Μνημόσυνο για τον αείμνηστο Λοχία καταδρομέα Χριστάκη Μηνά: Η αυθεντική Ελλάδα είναι αυτή που κατοικεί στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας…
Τελέστηκε το μνημοσυνο για τον Ήρωα της 31ης Μ.Κ. αείμνηστο Λοχία καταδρομέα Χριστάκη Μηνά, στην εκκλησία της Κορφής Λεμεσού. Φωτογραφία Ντίνος Αυγουστή
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Δημοσιεύουμε παρακάτω τον επιμνημόσυνο λόγο του Αυγουστίνου (Ντίνου) Αυγουστή για τον Ήρωα της 31ης Μοίρας Καταδρομών (ΜΚ), αείμνηστο Λοχία καταδρομέα Χριστάκη Μηνά, στην εκκλησία της Κορφής Λεμεσού:
Φίλες και φίλοι,
Θα σας μιλήσω πολύ διαφορετικά απ΄ ό,τι έχετε συνηθίσει. Όπως τον θυμόσοφο λαό μας που δεν γνωρίζει κι ούτε θέλει να γίνεται θύμα καμιάς ψεύτικής μαύρης προπαγάνδας. Θα μιλήσουμε για ιστορίες βγαλμένες μέσα από την πραγματικότητα και όχι τη θεωρία της ζωής. Χωρίς γυαλιά μυωπίας αλλά και δίχως μεγεθυντικούς φακούς. Και θα είμαι όσο γίνεται σύντομος, ουσιαστικός και περιεκτικός …..
Τιμούμε σήμερα τον εκ παλιάς Κορφής ορμώμενο Ήρωα Λοχία καταδρομέα (Κ/Δ), Χριστάκη Μηνά του Γενεθλή και της Μαρίας. Παιδί μιας πολύτεκνης και φτωχής οικογένειας που η περηφάνια δεν έλειψε ποτέ από το σπιτικό της. Που είχε άλλα τρία αδέλφια, την Θεονίτσα τον Νίκο και την Ειρήνη.
Ο πατέρας του, Γενεθλής και η αδελφή του Θεονίτσα, απεβίωσαν χωρίς να μάθουν ποτέ για την τύχη του αγαπημένου τους Χριστάκη.
Το 2010 η Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους βρέθηκε στην περιοχή που πολέμησε ο Χριστάκης Μηνά, όπου εντόπισε ανάμικτα οστά τριών προσώπων και πολλά προσωπικά τους αντικείμενα. Με την ταυτοποίηση που έγινε με τη μέθοδο DNA τέσσερα μικρά οστά ανήκαν στον Χριστάκη. Η κηδεία του έγινε με μεγάλες τιμές στην γενέτειρά του στις 4 του Γενάρη του 2016. Η μητέρα του Μαρία, σε βαθιά γεράματα, έμελλε να ζήσει αυτήν την τραγική στιγμή και σε λίγο καιρό εγκατέλειψε τα εγκόσμια πηγαίνοντας να συναντήσει για πάντα τον Χριστάκη της.
Ξεχωριστή δίχως άλλο η τιμή να μιλήσω σήμερα στο ετήσιο μνημόσυνο του Ήρωα Χριστάκη Μηνά τον οποίο γνώρισα την άνοιξη του 1973, καθώς είχα το μεγάλο προνόμιο να είναι μέλος της ομάδα μου κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης του στον Ουλαμό Υποψηφίων Βαθμοφόρων, που εκείνη τη φορά είχε έδρα το στρατόπεδο της 32 Μ.Κ. στον κατεχόμενο σήμερα Άγιο Χρυσόστομο. Στο Αλκατράζ της Κύπρου! Έτσι το λέγανε! Δείγμα της σκληρής εκπαίδευσης στις Δυνάμεις Καταδρομών εκείνης της εποχής. Ο αείμνηστος Χριστάκης ήταν ένας πραγματικός Άγγελος! Παράδειγμα προς μίμηση!
Μετά το πέρας της εκπαίδευσης οι δρόμοι μας χώρισαν. Αυτός στην 31 Μ.Κ. με έδρα την Αθαλάσσα κι εγώ στην 33 Μ.Κ. στο μακρινό κατεχόμενο σήμερα Πέλλαπαϊς της Κερύνειας. Ο Καιρός περνούσε πάντα εν μέσω σκληρής εκπαίδευσης, κάτι που υπομέναμε αγόγγυστα. Γιατί γνωρίζαμε πως ο πολύς ιδρώτας στη διάρκεια της εκπαίδευσης αποτελεί πάντα ενέγγυο για οικονομία αίματος στον πόλεμο. Θυμάμαι που μας το έλεγε πολύ συχνά ο αείμνηστος διοικητής μας, ο Μακεδόνας αντιστράτηγος Κατσάνης Γεώργιος.
Όλα αυτά κράτησαν έως το πρωινό της 15ης Ιουλίου του 1974. Τότε που άνοιξαν οι κερκοφόρες με αφορμή το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών. Η 15η Ιουλίου του 1974 βάφτηκε με αίμα αδελφικό! Σε μια κοινωνία όπου επικρατούσε η αφροσύνη, η προσωπολατρία, η ιδιοτέλεια, η αυθαιρεσία, η μεγαλομανία, η κολακεία, ο φανατισμός, ο παραλογισμός και ο διχασμός.
Για Ένωση μας είπαν πως έγινε όλο τούτο το κακό. Ωστόσο, η Αθήνα των συνταγματαρχών την λέξη Ένωση δεν την είπε ποτέ! Και παρέδωσε την εξουσία στους πολιτικούς για να μας πουν πως «η Κύπρος κείται μακράν!» Η Κύπρος μένει μόνη να πολεμά έναν ανατολίτη βάρβαρο λαό! που ατιμάζει, δολοφονεί εν ψυχρώ και απ΄ όπου περνά αφήνει πίσω του καμένη γη.
Δευτέρα πρωί το προδοτικό πραξικόπημα, Χαράματα Σαββάτου η τουρκική εισβολή. Μην κτυπάτε, διεμήνυε η Αθήνα και το ΓΕΕΦ στους μαχητές: οι τούρκοι κάνουν απλήν επίδειξη ισχύος! Οι Μοίρες Καταδρομών αγνοούν την Αθήνα και το ΓΕΕΦ που διέταζαν αυτοσυγκράτηση και αναλαμβάνουν τις πλέον ριψοκίνδυνες αποστολές. Στο Κοτσάκαγια οι τούρκοι ακόμα βλέπουν στον ύπνο τους τον αείμνηστο Ηλία Γλεντζέ με τα παλληκάρια του να αφανίζουν του τούρκους επίλεκτους αλεξιπτωτιστές.
Στην Άσπρη Μούτη τα πολυβόλα και κάθε πολεμικό μέσο των Κ/Δ μα κυρίως η ψυχή τους κάνουν τους τούρκους να υποχωρούν. Στον Άγιο Ιλαρίωνα, με τον αείμνηστο διοικητή της 33 ΜΚ Γεώργιο Κατσάνη να προπορεύεται οι τούρκοι μοιάζουν νάνοι μπροστά τους. Η προδοσία ωστόσο δεν έχει προηγούμενο. Οι Κ/Δ μένουν μόνοι χωρίς καμιά περαιτέρω ενίσχυση που ήταν απολύτως απαραίτητη για να εδραιώσουν και να ενισχύσουν τις θέσεις τους.
Ο τούρκος στρατηγός Ντεμιρέλ κατά δήλωση του είναι έτοιμος να ματαιώσει το εγχείρημα της εισβολής. Είχε πιστέψει σε μηδενική αντίσταση. Έτσι του υποσχεθήκαν τα αλήτες και τα τσογλάνια του Κίσινγκερ από τις Ηνωμένες Πολιτείας Αμερικής!
Την ώρα που τα ελληνικά πολεμικά αεροσκάφη και υποβρύχια (τα πιο σύγχρονα εκείνης της εποχής σύμφωνα με τις μαρτυρίες των Ιπτάμενων χειριστών των F-4E ΡΗΑΝΤΟΜ (Ο Πτέραρχος Παναγιώτης Μπαλές, Αρχηγός Σχηματισμού των υπερσύγχρονων τότε F-4E ΡΗΑΝΤΟΜ της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας που δεν πέταξαν για Κύπρο, το 1974, αποδεικνύει την πλαστογράφηση της Ιστορίας) και των κυβερνητών των υποβρυχίων Γλαύκος και Νηρεύς που έφτασαν μια ανάσα από την Κερύνεια) να μένουν αδρανή! Οι ουρανοί και οι θάλασσες της Κύπρου παραδίδονται στον εχθρό.
Κι όπως λέει ο μεγάλος μας ποιητής Κώστας Μόντης: Φυλλομετρούσαμε σαν ευαγγέλιο την Ιστορία της -«να εδώ κʼ εδώ κʼ εδώ»-και την περιμέναμε, κι «όχι, δεν μπορεί να μην έρθει», λέγαμε κι «όχι, δεν γίνεται να μην έρθει», λέγαμε κι όπου ναʼ ναι άκου την με τους Σπαρτιάτες της και τα «Υπό σκιάν» και τα «Μολών λαβέ» και τον «Αέρα», κι όπου ναʼ ναι άκου την! Και πραγματικά μια νύχτα έφτασε το μήνυμα πως η Ελλάδα ήρθε.
Τι νύχτα ήταν εκείνη, μητέρα, τι αντίλαλος ήταν εκείνος, τι βουητό ήταν εκείνο που σάρωσε το νησί! Αγκαλιαστήκαμε κλαίγοντας και πηδούσαμε και φιλιόμαστε και νοιώθαμε ρίγη να μας περιλούουν και τα στήθια μας φούσκωναν να διαρραγούν κʼ η καρδιά μας χτυπούσε να της ανοίξουμε να βγει.οι χαροκαμένοι ξέχασαν τα παιδιά τους και τους αδελφούς και τους πατέρες κʼ έκλαιγαν για την Ελλάδα πια, κʼ έχασκαν μʼ ένα γελόκλαμα. Κʼ έλεγαν οι δάσκαλοι «Είδατε;» Και λέγαμε όλοι «Είδατε;»
Ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε ως το βυθό ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε πέρα απʼ το βυθό, ώσπου την άλλη μέρα βούλιαξε το Τρίπυλο, ώσπου την άλλη μέρα πισωπάτησε σιωπηλό το Τρόοδος να βρει βράχο να καθίσει, ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσε τα μάτια η Αίπεια, ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσαν τα μάτια οι Σόλοι και το Κούριο κʼ οι αγχόνες της Λευκωσίας γιατί η Ελλάδα δεν ήρθε, γιατί ήταν ψεύτικο το μήνυμα, ψέμα η Ελληνική μεραρχία στην Πάφο, γιατί μας είπαν ψέμα οι ουρανοί και ψέμα οι θάλασσες και ψέμα τα χελιδόνια και ψέμα η καρδιά και ψέμα οι Ιστορίες μας, ψέμα, όλα ψέμα.
Είχε λέει, άλλη δουλειά η Ελλάδα, κάτι πανηγυρισμούς, κ ήμαστε και μακριά και δεν μπορούσε, λέει, λυπόταν, δεν το περίμενε, ειλικρινά λυπόταν, ειλικρινά λυπόταν πάρα πολύ που δεν μπορούσε……..
Κʼ οι δάσκαλοί μας έσκυψαν ντροπιασμένοι, και τα «Εγχειρίδια» έσκυψαν ντροπιασμένα κʼ οι δάσκαλοί μας τρέμουν τώρα πια, και τα «Εγχειρίδια» τρέμουν τώρα πια όσο πλησιάζουν τα περί Θερμοπυλών και τα περί Σαλαμίνος… Δεν κάνω ποίηση, μητέρα,
Ναι είχε άλλη δουλειά η Ελλάδα. Είχε και κάτι δεξιώσεις και πανηγυρισμούς για την επάνοδο της δημοκρατίας. Της δημοκρατίας που ζυμώθηκε με το αδικοχαμένο αίμα των ανδρών της ΕΛ.ΔΥ.Κ. της 1ης Μ.Κ., και της Ε.Φ.
Ο ήρωας μας τον οποίο τιμούμε σήμερα, μέλος του 12ου Λ.Κ. της 31ης Μ.Κ. θα λάβει μέρος σε πολλές επιχειρήσεις στον Πενταδάκτυλο. Πολεμεμά πάντα με αυτπαπα΄ρνηση τον προαιώνιο εχθρό. Στις 31 Ιουλίου θα βρεθεί μαζί με την Μονάδα του στη διάβαση Πανάγρων, αντικαθιστώντας το 281 Τ.Π..
Την επομένη μέρα κατόπιν διαταγής η διοίκηση της Μοίρας απέστειλε τον 12ο Λ.Κ., (με διοικητή τον επίστρατο έφεδρο Ανθυπολοχαγό Λουκά Βαρναβίδη), στο ύψωμα 1023. Το πρωινό της 2ας Αυγούστου, ο Λόχος δέχθηκε επίθεση πολυάριθμου εχθρικού πεζικού την οποία απέκρουσε, για να ακολουθήσει και δεύτερη επίθεση την οποία επίσης αντιμετώπισε με απόλυτη επιτυχία.
Οι τούρκοι αδιαφορώντας για τις τρομακτικές απώλειες που υπέστησαν προχωρούν και προσεγγίζουν τις θέσεις των Καταδρομέων. Δίχως την παραμικρή υποστήριξη από πυροβολικό ή όλμους, ο 12ος Λ.Κ. μετά την εμφάνιση εχθρικών τεθωρακισμένων, διατάχθηκε να συμπτυχθεί και στο τέλος να επιστρέψει στα Πάναγρα.
Στην μάχη αυτή έπεσαν ηρωικώς μαχόμενοι ο Ανθυπολοχαγός Παναγή Μιχαήλ, ο Λοχίας Μηνά Χριστάκης και ο Δεκανέας Κολάνης Γεώργιος, ενώ άλλοι τρεις (3) Καταδρομείς τραυματίσθηκαν. Συμπολεμιστές του Μηνά Χριστάκη μαρτυρούν ότι ο Μηνά έχασε τη ζωή του όταν παρά τα σφοδρά πυρά των τούρκων προσέτρεξε για βοήθεια του Δεκανέα Κολάνη που τραυματίστηκε.
Φίλες και φίλοι,
Αυτή είναι με συντομία η μεγάλη Ιστορία του Ήρωα που τιμούμε σήμερα. Που έμεινε άταφος εκεί στις κακοτράχαλες κορυφές του Πενταδακτύλου να θυμίζει τι ανεξόφλητο χρέος μας.
Τα Εθνικά μνημόσυνα πρέπει να αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για αναβάπτιση και προβληματισμό. Πενήντα δίσεκτα χρόνια πέρασαν με τη λήθη και της Άρνης το πικρό νερό να έχει σκεπάσει κάθε ένα που επιμένει να μην ξεχνά.
Ο πόλεμος του 1974, δεν ήταν ένας χαμένος πόλεμος. Ήταν ένας πόλεμος προδομένος. Τα ντοκουμέντα της εποχής και οι μαρτυρίες των πρωταγωνιστών τους δίνουν μια άλλη διάσταση στα όσα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν
Η ατιμωρησία της προδοσίας του΄74 έχει καταγραφεί ως μια από την πλέον επαίσχυντες πράξεις του ελληνικού πολιτειακού συστήματος.
Η κυβέρνηση Καραμανλή ανέστειλε τις διώξεις με επίκληση νομοθεσίας (Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου αριθ. ΠΥΣ 45/7-3-75) που προέβλεπε ότι μπορεί αυτό να συμβεί όταν «απειλούνται οι σχέσεις της Ελλάδος μετά τρίτης τινός χώρας». Δηλαδή των Η.Π.Α., της Μεγάλης Βρετανίας και του ΝΑΤΟ, των πρωταγωνιστών της προδοσίας της Κύπρου δηλαδή!
Η εξεταστική επιτροπή για τον «φάκελο της Κύπρου» συμπληρώνοντας το έργο της και βγάζοντας τα συμπεράσματά της το 1988, κατέθεσε το πόρισμά της. Κανονικά θα έπρεπε, να αρθεί η πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου και οι εξ αυτής αποφάσεις του Υ.ΕΘ.Α. για αναστολή διώξεων. Κάτι τέτοιο δεν έγινε με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται το πρόβλημα και η ατιμωρησία πενήντα χρόνια από την Εισβολή.
Οι πλείστοι ένοχοι της προδοσίας ουδέποτε οδηγήθηκαν στο δικαστήριο. Κατά συνέπια ούτε και μετά την παράδοση των φακέλων στη Βουλή των Αντιπροσώπων της Κύπρου αναμένεται κάτι ουσιαστικό (ήδη έχει αποκαλυφθεί ότι οι φάκελοι 10 και 11 –αυτοί δηλαδή στους οποίους καταγράφονται οι ενοχές των πολιτικών- έχουν «κάνει φτερά») Γιατί άραγε!
Η απάντηση είναι πολύ εύκολη και απλή: Διότι μεταξύ χούντας και της πρώτης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης υπήρξε μια άνευ προηγούμενου συνδιαλλαγή! Θυμίζω ότι ο Γκζίκης, αυτός δηλαδή που έβαλε την υπογραφή του στη διαταγή για την εκτέλεση του πραξικοπήματος συγκυβέρνησε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ο οποίος έδωσε υπόσχεση τον Κίσινγκερ ότι δεν θα κάνει πόλεμο με την Τουρκία!
Φαίδωνας Γκιζίκης, Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, Γρηγόριος Μπονάνος, Ανδρέας Γαλατσάνος, Πέτρος Αραπάκης Αλέξανδρος Παπανικολάου (όλοι πλην Δ. Ιωαννίδη -ίσως γιατί ήταν ο πλέον ηλίθιος- δεν τιμωρήθηκαν ποτέ!)
Οι τέσσερις μάλιστα πρωταγωνιστές της Χούντας του 1973 (Μπονάνος, Αραπάκης, Γαλατσιάνος και Παπανικολάου) αποστρατεύθηκαν λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση του ΑΤΤΙΛΑ-2, με βαθμό επί τιμή, απολαμβάνοντας τη σύνταξη και όλα τα υπόλοιπα προνόμια των συνταξιούχων στρατιωτικών…. κάτι που σημαίνει πως εκτέλεσαν τα καθήκοντά τους με άριστο τρόπο! Ίσως για τη μισή Κύπρο που παρέδωσαν στους τούρκους!
Και κάτι χειρότερο ακόμα: Οι 22 Κ/Δ που έπεσαν κατά τη διάρκεια του προδοτικού πραξικοπήματος αποτελούν τα μόνα εξιλαστήρια θύματα της μεγαλύτερης εθνικής προδοσίας και χειρότερης εθνικής καταστροφής της Κύπρου.
Αναρωτιέμαι αλήθεια αν ως πολίτες αυτής της κοινωνίας αισθανόμαστε ήσυχοι με τη συνείδηση μας για το γεγονός ότι φορτώνουμε το πραξικόπημα σε 22 νεαρά παιδιά!
Το ΓΕΕΦ με έρευνα του που πραγματοποίησε για τις συνθήκες θανάτου τους ημερομηνίας 21/02/1975 απεφάνθη ότι ο «Οι καταδρομείς εφονεύθησαν την 15/07/1974 ευρισκόμενοι εν υπηρεσία, εν διατεταγμένη τοιαύτη και ένεκεν ταύτης».
Πενήντα χρόνια μετά, είναι πρόκληση, χυδαία και αισχρή, να φορτώνουμε το πραξικόπημα σε 22 παιδιά. Όταν μάλιστα, ανάμεσα τους ήταν θαμμένοι και στρατιώτες, που σκοτώθηκαν υπερασπίζοντας τη Δημοκρατία.
Σε όλα αυτά και για όλα αυτά είναι ντροπή – μόνο ντροπή και αίσχος– αυτός ο λαός να αποδέχεται την άποψη ότι η ευθύνη δεν ανήκει σε ανώτατους αξιωματικούς, κυβερνήσεις, υπουργούς, βουλευτές, κόμματα και παράγοντες, αλλά σε 20χρονους, 18χρονους και 19χρονους Καταδρομείς (τους χρήσιμους ηλίθιους όπως πολύ εύστοχα τους αποκάλεσε ο αείμνηστος Βάσος Λυσσαρίδης) που ούτε την ικανότητα και την εμπειρία είχαν αλλά ούτε και καθήκον τους ήταν να αναλύουν διαταγές των ανωτέρων τους και να αποφασίζουν για την νομιμότητα τους.
Κυρίες και κύριοι,
Φίλες και φίλοι,
Το φρικτό έγκλημα κατά της Κύπρου ενός παρανοϊκού δικτάτορα, του Δημητρίου Ιωαννίδη και των συνεργών του θα τυραννάει εσαεί τον Ελληνισμό. Όμως η αξία της Αρετής και το ηθικό βάρος της Κάθαρσης που ακόμα εκκρεμεί, δεν έχασαν ποτέ το νόημά τους από την Αρχαιότητα έως το σήμερα και – σε ό,τι αφορά την Κύπρο – εκκρεμούν ενώπιον του Δικαίου και της Ιστορίας.
Η αδέκαστη γραφίδα του ιστορικού του μέλλοντος -να είμαστε βέβαιοι- πως θα καταγράψει με απόλυτη ακρίβεια και σαφήνεια την αλήθεια! Θα είναι αυτό το ελάχιστο χρέος προς τους αγέννητους, τους ζωντανούς και τους Ήρωες της λήθης που έφυγαν προδομένοι και αδικαίωτοι ….
Και κάτι τελευταίο.
Δεν είναι σωστό κατά την άποψη μου σε ένα εθνικό μνημόσυνο να κάνουμε αναφορά σε σχέδια λύσεως του Κυπριακού που εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν θα αποτελέσουν σοβαρό εχέγγυο για ένα ειρηνικό και ελπιδοφόρο μέλλον για την ιδιαίτερη πατρίδα μας. Στην οποία χωράνε όλοι, αρκεί να είναι νόμιμοι πολίτες τούτου τους δύσμοιρου τόπου. Γι΄ αυτό το μόνο που θα σας πω κλείνοντας είναι πως οφείλουμε να επιμένουμε σε λύση του Κυπριακού που δεν θα παρεκκλίνει σε τίποτε από την δημοκρατία της Ευρώπης της οποίας από το 2004 αποτελούμε ισότιμο μέλος της.
Σε μια ομιλία του το 1996 σε Συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο οποίο έλαβε μέρος ο αείμνηστος Μιχάλης Χαραλαμπίδης, γνωστός για τη φιλοπατρία του και την αγάπη του για την Κύπρο, δείχνοντας προς το μέρος του ΓΑΠ, τόνισε:
Στους Ευρωπαίους; Εταίρους μας πρέπει να λέμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα Αιγαίου, δεν υπάρχει πρόβλημα Θράκης. δεν υπάρχει Κυπριακό πρόβλημα… Υπάρχει μόνο τουρκικό πρόβλημα. Κι αυτό πρέπει να επιλυθεί με βάση τις αρχές τις αξίες και τα ιδανικά που απετέλεσαν τα θεμέλια των ευρωπαϊκών δημοκρατιών.. Μόνο έτσι θα δικαιωθούν και θα βρουν ανάπαυση οι Ήρωες της προδομένης γενιά του ΄74!
Αιωνία η μνήμη στον Ήρωα μας Λοχία Κ/Δ Χριστάκη Μηνά. Αιωνία η μνήμη σε όλους τους αδικοχαμένους Ήρωες μας! ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Γιατί η Κύπρος δεν κείται μακράν:
Η Κύπρος δεν ήταν ποτέ μακριά. Μόνο κάποιοι πολιτικοί βλέπουν μακρινή την απόσταση. Η αυθεντική Ελλάδα είναι αυτή που κατοικεί στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, με τους χιλιάδες σταυρούς και τα κενοτάφια! Η δική μας Ελλάδα είναι αυτή που άνοιξε την αγκαλιά της και έβαλε μέσα της τα αμέτρητα ρακένδυτα προσφυγόπουλα της Κύπρου το μαύρο καλοκαίρι του 1974… Η δική μας Ελλάδα είναι αυτή που φωλιάζει αιώνες τώρα στις καρδιές των Ελλήνων της Κύπρου και δεν μπορεί να την βγάλει από εκεί καμιά ανθρώπινη δύναμη…
* Ο Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή είναι Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Είναι από το Μονάγρι Λεμεσού
av.avgoustinο[email protected]
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE