθηκε ο Νίκος Παππάς, δε ξημέρωσε ποτέ. Μόνο άδεια ΑΤΜ “ξημέρωσε”, αφού οι ουρές στις τράπεζες είχαν ήδη σχηματιστεί από το βράδυ του διαγγέλματος.
Με ένα πλήκτρο, σε έναν υπολογιστή έκλεισαν οι τράπεζες, που με ένα πλήκτρο και χωρίς καμία συνέπεια καταταχθήκαμε ως η πρώτη ανεπτυγμένη χώρα που δεν πλήρωσε το ΔΝΤ, ίσα κι όμοια δηλαδή, με τη Σομαλία, τη Ζιμπάμπουε και το Σουδάν.
Κι ενώ ο Αλέξης, εγκλωβίζεται στην ίδια του την επιτυχία, τον Αύγουστο παραιτείται και επανεκλέγεται από τον προδομένο λαό του, το Σεπτέμβριο, της ίδιας χρονιάς…
Μόνο που αυτή τη φορά, οι Έλληνες που μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα, ήταν πολύ περισσότεροι από εκείνο το βράδυ, που έδωσε όρκους αιώνιας πίστης, αφοσίωσης κι αγάπης… με μάτια ύαινας έτοιμα να τον κατασπαράξουν… ίσως να ήταν κι η πρώτη φορά, σε εκείνο το συλλαλητήριο, λίγο πριν το ξεπούλημα, που ενωθήκαμε εμείς οι Έλληνες και δεν κατάφεραν οι πολιτικοί, που επαναλαμβάνω, εμείς εκλέξαμε όλα αυτά τα χρόνια, να μας διασπάσουν…
Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία, η δημοκρατία κινδυνεύει να σβήσει… Η φλόγα ήδη τρεμοπαίζει. Δημοψηφίσματα, γίνονται μόνο όταν ο ελληνικός λαός καλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα… και σε καμία άλλη περίπτωση. Η δημοκρατία, ξεχάστηκε από τους πολιτικούς, από αυτούς που έφαγαν το λίπος και μαζί με αυτό και τις σάρκες μας… από αυτούς που σήμερα μας φιμώνουν… από αυτούς που το φιλότιμο, τη μοναδική ελληνική λέξη, που δε μεταφράζεται σε καμία άλλη γλώσσα, που γεννήθηκε από το «φιλέω + τιμή», την αντικατέστησαν με το «λαμόγιο», που επίσης δεν μεταφράζεται σε καμία άλλη γλώσσα…
«Μακεδονία Ξακουστή και πάντα Ελληνική…»
Από την ΠΓΔΜ στη “Βόρεια Μακεδονία”: Που έγινε το λάθος, πως νίκησαν οι ΗΠΑ τη Ρωσία…