Ο ήρωας των ηρώων… Το μεγαλείο ψυχής του Ευαγόρα Παλληκαρίδη: Ντρεπόταν ακόμη και να τρέξει για να σωθεί!
ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ, Φιλελεύθερος
«Μόλις έφθασα στας Φυλακάς, ωδηγήθην πλησίον του Παλληκαρίδη δια να του μεταδώσω την Θείαν Κοινωνίαν. Τον βρήκα απολύτως ήρεμον χωρίς την παραμικράν εκδήλωσιν ταραχής ή λιποψυχίας. Τα λόγια του εις την συνομιλίαν μας ήσαν κοφτά και μετρημένα… Όταν συνελήφθη μέσα στο δάσος με ένα όπλο, που δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ήτο νύχτα, και οι σύντροφοί του έτρεξαν και έφυγαν και δεν συνελήφθησαν. Αυτός όμως δεν έτρεξε να φύγει, και περίεργος γι’ αυτό του υποβάλλω την ερώτησιν:
«Γιατί δεν έτρεξες να φύγεις και συ όπως έκαμαν οι άλλοι;». Εσήκωσε το πρόσωπον του και με είδε στα μάτια, γιατί ήτο σκυφτός, και με ελαφρόν μειδίαμα μου λέγει: «Τους επήρα για δειλούς, όταν τους είδα να τρέχουν…».
Του συνέστησα να έχει θάρρος μέχρι τέλους και να μην αφήσει την εντύπωση στους Άγγλους δημίους ότι εδειλίασε. «Έχω θάρρος, μου λέγει, και δεν θα δειλιάσω, εύχομαι δε να είμαι ο τελευταίος». Τα τελευταία του λόγια ήσαν: Τους χαιρετισμούς μου εις όλους, και εύχομαι σύντομα την ελευθερίαν της Κύπρου».
Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες. Όμως, πάντοτε την 14η Μαρτίου είναι αδύνατο το μυαλό να επικεντρωθεί σε οτιδήποτε άλλο από τη φτωχή, συγκριτικά με την επική εποχή του 1955-59, επικαιρότητα. Αυτή την ημέρα, η καρδιά καθηλώνει το μυαλό. Του απαγορεύει να αναλογιστεί οτιδήποτε άλλο από το απαράμιλλο μάθημα μεγαλείου ψυχής το οποίο παρέδωσε στην ανθρωπότητα ο 19χρονος ήρωας. Έτοιμος από καιρό να θυσιαστεί για την υπέρτατη αξία, την Πατρίδα. Έτοιμος από καιρό να θυσιαστεί για το υπέρτατο αγαθό, την Ελευθερία.
- Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες και για το συγκλονιστικό απόσπασμα της μαρτυρίας του ιερέα των Φυλακών Παπαντωνίου Ερωτοκρίτου (καταγράφεται στο βιβλίο του «Πώς έζησα το δράμα των απαγχονισθέντων») το οποίο επαναλαμβάνει η στήλη τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη δημοσιοποίηση. Όμως, δεν υπάρχει πιο αυθεντική απόδειξη της ανυπέρβλητης γενναιότητας και του πατριωτισμού του υπέροχου εκείνου νέου.
Ελάχιστο δείγμα των ιδανικών που καθοδηγούσαν τον Ευαγόρα. Με γεμάτα τα στήθια από ελληνοπρεπή λεβεντιά και οραματιζόμενος μια ουρανογάλανη πατρίδα, ανέβηκε πριν από 66 χρόνια, μεσάνυκτα όπως ψες, στο ικρίωμα. Λίγα λεπτά μετά την είσοδο της 14ης Μαρτίου 1957 άνοιξε η καταπακτή του θανάτου.
Μάταια τον ανέμενε ο Χάρος. Η ψυχή του παλληκαριού είχε προ καιρού προλάβει να πάρει μιαν ανηφοριά. Να ακολουθήσει τα μονοπάτια που παν στη λεφτεριά. Είχε προλάβει να ανέβει τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην Πύλη της αθανασίας.
Αξίζει να εστιάσουμε σε ένα σημείο της μαρτυρίας του Παπαντώνη. Τον ρώτησε γιατί δεν έτρεξε να σωθεί όπως έκαναν οι σύντροφοί του και έμεινε να συλληφθεί. Εκείνος απάντησε: «Τους επήρα για δειλούς, όταν τους είδα να τρέχουν»! Συγκλονίζονται οι ψυχές από το μεγαλείο του. Ο νους αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος του ηρωισμού. Ντρεπόταν ακόμη και να τρέξει για να μην συλληφθεί!
Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την ποιότητα της ψυχής αυτού του νέου. Ας προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε με τι αξίες και τι ιδανικά είχε γαλουχηθεί η ψυχή του Παλληκαρίδη. Ας προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε με πόσο αξιοθαύμαστη παιδεία είχαν μεγαλώσει οι νέοι εκείνης της εποχής. Και ας υποκλιθούμε…
Σήμερα, που η μικρή αλλά τόσο λατρεμένη πατρίδα μας έχει νέα άτομα στην ηγεσία της Πολιτείας και της Εκκλησίας, είναι ευκαιρία να επισημάνουμε αυτές τις αξίες. Αυτά τα ιδανικά, που έριχναν άπλετο φως στην πορεία των νέων εκείνης της υπέροχης εποχής.
- Τους φώτιζαν ώστε να μπορούν να ξεφύγουν από τα σκοτεινά μονοπάτια στα οποία ήθελαν να τους εγκλωβίσουν οι αποικιοκράτες και να ακολουθήσουν τη λεωφόρο που οδηγούσε στο χρυσοποίκιλτο παλάτι της Ελευθερίας.
Σήμερα, που ένας νέος Πρόεδρος και ένας νέος Αρχιεπίσκοπος στέλνουν μηνύματα για την ανάγκη αναδιαμόρφωσης της Παιδείας ώστε να καλλιεργούνται ξανά αξίες και ιδανικά στη νέα γενιά, οφείλουμε να καταβάλουμε μια ύστατη προσπάθεια. Δεν διακατεχόμαστε από αθεράπευτο ρομαντισμό.
Ούτε μας κυριαρχούν χίμαιρες και ψευδαισθησιακοί λογισμοί. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος όμως. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Μόνο με μια αναγέννηση της Παιδείας. Με μια επιστροφή σε εκείνην την Παιδεία που επικεντρωνόταν στις ψυχές.
Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει ελπίδα επιβίωσης αυτού του τόπου. Έχουμε υποχρέωση να το διεκδικήσουμε . Πιέζοντας τους ταγούς. Όσο περισσότερο μπορούμε.
Είναι η μόνη ελπίδα. Ίσως η τελευταία ελπίδα. Διαφορετικά, ο Ευαγόρας θα παραμείνει μεν φωτεινός φάρος και πρότυπο ηρωισμού στην αιωνιότητα. Τα δάκρυα του, όμως, δεν θα στερέψουν ποτέ, όσο θα μας βλέπει να συνεχίζουμε την κατηφοριά της ντροπής!
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE