D-Day, 6 Ιουνίου 1944: 80 χρόνια μετά την απόβαση στη Νορμανδία τα μπούνκερς των Γερμανών μετατρέπονται σε μπαρ και ξενώνες – Graffiti, μάρτυρες του δράματος [videos]
Από την Απόβαση των συμμάχων στη Νορμανδία στις 6 Ιουνίου 1944
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ένα μπούνκερ μεταμορφωμένο σε κατάλυμα, ένα μπαρ ή απλά ένα έργο τέχνης, μια τοιχογραφία σε ένα ξενοδοχείο… Εγκαταλελειμμένα εδώ και καιρό, τα ερείπια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στη Νορμανδία βρίσκουν μερικές φορές μια δεύτερη πνοή, 80 χρόνια μετά την Αποβαση. Γίνονται μήνυμα, από τους αυτόπτες μάρτυρες που χάθηκαν,
«Το πιο σημαντικό πράγμα είναι η μετάδοση της μνήμης. Βρισκόμαστε στη διαδικασία μετάβασης από τη ζωντανή μνήμη από τους κατοίκους και τους βετεράνους που φεύγουν, προς μια προφορική ιστορία», εκτιμά ο Jérémy Dubois από το Bar στο Sainte-Marie-du-Mont (Μανς). απ΄που χιλιάδες Αμερικανοί πέρασαν μετά την αποβίβαση τους στις 6 Ιουνίου 1944 στην ακτή της Utah. Ο τριαντάχρονος γνωρίζει ότι οι τοιχογραφίες στο μπαρ του είναι εξαιρετικές και θέλει να τις διατηρήσει πάση θυσία «για να μείνει μάρτυρας των γεγονότων».
«Όλοι έτρεμαν, όλοι προσεύχονταν»
Ζωγραφισμένες το 1945 από τον Marcel Gautreau, ξάδερφο των ιδιοκτητών της εποχής, δείχνουν την πρώτη στήλη που αναγέρθηκε στη Γαλλία προς τιμήν των απελευθερωτών, των αλεξιπτωτιστών μπροστά από το τόσο αναγνωρίσιμο καμπαναριό του χωριού μετά την απόβαση τους στην ακτή.
«Δίνει μια ιδέα για το τι συνέβη», αφηγείται η Cécile Osmont, 14 ετών το 1944. «Τα ζήσαμε όλα αυτά. Στην πραγματικότητα, ήταν χειρότερα. Όλοι έτρεμαν, όλοι προσεύχονταν, αναρωτιόμασταν μήπως θα πέσει βόμβα στο κεφάλι μας. Ήταν φρίκη!»
Σε απόσταση αναπνοής από το μπαρ, στην παλιά Κομαντατούρ, ένα αμερικανικό ίδρυμα που καλωσορίζει βετεράνους έχει ανακαινίσει γερμανικές τοιχογραφίες: λαϊκές σκηνές με πελαργούς και μπύρες, αξιωματικούς ή ακόμα και εικονογράφηση του τραγουδιού Lili Marleen.
Οι Αμερικανοί, που μετέτρεψαν το κτίριο σε Αρχηγείο του κατά την Απελευθέρωση ήθελαν να τους κρατήσουν, πιστεύοντας ότι είχαν «προκαλέσει αρκετή καταστροφή στην Ευρώπη και κατά τη διάρκεια του πολέμου».
«Δεν θέλουμε να εξαφανιστεί η ιστορία», αναφέρει ο πρόεδρος του Ιδρύματος The Greatest Generations, Timothy Davies. Μέχρι στιγμής έχουν εντοπιστεί 70 τοιχογραφίες από την Περιφερειακή Διεύθυνση Πολιτιστικών Υποθέσεων (Drac), κυρίως γερμανικά αλλά και αμερικανικά «κόμικς» ή βρετανικού ρυθμού με χάρτη της Δυτικής Ευρώπης.
Είναι μεταξύ των οκτώ χιλιάδων στοιχείων που καταγράφηκαν τα τελευταία 10 χρόνια στην Κάτω Νορμανδία, συμπεριλαμβανομένων αυτών που καταστράφηκαν. Αυτή η βάση δεδομένων θα είναι προσβάσιμη στο διαδίκτυο τον Ιούνιο. Περιλαμβάνει ένα υπόστεγο πυραύλων που σήμερα στεγάζει βάρκες και σπίτια, ένα αντλιοστάσιο για το πότισμα αεροδρομίων που καλύπτονται από σκόνη , καθώς και ένα κτίριο έκτακτης ανάγκης για μεταπολεμική μετεγκατάσταση στο Langrune-sur-sea. Μια γερμανική πισίνα χρησιμοποιείται ακόμη και για μονοπάτι κοντά στο Χερβούργο.
Αλλά τις περισσότερες φορές, οι κάτοικοι, οι επιχειρήσεις ή οι κοινότητες καλύπτουν τις τοιχογραφίες με μπογιά ή γύψο, αφήνουν αυτά τα υπολείμματα όπως το καναδικό σπίτι στο Brouay εγκαταλελειμμένα ή τα καταστρέφουν. Μέχρι τη δεκαετία του 1990, κάθε ίχνος του κατακτητή εξαφανιζόταν εύκολα: καταστράφηκαν κουζίνες από τούβλα, μπάνια, θέατρα, γκαράζ και άλλες πύλες που χτίστηκαν από τους Γερμανούς.
«Απαιτεί θέληση από την πλευρά των ιδιοκτητών, συνειδητοποίηση ότι μια τοιχογραφία, οι αποθήκες πυρομαχικών… φτιαγμένες από Γερμανούς, είναι κληρονομιά. Δεν είναι προφανές σε όλους», αναγνωρίζει η Cyrille Billard, συντονιστής της απογραφής αυτών των λειψάνων στο Drac.
Όσο για τα μπούνκερ, συχνά ασύμφορο να καταστραφούν, αφήνονται εγκαταλελειμμένα. Κάποια, ωστόσο, έχουν γίνει κατάλυμα, ναυτικό κέντρο στο Ver-sur-mer ή ακόμα και καταφύγιο αγελάδων στο Saint-Martin-de-Vareville.
Οι καλλιτέχνες γκράφιτι από το Cotentin (Manche) το βλέπουν ως μια καλλιτεχνική παιδική χαρά. Στην παραλία Biville όπου δεν είχε γίνει καμία απόβαση, η Blesea ζωγραφίζει μια τεράστια χελώνα.
Ενας καλλιτέχνης γκράφιτι, που του αρέσει να ζωγραφίζει τον Darth Vader ή το Dragon Ball στα μπούνκερς, αναγνωρίζει ότι «το γεγονός ότι ζωγραφίζεις πάνω τους, κάνει τους ανθρώπους να σταματούν, βγάζουν φωτογραφίες». «Μπορεί επίσης να είναι μια ευκαιρία, σύμφωνα με τον ίδιο, να επαναφέρουμε μπροστά μας πράγματα που με την πάροδο του χρόνου δεν βλέπαμε σχεδόν πια».
Με πληροφορίες από lefigaro.fr
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE