Δύο άσπονδοι εχθροί με κοινό παρονομαστή: Υπεράνω όλων είναι το κόμμα, όχι η πατρίδα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Εσωτερικά παιχνίδια στα κατεχόμενα και ρεσιτάλ από τους σκληρούς: Οι αποφάσεις λαμβάνονται από την Άγκυρα, τις εκτελούσαν ακόμα και οι “αριστεροί” Ακιντζί και Ταλάτ!
Ο «κομματικός πατριωτισμός» και… οι ανάλαφρες μετακομίσεις! Γιατί καλπάζουν στην Κύπρο (και στην Ευρώπη) η ακροδεξιά απειλή και ο φασισμός ενόψει των ευρωεκλογών;
Του ΔΩΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
Ο ένας, είναι κόμμα κομμουνιστικό. Το πρώτο στον κόσμο που ανέβηκε στην εξουσία με δημοκρατικές διαδικασίες. Με την ψήφο του λαού, με τις ευχές της ιμπεριαλιστικής Αμερικής και τη συνέργεια του «αντιλαϊκού δεξιού» ΔΗΣΥ (ποιος δεν θυμάται τα τηλεφωνήματα της Κοντολίζα Ράις, τις προσκλήσεις από τον Λευκό Οίκο για να επισκεφθεί ο «κομμουνιστής ηγέτης» το άντρο του ιμπεριαλισμού, όταν ακόμα ήταν Πρόεδρος της Βουλής).
Ποιος δεν θυμάται ακόμα τις προτροπές προς τους ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ για την υπέρβαση και τις δηλώσεις στελεχών του ότι στον δεύτερο γύρο θα ψήφιζαν με τα είκοσι τους τον Ακελικό υποψήφιο Πρόεδρο, αν ο δικός τους δεν περνούσε στο δεύτερο γύρο. Και ασφαλώς ο Κασουλίδης θα θυμάται και θα αφρίζει το πούλημα του στο δεύτερο γύρο των Προεδρικών εκλογών του 2008.
Και ο εκλεκτός του λαού και όχι μόνο, Δημ. Χριστόφιας, αναδείχθηκε 6ος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με λίγα λόγια και δύο μόνο υποσχέσεις. Δίκαιη λύση και δίκαιη κοινωνία. Και ο λαός επένδυσε ελπίδες σ’ αυτή την «ιστορική» αλλαγή. Πού να φανταστεί ο ταλαίπωρος πού εμπιστεύτηκε τη μοίρα του. Και πού να φανταστεί ακόμα ότι ο εκλεκτός του δεν ήταν μόνο δικός του εκλεκτός. Εκλεκτός κάποιων άλλων που τον χρησιμοποίησαν γνωρίζοντας πόσο άσχετος και πόσο τρωτός ήταν και πόσο ανίκανος να διαχειριστεί τις τύχες αυτού του λαού. Με τέτοιους άσχετους στο τιμόνι της Κύπρου δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να οδηγήσουν το μεν Κυπριακό σ’ έναν ακατάσχετο κατήφορο υποχωρήσεων που μας έφεραν εκεί που ήθελαν, τόσο κοντά στην τουρκική λύση, την δε οικονομία, που από καιρό την είχαν στο μάτι, στην καταβαράθρωση και τη χρεοκοπία.
Γιατί ήξεραν ότι με ισχυρή οικονομία δεν ήταν καθόλου εύκολο να μας εκβιάζουν και να μας επιβάλουν τη λύση που εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.
Με ανιστόρητη και καθόλου ρεαλιστική θεώρηση του εθνικού μας προβλήματος που πηγάζει από τη «θρησκευτική» πίστη τους ότι θα λύσουν το Κυπριακό με τον επίσης κομμουνιστή Ταλάτ και με την πολύ χειρότερη, πολύ πιο ανεύθυνη οικονομική τους πολιτική, γιατί νόμιζαν οι άσχετοι ότι τα ξέρουν όλα, οδήγησαν τον τόπο εκεί ακριβώς που ήθελαν οι Αμερικανοί, και έστρωσαν το χαλί στον Αναστασιάδη, στον τελευταίο Κύπριο πολιτικό ηγέτη που θα μπορούσε να εκλεγεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας μας.
Ο Αναστασιάδης και ο ΔΗΣΥ αφού έκαναν έναν εκλογικό περίπατο το 2013 αναδείχτηκαν με την ψήφο του λαού ως η νέα ηγεσία του τόπου μας. Και εφάρμοσαν αυτά που πάντοτε διακήρυτταν. Τόσο στο Κυπριακό όσο και στην οικονομία.
Είπαν σίγουρα πολλά ψέματα κι έδωσαν πολλές δεσμεύσεις στην προεκλογική περίοδο. Όμως πριν απ’ αυτήν, δεν έκρυψαν αυτό που είναι κι αυτό που πιστεύουν.
Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία στο Κυπριακό και νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική. Με ιδιωτικοποιήσεις, με επικέντρωση στο κέρδος των επιχειρήσεων, με μείωση των ημερομισθίων των εργαζομένων, με φορολογίες για να στηρίξουν τις Τράπεζες.
Ο Χριστόφιας έφερε την Τρόικα και το μνημόνιο. Ο Αναστασιάδης το αξιοποίησε για να προωθήσει τις ιδεολογικές του αντιλήψεις περί της οικονομίας.
Κατά τα άλλα, οι δύο «άσπονδοι εχθροί» πολεμούνται σαν το σκύλο με το γάτο.
Καθημερινά κοκορομαχούν από τηλεοράσεως και από τα άλλα μίντια για πολλά.
Για λεπτομέρειες. Αποκρύβοντας ότι ο ένας συνεχίζει τη «δουλειά» που άρχισε ο προηγούμενος. Απευθύνονται νομίζουν σε ανθρώπους μειωμένων πνευματικών ικανοτήτων. Υπάρχουν βέβαια και οι φανατικοί, οι τυφλοί, «Ου με πείσεις καν με πείσεις», αλλά αυτοί λιγοστεύουν όσο πάνε. Ο κόσμος πλέον μορφώνεται, μαθαίνει, κρίνει. Κι αυτοί, που υπάρχουν τόσο στις τάξεις του ΑΚΕΛ όσο και στις τάξεις του ΔΗΣΥ, ξέρουν πια ότι οι δύο «άσπονδοι εχθροί» έχουν πολλούς κοινούς παρονομαστές. Που βέβαια επιμελώς τους κρύβουν. Μπορούν όμως να κρυφτούν; Μπορεί να αποκρυβεί το γεγονός ότι συμπλέουν πλήρως και αρμονικά στο Κυπριακό με τη Δ.Δ.Ο και την πεποίθηση ότι η Τουρκία έχει καλή θέληση για σωστή λύση του Κυπριακού; Μπορούν να κρύψουν ότι συζητούν τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, της μοναδικής μας προστασίας στον αγώνα μας για επιβίωση;
Ότι δέχονται δικαιώματα του χρήστη-σφετεριστή των κατεχόμενων περιουσιών μας.
Μπορούν να κρύψουν το ότι συμπράττουν και συμπορεύονται στη φαλκίδευση της Δημοκρατίας με τον εκλογικό νόμο που ψήφισαν πρόσφατα και φιμώνουν τις αντίθετες φωνές με τους κανονισμούς που επέβαλαν στο ΡΙΚ, αλλά και τη νέα κατανομή της κρατικής χορηγίας προς τα κόμματα;
Μπορούν ακόμα να αρνηθούν ότι είναι συνεταίροι στη διαπλοκή, τη διαφθορά και την καταλήστευση του δημόσιου χρήματος, όχι απλά ως άτομα, αλλά ως κόμματα; Κόμματα διεφθαρμένα που έχουν αναγάγει, τουλάχιστον το ΑΚΕΛ, την κλοπή από το δημόσιο ως μεγάλο προσόν των ανθρώπων τους και τους τιμούν κι όλας για τα κατορθώματά τους.
Ξέρουμε ότι ο Ζαννέτος δεν πήρε τα λεφτά για τον εαυτό του. Καταδικάστηκε όμως από το δικαστήριο ότι τα πήρε.
Για ποιόν τα πήρε; Μα για το κόμμα φυσικά. Και το κόμμα τον επιβραβεύει και τον τιμά εκλέγοντάς τον μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής!
Γιατί; Γιατί «το κόμμα και τα μάτια σας». Γιατί υπεράνω όλων είναι το κόμμα. Όχι η πατρίδα.
Αυτοί είναι οι δύο «άσπονδοι εχθροί» δήθεν, της Κυπριακής πολιτικής ζωής.
Με πολλούς και πολύ σημαντικούς κοινούς παρονομαστές. Σ’ όλα τα μεγάλα και τα βασικά συμφωνούν και αλληλοστηρίζονται. Άσπονδοι είναι μόνο για τους φανατικούς οπαδούς, που κι αυτοί όσο πάνε λιγοστεύουν.
Και θα λιγόστευαν πολύ πιο νωρίς και πολύ πιο γρήγορα αν δεν υπήρχε αυτό το μπάχαλο στον λεγόμενο ενδιάμεσο χώρο.
- Ο Δώρος Θεοδώρου είναι πρώην Βουλευτής, πρώην Υπ. Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης και ιστορικό στέλεχος της ΕΔΕΚ. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο