Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Συνεργασία με τις ΑΠΟΨΕΙΣ και την HELLAS JOURNAL
Υπάρχουν εκατοντάδες σχόλια κάτω από την εφημερίδα μας και τα άρθρα μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και από Κύπριους. Και από εκ Τουρκίας. Για να αντιληφθεί κανείς την διαφορά ανάμεσα στους δύο αρκεί να ρίξει μια ματιά σε αυτά τα σχόλια.
Τα σχόλια των Τούρκων δεν είναι σχόλια. Μόνο βρισιές είναι. Τέτοιες βρισιές τις οποίες δεν μπορώ να γράψω εδώ. Σαν να μην ξέρει τίποτε άλλο εκτός από βρισιές αυτός ο λαός. Οι Κύπριοι πιέζονται για να μην τους απαντήσουν με το ίδιο ύφος. Όταν τα διαβάζω αυτά εκπλήσσομαι άλλη μια φορά για το μαζί με ποιους ζούμε.
Ακόμα και από αυτό φαίνεται από πόσο διαφορετική κουλτούρα προερχόμαστε. Είμαστε πολύ διαφορετικοί. Ο τρόπος ζωής μας είναι διαφορετικός. Τα ήθη και τα έθιμά μας είναι διαφορετικά. Οι πεποιθήσεις μας είναι διαφορετικές. Ακόμα και οι βρισιές μας είναι διαφορετικές. Κάποτε τα τζαμιά εδώ ήταν άδεια. Τώρα δεν χωράνε τον κόσμο. Ξεχειλίζει στους δρόμους.
Οι Τουρκοκύπριοι ουδέποτε ήμασταν μοιρολάτρες. Ποτέ δεν πιστεύαμε ότι η δουλειά μας θα μπορούσε να διευθετηθεί με προσευχή, με ναμάζι. Ο πληθυσμός, ο οποίος έσμιξε μαζί μας τώρα και πολλαπλασίασε τον δικό μας πληθυσμό, είναι μια μοιρολατρική κοινότητα.
Πάνω στο αυτοκίνητό της γράφει «γίνεται ό,τι πει ο Αλλάχ» και ξεκινάει. Αν το έχει γράψει ο Αλλάχ, θα πεθάνει είτε υπακούει είτε δεν υπακούει τους κανόνες. Αν δεν το έχει γράψει ο Αλλάχ, δεν θα πεθάνει έστω και αν κάνει δέκα τούμπες.
Εμείς μοιάζουμε με τους Ελληνοκύπριους και όχι με τους Τούρκους από την Τουρκία. Και οι Ελληνοκύπριοι δεν μοιάζουν με τους εξ Ελλάδος. Με εμάς μοιάζουν. Διότι η γεωγραφία είναι αυτή που διαμορφώνει τον άνθρωπο. Όχι η ιστορία. Έχουμε τόσες πολλές ομοιότητες που παρ’ όλες τις αιματηρές μας συγκρούσεις ουδέποτε μπορέσαμε να είμαστε αληθινοί εχθροί ο ένας με τον άλλον.
Μίσος θα κρατούσε κυρίως ο Σουάτ Καφαντάρ. Ο μοναδικός που επέζησε ως εκ θαύματος από το έγκλημα στην Τόχνη. Στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα μαζί με 84 άτομα. Πυροβολήθηκε. Δεν πέθανε. Μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003, πήγε και ο Σουάτ στον νότο να εργαστεί. Αν κρατούσε μίσος, θα πήγαινε; Μίσος θα κρατούσαν οι Γιάννης Μαραθεύτης και Φετχί Ακιντζί.
Διαβάζω σχόλια γεμάτα βρισιές. Με αποκαλείς «μπάσταρδο Έλληνα» φίλε; Λες «εσύ δεν μπορεί να είσαι Τούρκος»; Έχεις δίκαιο. Αν εσύ είσαι Τούρκος, εγώ δεν είμαι. Αν εσύ είσαι μουσουλμάνος, εγώ δεν είμαι. Όπως δεν θεωρώ «τιμή» το να είναι κανείς Τούρκος και μουσουλμάνος, δεν θεωρώ ποτέ κακοτυχία να είναι κανείς Έλληνας και ορθόδοξος. Ειδικά όταν κοιτάζω το σημείο στο οποίο έφτασε σήμερα η τουρκική και μουσουλμανική σου ταυτότητα, ντρέπομαι που είμαστε από την ίδια φυλή και θρησκεία.
Εγώ είμαι στο πλευρό εκείνου που έχει δίκαιο, είτε Έλληνας είναι αυτός είτε Τούρκος. Δεν λατρεύω τις σημαίες και τους ύμνους. Δεν πιστεύω ότι θα βρούμε ηρεμία και ειρήνη εδώ, ενόσω δεν ξεκουμπίζονται από αυτή την χώρα εκείνοι που ήρθαν να μας λιθοβολήσουν και να μας σκοτώσουν με σημαίες και φωνές ο Αλλάχ είναι μεγάλος.
Αν δεν καθόταν σε εκείνο το τραπέζι με την νοοτροπία του κατακτητή, θα ζητούσε τώρα απ’ αυτούς όλα όσα απαιτεί; Ο Ντενκτάς θα το ζητούσε αυτό πριν από το 1974.
Εσύ δεν είσαι από εδώ φίλε. Εγώ όμως είμαι. Με βρισιές καμία χώρα δεν αποκτήθηκε από κανέναν. Αυτή η χώρα δεν είναι δική σου. Δική μου είναι.
Θα επηρεάσει την Κύπρο η φιλία του Πούτιν με τον Έρντογαν; Προς το χειρότερο σίγουρα…