Πράσινη Κάρτα ή Πράσινη Γραμμή; Εθνική συνείδηση ή προσωπική βλακεία; Προηγείται η πατρίδα…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Πλύση εγκεφάλου με σφραγίδα Ερντογάν: Η «Γαλάζια Πατρίδα», το έγκλημα στην Κύπρο και οι γενοκτονίες Ποντίων και Αρμενίων μαθήματα στο νέο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Τουρκίας
Έτοιμη η Ε.Ε. να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της για την Κύπρο, λέει ο Σαρλ Μισέλ: Ανοιχτή η πόρτα για παρέμβαση των Βρυξελλών στο Κυπριακό
Του Νίκου Αντωνιάδη*
Ιούλιος 2016
Ερώτηση: Του χρόνου θα φέρεις το γιο σου Αμερική;
Απάντηση (μου): Μα του χρόνου θα πάει στρατό.
Ερώτηση: Ναι, αλλά αφού δικαιούται πράσινη κάρτα για να έρθει ΗΠΑ και μπορεί να μην πάει στρατό. Σωστά;
“Σωστά” αλλά… σώπασα! Δεν μπορούσα να πω κάτι πέραν από το: “Είναι γρήγορα ακόμη, βλέπουμε”!
Ιούλιος 2017
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, ο γιος μου έχει ήδη καταταχτεί. Ναι, για χρόνια του στέρησα τον πατέρα του (αχ ρε πατρίδα με τις κρίσεις σου!). Τώρα έπρεπε να του “στερήσω” το δικαίωμα να “φυγοδικήσει” επίσημα και νόμιμα, χωρίς κανένας να μπορεί να μου επιρρίψει ευθύνες και να πει το παραμικρό! Ναι, θα μπορούσαμε τώρα να είμαστε μαζί στην 5η Λεωφόρο και να πίνουμε καφέ στο δροσερό Central Park. Θα μπορούσαμε να γυρίζουμε τη Νέα Υόρκη και τις γύρω περιοχές. Θα μπορούσαμε να τρώμε McDonalds και Dunkin Donuts, όποτε μας καπνίσει. Θα μπορούσαμε να βλέπουμε τον Αντετοκούμπο να κάνει προπόνηση! Και να κοιμάσαι (γιε μου) όσο θες, μέχρι να αρχίσει το πανεπιστήμιο. Αυτά και τόσα άλλα… θα μπορούσαμε!
Αλλά…
Γιε μου, ξέρεις πως ο πατέρας σου και 199.999 άλλοι συμπατριώτες μας είναι πρόσφυγες. Τον έδιωξαν με τα όπλα από την Αμμόχωστο, όταν ήταν πέντε χρονών. Δεν πρόλαβε να παίξει, να χαρεί. Γύρισε ίσα με δέκα ξένα σπίτια μέχρι να βρει σπίτι. Αυτοί που τον έδιωξαν είναι η απειλή που καλείσαι να υπηρετήσεις την πατρίδα. Δεν έχει σημασία η ποιότητα του στρατού μας, αυτό είναι θέμα άλλων να “φτιάξουν”! Σημασία έχει η ποιότητα της ψυχής μας, αυτό είναι θέμα δικό μας!
Ξέρω, είσαι στο λιοπύρι και όχι στο air condition του World Trade Center. Τρως φασόλια από το καζάνι του λόχου και όχι McDonalds από το Times Square. Κοιμάσαι πολύ λίγο για να φυλάξεις θαλαμοφύλακας και (στο μέλλον) σκοπιά και πίνεις καφέ από το ΚΨΜ, κάπου κοντά στον 5ο θάλαμο και όχι πάνω στην 5η Λεωφόρο.
Γιε μου, κράτα το κεφάλι ψηλά, γιατί αυτή η πατρίδα δεν σηκώνει άλλη προδοσία. Όχι από εμάς τουλάχιστον! Μας έχει ανάγκη να την προφυλάξουμε από αυτούς που (κάποιοι) ζητάνε να τους αφήσουμε να μας “προφυλάξουν”, τους Τούρκους εισβολείς. Εσύ είσαι (ούτε) 18 χρονών αλλά σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Μαζί σου δεν φοβάμαι, με αυτούς τους “κάποιους” φοβάμαι!
Είμαι περήφανος για σένα και για την πατρίδα μας.
Να είσαι κι εσύ περήφανος!
Περήφανος για όσα μάθαμε ατα ελληνικά μας σχολεία. Για την τιμή:
Της Μάνας…
Της Θρησκείας (και τα πιστεύω μας)…
Της Πατρίδας μας…
…με σεβασμό σε κάθε λαό, κάθε έθνος, κάθε θρησκεία!
Κουράγιο λεβέντη μου!
Κουράγιο πατρίδα!
Υ.Γ. 1. Η συνείδηση μου δεν μου επιρέπει να το κρύψω, πατέρας είμαι κι εγώ, κάποιες φορές πέρασε από το μυαλό μου να επισπεύσω την πράσινη κάρτα του όμως… “όχι γιε μου, δεν είναι βλακεία αλλά τιμή και περηφάνια”.
Υ.Γ. 2. Πρόεδρε, εμείς κάναμε την επιλογή μας. Επιλέξαμε την ΠΑΤΡΙΔΑ… κι ας πονάμε!