Επειδή έχουν γίνει σάκος του μποξ φοβήθηκαν να πουν την αλήθεια… Μας απασχολεί μήπως η επικίνδυνη πολιτικοποίηση των… αλά γκρέκα δημοσκοπήσεων;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Εκατό ημέρες Γκαμπριέλ Αττάλ: Ο «θησαυρός» του Μακρόν αποδεικνύεται «άνθρακας» και η Λεπέν καλπάζει στις δημοσκοπήσεις

Άσχημα τα μηνύματα των δημοσκοπήσεων για τον Τζο Μπάιντεν τέσσερις ημέρες πριν από την «Σούπερ Τρίτη»: Πέντε μονάδες πίσω από τον Τραμπ, δυσαρέσκεια από τους ψηφοφόρους

«Η αποδοχή που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις στις ΗΠΑ μας κάνουν να συνεχίζουμε στη Γάζα»: Aπάντηση Νετανιάχου στις επικρίσεις του Τζο Μπάιντεν

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ DEFENCE POINT – Αθήνα

Από τα πρώτα θέματα της εκλογικής επικαιρότητας καταλαμβάνουν οι δηλώσεις προβεβλημένων στελεχών των εταιριών δημοσκοπήσεων, τα οποία με δηλώσεις τους επιχειρούν να υποστηρίξουν το επιχείρημα, ότι το εργαλείο μέτρησης των προθέσεων – διαθέσεων της κοινής γνώμης, δεν (ξανα)πήγαν στον “κουβά”.

Το αφήγημα που προβάλουν είναι ότι είχαν δει τη χαώδη διαφορά των 20 ποσοστιαίων μονάδων της νικήτριας Νέας Δημοκρατίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως επειδή τα τελευταία χρόνια “έχουν γίνει σάκος του μποξ”, δεν το δημοσιοποίησαν.

Αφενός κύριοι -και ενδεχομένως κυρίες- ισχύει στην κατάλληλη παραλλαγή το “μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται” και αφετέρου, η αναφορά τους παραπέμπει στο φαινόμενο της “πολιτικοποίησης” (politicization) ενός προϊόντος και υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να μας κινητοποιεί διαφορετικά.

Στην απόπειρα αιτιολόγησης της τελικής επιλογής του να μην πουν οτιδήποτε, υποστήριξαν ότι τα ευρήματα θεωρήθηκαν πρωτοφανή, ακραία και υπερβολικά, με αποτέλεσμα να μην τα πιστέψουν ούτε οι ίδιοι. Αυτό τους οδήγησε σε επανεξέταση των παραδοχών και της μεθοδολογίας, καθώς θεώρησαν πως κάπου υπάρχει λάθος.  Αυτό είναι το επιστημονικό σκέλος.

• Πρόσθεσαν όμως, ότι οι δημοσκόποι αποτελούν τα τελευταία χρόνια τον εύκολο στόχο σκληρής κριτικής.
• Ως απόδειξη του ισχυρισμού προέβαλλαν το ότι όταν τέτοιες διαφορές εμφανίστηκαν στα μέσα της θητείας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έπεσαν όλοι “να τους φάνε”, ενώ απειλήθηκαν και με νομικές προσφυγές, με την κατηγορία ότι… “συνωμοτούσαν με το σύστημα” για να ευνοήσουν τη μια πλευρά και να πλήξουν την άλλη.

Καταρχάς, η πρώτη παρατήρηση που θα μπορούσε να γίνει, είναι ότι όπως οι δημοσκόποι που συνεργάζονταν με μέσα ενημέρωσης που “έσπρωχναν” την Νέα Δημοκρατία έδιναν τέτοια εικόνα για την κυβέρνηση, υπήρχαν και άλλοι που συνεργάζονταν με ΜΜΕ προσκείμενα στην αντιπολίτευση.

Να δεχθούμε ότι στο επίπεδο της πολιτικής ρητορικής, είναι αντιληπτό το κίνητρο της επιχειρηματολογίας περί “συστημικής συνωμοσίας” σε βάρος της αντιπολίτευσης με στόχο τον επηρεασμό της κοινής γνώμης. Όταν όμως τα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ συνεργάστηκαν με εταιρίες δημοσκοπήσεων, ουδείς εντόπισε το φαινόμενο και φρόντισε, έστω πίσω από κλειστές πόρτες να ενημερώσει “off the record“, για την εικόνα που διακρίνουν; Έστω με κάποιο ποσοστό αμφιβολίας και αβεβαιότητας;

Διότι εάν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις των πολιτικών κομμάτων, μηδέ της νικήτριας παράταξης εξαιρουμένης, όλοι εκπέμπουν μια εικόνα που παραπέμπει στο “δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου και στα μάτια μου“! Κι αν υποτεθεί ότι πολιτικός στόχος προ των εκλογών είναι να δημιουργήσουν και να συντηρήσουν “παράσταση νίκης” επιδιώκοντας την καλλιέργεια κλίματος που θα προσελκύσει περισσότερους στην φίλια πλευρά, είναι δυνατόν κανείς απολύτως να μην είχε ψιθυρίσει στο αυτί κάποιου πολιτικού αρχηγού τι ακριβώς διαφαίνεται; Διότι τουλάχιστον στο επίπεδο της κοινωνίας, όλοι δείχνουν να “έπεσαν από τα σύννεφα”.

Οπότε, ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ότι οι δημοσκοπήσεις ήθελαν να αποφύγουν να πάνε “στον κουβά”, αλλά εκεί κατέληξαν. Έστω από διαφορετική κατεύθυνση. Οπότε, εάν όντως η φοβία τους ήταν να μην κατηγορηθούν για παραπλάνηση της κοινής γνώμης, δεν κατόρθωσαν να το αποφύγουν.

Αυτό που θα μπορούσε κανείς να συζητήσει, είναι ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα εάν οι δημοσκόποι είχαν παρουσιάσει τα ευρήματα που έδειχναν ενδεχόμενο τεράστιο άνοιγμα της δημοσκοπικής “ψαλίδας”. ΟΚ, θα τους κατηγορούσαν ότι επιχειρούν να επηρεάσουν, όμως πίσω από τις κλειστές πόρτες οι του ΣΥΡΙΖΑ ίσως προβληματίζοντας… “ρε μπας και είναι έτσι“;

Το ίδιο και στο επίπεδο της κοινωνίας. Θα υπήρχε όλη αυτή η συσπείρωση και κινητοποίηση ή η τιμωρητική διάθεση αντιστοίχως, εάν υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού η πληροφορία ότι η διαφορά είναι τόσο μεγάλη; Θα υπήρχαν οι μετατοπίσεις που καταγράφηκαν;

• Δηλαδή, ασχέτως των πρώτων εντυπώσεων, αυτό που δεν έχει μετρηθεί, είναι ο αριθμός των πολιτών που το δεδομένο αποτέλεσμα των εκλογών τους αφήνει θετική ή αρνητική εντύπωση. Συνεπεία αυτού έρχεται το ερώτημα, εάν αυτό το σοκ θα επηρεάσει την εκλογική συμπεριφορά!

Από αυτούς που επέλεξαν να μην προσέλθουν στην κάλπη και τα ειδικά εκλογικά χαρακτηριστικά τους, μέχρι τους νέους υπολογισμούς που θα κάνει το εκλογικό σώμα, επιδιώκοντας επιμέρους στόχους:

Περιορισμό της ισχύος του νικητή ή διεύρυνση της διαφοράς, προάσπιση της δεύτερης θέσης για τον ΣΥΡΙΖΑ και της διαφοράς από την τρίτη, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, ή το αντίστροφο! Ενίσχυση ή μη των μικρών κομμάτων είτε στο πλαίσιο του προαναφερθέντος σκεπτικού είτε διότι η ανέλπιστη επιτυχία ή αποτυχία κάποιων θα προκαλέσει αντίστοιχη κινητοποίηση.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι οποιαδήποτε επιλογή έγινε από τους δημοσκόπους, επηρέασε αναπόφευκτα το εκλογικό σώμα. Κι από τη στιγμή που αυτό που παρουσίαζαν αποδείχθηκε λανθασμένο, εξ ορισμού κάποιους παραπλάνησαν! Τι να συζητάμε όμως τώρα…

Το μόνο βέβαιο, είναι ότι η απόφαση των εταιριών δημοσκοπήσεων υπαγορεύθηκε όχι από επιστημονικές ανησυχίες περί της ακρίβειας των ευρημάτων, αλλά από ένστικτο αυτοσυντήρησης. Είναι κατανοητό, αφού έτσι λειτουργεί η ίδια η φύση του ανθρώπου! Και για να υπάρχουν οι εταιρίες να δίνουν δουλειά και να θρέψουν αφεντικά και εργαζόμενους, πρέπει κάποιος να χρειάζεται και να νοικιάζει τις υπηρεσίες τους. Αυτό προάσπισαν. Με πετυχημένο ή αποτυχημένο τρόπο; Μένει να αποδειχθεί.

Ας δούμε όμως και μια άλλη, καταρχήν αθέατη διάσταση. Στη βιβλιογραφία που μελετά τη λειτουργία των υπηρεσιών πληροφοριών, ένα από τα “θανάσιμα αμαρτήματα” είναι η αποκαλούμενη ως “πολιτικοποίηση” του προϊόντος που φθάνει στα χέρια των αρμοδίων “προς κατανάλωση”, δηλαδή αξιοποίηση.

Χονδρικά και ολίγον απλουστευτικά, ως πολιτικοποίηση του προϊόντος των μυστικών υπηρεσιών (politicization of intelligence) καλείται η τάση ερμηνείας των “ευρημάτων”, δηλαδή των συλλεχθέντων πληροφοριών και στοιχείων, κατά τρόπον που να ικανοποιούν τις προδιαθέσεις αυτών που καλούνται να τις “καταναλώσουν”, δηλαδή των ηγετών.

Ένα από τα μέτρα που ελήφθησαν στην αμερικανική κοινότητα πληροφοριών (US Intelligence Community) και ειδικότερα στην Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA), ήταν ο θεσμός του “δικηγόρου του διαβόλου” (devil’s advocate). Τον ορισμό ενός προσώπου, προφανώς με την κατάλληλη παιδεία, με αποστολή να ψάξει τις αναλύσεις από κάθε δυνατή οπτική γωνία, με στόχο να εντοπίσει τα αδύνατα σημεία τους και να προσπαθήσει να τα αναιρέσει.

• Σκοπός ήταν να εξεταστεί αυτή η εναλλακτική επιχειρηματολογία και συλλογικά να καταλήξει η ηγεσία των υπηρεσιών, εάν όντως η ποιότητα της δουλειάς που έχει γίνει είναι τέτοια που διασφαλίζει ότι δεν θα οδηγήσει στην παραπλάνηση του παραλήπτη – “καταναλωτή”. Διότι αυτό θα οδηγούσε σε δυνητικά επιβλαβείς για το εθνικό συμφέρον αποφάσεις.

Κατά συνέπεια και με έναν βαθμό αυθαιρεσίας καθώς πρόκειται για δυο διαφορετικά αντικείμενα με κοινό ζητούμενο την ακεραιότητα (integrity) του τελικού προϊόντος, μήπως οι αγαπητοί δημοσκόποι πρέπει “να ψαχτούν” μήπως υποπίπτουν σε παραπλήσιο θανάσιμο αμάρτημα;

Διότι ο τρόπος που επέλεξαν να απαντήσουν στην κριτική που ακούγεται από πολλές κατευθύνσεις ότι απέτυχαν, παραπέμπει σε αυτό που μόλις αναφέρθηκε… Απλά, πέσαμε σε μια ακραία περίπτωση που κατά βάθος ουδείς πίστευε ότι θα αντιμετωπίσει, με αποτέλεσμα τη σύγχυση για τον τρόπο διαχείρισης, ουσιαστικής και επικοινωνιακής. Διότι εδώ δεν μιλάμε για το “περιθώριο σφάλματος” (margin of error) της τάξης του… συν πλην 2%!

Με βάση τα προαναφερθέντα λοιπόν, αξίζει να προταθεί το ακόλουθο: Ας αναλογιστούν δημοσκόποι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, πόσες φορές στην καριέρα τους έχουν συζητήσει με τους πελάτες τους, το αν το αποτέλεσμα θα ήθελαν να βρίσκεται πιο κοντά στο ένα άκρο ή το άλλο.

Για να διαπιστώσουμε βρε αδερφέ, μήπως αυτό το “politicization” υπήρχε πάντα και απλώς το ανεχόμασταν διότι τους βόλευε όλους…

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

«Κουβαλητής» της νίκης του Κυριάκου Μητσοτάκη ο ΣΥΡΙΖΑ: Η… διχασμένη προσωπικότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της ελληνικής Αριστεράς